De term “prettig gestoord” is van toepassing voor de 50 van Voorne.
We hadden besloten om nog een testje te doen voor het WK.
Een 50km veertien dagen ervoor leek ons wat, en we hadden de keus tussen Gouda of Voorne.
Inez’ lovende woorden over de wedstrijd van Voorne overhaalden me om samen met haar en all-round ultraloper, wereldreiziger en toffe babbelaar Patrick Kloek (eigenlijk kan ik de zelfde term die ik voor Voorne gebruik ook op hem toepassen) naar ginder te rijden.
Gewapend met een plan, rijdende Inez en babbelende Patrick naar Voorne. Het was een beetje het verhaal van de blinde en de dove die op jacht gingen, maar dan met drie. (Wie welke rol kreeg toebedeeld…….?)
We waren goed op tijd vertrokken en kwamen ondanks verkeerd rijden goed op tijd aan.
Ik kwam oude bekende tegen die nogmaals erg geinteresseerd informeerden naar mijn gezondheidstoestand na mijn parkincident. Bedankt Henk, Vincent, Theo, Jean-Claude, Math,….. en de anderen waarvan ik de namen durf vergeten. (sorry)
Vooraf had ik met de organisatie gemaild om te vragen of ik mijn drank kon afgeven om onderweg klaar te zetten. Dit was onder het terechte voorwendsel dat dit voor het WK erg belangrijk was. Ik kreeg een beleefde njet! Niet mogelijk. Ik bleef koppig en aan de inschrijftafel, waar mijn nummer al klaarlag probeerde ik nog eens. Maar weer ving ik bot.
Ze probeerde me nog een toevallige fietser aan te praten, maar ik wist al dat ik daar niet moest op rekenen. Wie zou er gek genoeg zijn om dit te wagen? Ik drong niet verder aan en stelde mijn hoop op de beloofde cola om de 5km verstrekt door de organisatie. Jawadde! Vergeet het maar. Bekers met water en vanaf 30km iets wat voor een sportdrank moest doorgaan. Toen ik ervan dronk werd er 500m verder de slag van Waterloo in mijn darmstelsel uitgevochten.
Ik heb ongeveer hetzelfde verhaal als Patrick. Na 3km kwam ik gans alleen en was aangewezen op pijltjes op de grond waarvan ik hoopte dat ik de juiste volgde. Er waren momenten dat ik dacht dat er geen wedstrijd was. Dat het een grap was en dat iedereen lekker terug naar huis was en mij lieten lopen. En dan……plots een Nederlandse bosnimf op een fiets die me verteld dat ze mijn begeleidster was. Ik ben 12km verder en loop 16km/h. Ze waarschuwt me en zegt dat ik veel te snel loop. Ze vraagt of ik wel besef over welke afstand het gaat. Ik probeer uit te leggen dat ik best wel weet wat ik doe, maar ze lijkt niet overtuigd.
Na 20km belt ze met de organisatie en vertelt hoe onwaarschijnlijk alles verloopt. Ik vermoed dat ze haar iets meer inlichtingen verschaffen rond mijn persoon want haar houding verandert.
Het verhaal van de bruggen heeft Patrick al voor me gedaan, daar ben ik ook vanaf.
Voor het strand moeten we afscheid nemen. Haar conditie laat niet toe dat ze meerijdt, zegt ze.
“Het strand volledig aflopen en dan kom je aan een weg”. “Daar zie je me terug” zegt ze, “als ik het haal want als jij aan dit tempo blijft lopen……. “
Als ik haar raad had opgevolgd dan liep ik nu waarschijnlijk nog ergens aan de Engelse kust.
Het strand aflopen……..Godv…….waar haal je het in je hoofd? Ik wist dat ik 11km strand moest doen, ik rekende dat dat rond de 40’ moest zijn. Na 40’ ben ik gestopt om het te vragen aan voorbijgangers op het strand. Ik probeerde uit te leggen dat ik een 50km wedstrijd liep en op weg was naar Voorne. Nadat ik het aan de 3e voorbijganger had gevraagd bleek die wat geloof aan mijn verhaal te hechten en stuurde me de juiste richting uit. Iedereen was lekker ingeduffeld want op het strand stond er een frisse wind, ik liep daar rond met een singlet met borstnummer 128 opgespeld, helemaal alleen proberend uit te leggen dat ik een wedstrijd liep.
Terug de weg op en daar was mijn begeleidster weer, ze had het gehaald, ze zag er stralend uit tot ze vroeg “goh, waar bleef je jong”. Oké, verder niet teveel woorden aan verspillen dacht ik. De laatste 9km gingen iets moeilijker dan verwacht, maar dat bleek voor velen onder ons.
Toch aangekomen, parcours-record…… dat weet iedereen al…..Goede douches en nog leuk nagepraat met de fantastische ultravrienden (Han……)
Besluit: Ondanks het kritische verhaal dat ik op een ludieke manier probeer over te brengen vond ik het een fantastische ervaring met een unieke omloop. Ook de organisatie was op de keper beschouwd erg sympathiek. En voor sympathieke organisaties heb ik een boon. Daar kom ik meestal terug. Als ik nog mag na dit verhaal!
Wel uniek in het ultragebeuren. Emile Dierickx wint op dezelfde dag Gouda en Voorne in dezelfde tijd. Winschoten here we come……
Marc Papanikitas