Zeeuwse kust marathon – 2 oktober
Zaterdag 2 oktober stond de 2e editie van de Zeeuwse kust marathon (of is de juiste benaming MarathonZeeland?) op het programma. Een super beslissing van de organisatie vervolg te geven aan de 1e editie. Persoonlijk vind ik dit de mooiste en zeker weten de zwaarste marathon van Nederland.
Zaterdagmorgen vertrekken we met de bus van Zoutelande naar Haamstede. Daar aangekomen ontmoet ik weer de bekende ultra-gezichten: Bert de J., Willem M., Dick van E., Cor B. en Herman E. Herman Euverman kwam met een zwart randje onder zijn nagels, echte monteurshanden, binnen. Hij had een lekke band gehad maar desondanks zat hij met een glimlach aan een bakkie koffie.
Voor de start moest het marathonpeleton eerst ruim 1,5 km door Haamstede huppelen om bij de start te komen. Volgens mij had het gros van de lopers niet in de gaten dat het een neutrale, inloopronde betrof. Het was meer dan een stevig warming-up tempo.
Met een mannetje/vrouwtje of 500 gingen we van start richting Zoutelande. Voor Willem was het een laatste test voor Brussel. Hij ging met een goed tempo er van tussen. We stonden bij de start al redelijk vooraan. Eerlijk gezegd is het niets voor mij, ik ga toch niet naast m’n schoenen lopen? Ondanks zijn iets minder haar was Willem, figuurlijk, mijlenver te zien omdat hij het plaatselijk vlaggetje achter z’n pet had gegespt. Het leek wel of ie lange manen op zijn rug had.
Ondanks dat iedereen besefte dat het 2e deel zwaarder was dan het 1e werd er hard gestart. Maar het gros van de lopers beschikt blijkbaar over een korttermijn geheugen en denkt niet ver dan 21 km. Op het strand na zo’n 20 km haalde ik de ene naar de andere loper in. Jezelf tegenkomen en energie verdelen is voor een aantal moeilijk te plannen. Voor mij trouwens soms ook wel.
Het parcours liet ons van het strand van Schouwen, het Zeeuwse strand, duinen, de stormvloedkering, het Schouwse bos en de Zeedijk (niet die Amsterdamse!) genieten. Zoals ik de laatste tijd ervaar bij verslagen, kun je je eigen belevenissen niet juist uitdrukken in woorden omdat belevenissen meer zijn dan woorden. Wat ik wel besef dat de Zeeuwse kust marathon de boeiendste marathon in Nederland is vanwege de verscheidenheid aan natuurelementen. Vandaag hadden we dan ook nog de wind compleet tegen, een zuidwesterwind. Ademhaling ging soms lastig maar de wind blaast je hersenpan ook weer lekker leeg. Het blijft achter aan de Noordzeekust en vervaagt op de golven, op het water in het niets.
Persoonlijk vond ik het strand redelijk meevallen, alleen het opgaan en verlaten van het strand was niet echt je van het maar dat hoort er gewoon bij. Idem aan natte voeten. De laatste 2 kilometer laten je over het strand lopen. Niemand zit er nog op te wachten maar het is zeker weten 1 van de charmes van deze marathon. Het werkt bij me ook wel op de lachspieren. Die donders fijne trappetjes is ook niet perfect voor je ritme maar wat doet het er toe. Ik gaf een vrijwilliger nog gekscherend de vraag/opmerking of ze volgend jaar de trappen niet konden vervangen door liften. Een grijns op z’n gezicht.
Maar die laatste 2 km op het strand bezorgden me natte voeten. Het interesseerde me niet meer. M’n schoenen werden ontdaan van de Belgische Ardennen modder. Wat ik bijzonder vond is dat de golven stranden op het zand in schuimvorm, in een sopje waar je dan vrijwillig of onvrijwillig door mag lopen.
Het onthaal door de supporters was weer uitstekend. De winkelstraat is klein maar fein en na afloop kregen we o.a. weer een Red Bull drankje aangeboden. Dit maakt de marathon ook bijzonder: de Zeeuwse kust marathon en Red Bull horen bij elkaar. Red Bull geeft je vleugels alleen jammer dat ik niet kan vliegen, een echte brokkenpiloot.
Oh ja m’n p.r. staat nu 20 minuten scherper dan vorig jaar. Vorm? Vorm is niet te verklaren en niet belangrijk.
Henk Harenberg