50 km rondje voorne Brielle
Op Vrijdag 29 augustus gaat weer het rondje Voorne door. Deze 50 kilometer loop wordt beschreven als een van de mooiste omlopen van Nederland en natuurlijk wil ik die graag meemaken. Ik rij met de fiets naar Antwerpen Zuid waar ik met de auto mee kan met Inez Jaquemart. Als ik ter plekke kom zie ik Mark Papanikitas en even spookt het door mijn hoofd,”daar gaat mijn zege”. Geen nood, ik ben bescheiden en een tweede plek is ook mooi, toch?
Voorspoedig komen we in Brielle aan waar de start gegeven wordt. Gisteren had ik nog 30 kilometer met Anny van Butsele in haar Geraardsbergen getraind op een bergachtig parcours en de klimmen werden goed genomen, zonder problemen, dus de conditie is goed. Hoe kan het anders wanneer je hele voorjaar in het honderd is gelopen. Goed gerust dat wel. We komen weer de bekende ultracracks tegen en natuurlijk de felicitatie’s uitdelen aan diegene die de 100 kilometer dodentocht uitgelopen heeft.
Dan naar de start dus. Deze ligt nog een kleine kilometer ver weg en we komen, zoals grote atleten past, de laatste vijf minuten toe. Er starten ook skeelers en wat aangenamer is, er zijn ook estafetteatleten. Van deze laatste zal ik nog veel plezier beleven. Er loopt zo wel altijd iemand voor je (dacht ik).
10:00 uur, de start word gegeven en we lopen Brielle uit over een slingerende dijkweg. Zulke dijkwegen zouden we nog veel krijgen merk ik later. Mark gaat weer als vanouds snel van start en ik nestel me achter Math Roberts. Normaal is die te sterk voor me. “Ik ga voor 3,45 uur” vertelt hij me. Ik ook maar in het achterhoofd zou ik toch graag mijn P.R. aanscherpen. Dat staat vanaf begin dit jaar op 3,33 u (Ik dacht 3,42u maar dat was het vorige record). Dus alles uit de kast halen. En dat doe ik ook meteen. Ik laat Math achter en ga tegen een razend tempo verder.
Plots loop ik alleen. Geen mens voor me en achterom kijken doe ik niet. Hier en daar komt wel een fiets van de aflossing me gepasseerd. Schijven van 5 km worden in 20 minuten gerond of iets sneller soms. De 15 km kom ik door in 59,58 u. Te snel maar het gaat lekker en dus geef ik niet af. Ik kan ook niet anders want ik loop op de 2e stek, en die geef je niet zomaar af. Af en toe komen fietsers me vragen hoe het me vergaat. “Prima” antwoord ik steeds en dat is waar. Ik voel me supersterk. We lopen weer de ellendig lange dijkwegen op en men heeft me gewaarschuwd dat in Hellevoetsluis de brug wel eens open kan staan, dus haast ik me voort. Dat was buiten de wind gerekend natuurlijk. Plots gaan we vanaf kilometer 20 langs de zee lopen en hier staat de wind in het nadeel. Ik beuk en stomp tegen de wind in en het kost me enorm veel kracht. Toch blijven de splittijden rond de 20 minuten hangen. Dan eindelijk Hellevoetsluis. En gelukkig! Op 25 km staat de brug… niet omhoog. Mark had anders wel tegenslag, 1,30 min. Verspeeld en weer in je tempo komen kost natuurlijk ook tijd. Moet hij maar zo hard niet lopen. Ach, wat maken die twee minuten dan weer uit als je de hele bende kunt domineren? Hij eindigt uiteindelijk met een voorsprong van 19 minuten.
Ik ga verder de dijk op en nader stilaan het strand dat tussen de 30 en 40 km ligt. Op het 30 kilometerpunt kom ik door in 2,01 u. Prima op schema. Net voor het strand staat een geblesseerde Ben Mol me op te wachten. Op de drankpost neem ik mijn drankje en wandel rustig verder. Hij wandeld wat mee en dat geeft toch een lekker gevoel. Dan toch maar het strand op. Ik weet even niet waar ik heen moet. Een oudere man wijst me rechts af en gelukkig heeft hij gelijk. Maar dat weet je pas na 5 km bij de volgende drankpost. De eerste 2 kilometers op het strand lopen door mul zand en het is lastig. Maar dan kan ik de vloedlijn opzoeken en hier loopt het prima. Harde grond en… de afdrukken van Mark’s voeten in het zand. Dus ben ik juist. Je herkend loperspassen meteen aan de afstand. Het waait nu in de rug wat meteen aanzet tot snel lopen. Toch zal ik op het strand 5 minuten verspelen. En nog steeds niemand voor me om me op te richten. Ik loop nu gedeeltelijk door het water dat hoog opspat maar dat is dan weer lekker fris aan de kuiten. Dan de drankpost. Deze staat verderop het strand maar twee lieve kinderen en een medewerkster komen me het nodige aanreiken. Dan snel verder. Er zijn genoeg wandelaars op het strand maar aanmoedigingen hoor ik niet.Op het einde van het strand weet ik weer niet waar heen. Ik vraag het aan enkele vliegeniers en ze wijzen me de juiste richting aan. He,he, ik mag het strand verlaten. Nu gaat het wellicht beter lopen zeker? Neen dus. De eerst kilometer verwacht ik wat problemen maar deze blijven duren. De organisatie komt langs rijden.”En prima op schema?” vraagt hij. Ik zeg hem dat het nu een kwestie van recupereren na dat strand is en strakjes gaat het wel weer. “Even verderop is het marathonpunt dan kan je je wat richten op de eindtijd” zegt hij net voor hij verder rijdt. En jawel het marathonpunt staat mooi op de weg gekalkt. deze rond ik in 2,55.56 u, normaal ben ik tevreden met zo’n eindtijd en nu moet ik nog 8 km. ”Vooral de laatste zes worden zwaar. Ik krijg weer het gezelschap van de fietsers die me de nodige steun geven. “Je loopt toch nog tegen 14 km/uur hoor” moedigen ze me aan. Ze moesten mijn benen eens voelen. Zelf heb ik het gevoel amper tegen 10 km per uur te lopen. Ik heb deze aanmoedigingen nu hard nodig en ben ze dan ook erg dankbaar. Maar ik krijg ook te horen dat mijn 2e plaats veilig is. Niemand achter me, dus dat is dan weer goed nieuws. Ik vecht me voort en prachtig toch, de laatste vijf kilometer staan kilometer voor kilometer op de grond geschilderd. Om de 1000 meter kijk ik op mijn horloge. Ik hou het nog binnen schema. Dan de laatste. Deze blijkt wel erg kort want na het doorlopen van de stadspoort zie ik de spandoek al hangen. Ik hou mijn tegenstanders netjes achter me en eindig mooi op mijn tweede plaats, achter de ongenaakbare Mark Papanikitas. Hij finnished in 3,11 u en ik in een nieuw persoonlijk record van 3,30.36 u. Ik heb er dan ook voor moeten strijden, vooral tegen mezelf en de elementen dan. Vijf minuten later komt de derde sololoper over de meet en dat is Math Roberts. Maar wat me echt trots maakt is dat België 1 en 2 geworden is. Beter wordt het nog wanneer Inez haar favorietenrol waarmaakt en in een tijd van 4,00 u weet beslag te leggen op de 1e stek. Een beetje chauvinisme maakt dus plaats voor mijn gewoonlijke bescheidenheid. Een voor een druppelen de overige deelnemers binnen. Net op tijd dus want in het naar huis rijden begint het te regenen. Kortom een mooie wedstrijd, mooie omloop en prima verzorgd. Een aanrader dus. Nog een korte bedenking aan de organisatoren van andere wedstrijden: zorg a.u.b. (als het niet teveel gevraagd is) dat er ergens op uw omloop een strand ligt want het is nu wel bewezen dat ik op zulke omlopen (Texel, Terschelling en nu in Voorne) het best loop.
Patrick Kloek, Antwerpen