Ondanks de marathon wedstrijden gisteren in België en Nederland is een deelname van 58 personen op de 6 uur niet slecht te noemen. Daarbij steekt het aantal marathon deelnemers van 11 wel erg mager af. Persoonlijk vind ik een 6 uur ontspannender lopen dan een marathon. Je loopt met zijn allen dezelfde tijd waarbij je allicht de 50 km grens passeert. Het gaat wat relaxter, je neemt tijdens het lopen meer tijd om met elkaar te praten en er een gezellige loop van te maken. Dit in tegenstelling tot de marathon afstand, waar toch wat meer druk op staat omdat de afstand korter is, en daardoor de energie die je erin stopt groter is. Afijn, de snelle jongens die regelmatig de top 5 aanvoeren zullen er wel anders over denken.
In Amersfoort verschijn ik vandaag voor de derde keer aan de start. Het is een ontzettend prachtig parcours van 4846 meter door de bossen, op verharde fietspaden die soms wat licht glooiend en bij de doorkomst loop je ook nog eens op een grasveld. Heel gevarieerd en voor elk wat wils. Tijdens het koffiedrinken zit ik naast Cor Westhuis die, na zijn eclatant succes vorig jaar in de monsterrace Lissabon-Moskou, weer langzaam de loopdraad oppakt. Hij heeft toch ruim een half jaar stilgelegen. ‘Ze vragen me regelmatig of ik het lopen niet mis’, zegt hij. ‘Ik antwoord dat dat wel meevalt, maar dat de gezelligheid, de fijne contacten met medelopers voor en na de wedstrijd ik wél al die tijd gemist heb’. Bij dat laatste sluit ik me graag aan, we (ook Theo, Regina, Jos) zijn niet voor niks ruim een uur voor de wedstrijd aanwezig en gaan als een van de laatste weg.
De herfst is helaas begonnen, maar vandaag is het, net als vorig jaar, stralend weer. Om 11 uur gaat iedereen van start. Het beloofd een mooie middag te worden. Het is niet alleen de variatie van het parcours dat aanspreekt, maar ook de afwisseling van mensen en dieren die je tegenkomt. Vele ouders met kinderen en honden (gelukkig aangelijnd), fietsers, mountain-bikers, skaters, paardrijders en mensen zittend op een bankje die zo af en toe eens contact zoeken met de lopers. Kortom, helemaal niet saai, er is genoeg te zien. In het begin loop en klets ik wat met Henry, maar die kan sneller. Omdat ik volgende week ook Eindhoven loop, heb ik me voorgenomen om tussen de 50 en 55 km te lopen, immers je iedere week leegstrijden, leidt tot problemen.
Ik draai rondjes van 28/29 minuten. Het gaat lekker. Willy Jonkers komt bij me lopen. Gisteren had hij de gehele dag de denksport beoefend. Hij nam deel aan een schaaktoernooi. Hij vertelt dat je bij schaken vooruit moet denken en dat hij dit ook toepast bij het lopen. Dat hij daar vooral op langere afstanden zijn voordeel mee doet. Inderdaad liep hij de 100 km van Torhout en Winschoten in een negatieve split. Een marathon deelnemer Paul van Wingerden passeert me. ‘Dankzij jou ben ik hier’, zegt hij. ‘Hoezo dan’, roep ik verbaasd. ‘Ik was helemaal niet van plan vandaag te lopen, maar gisteren attendeerde een loper me om het verslag van vorig jaar Amersfoort te lezen. Toen was ik verkocht, want het parcours is grandioos’. Misschien neemt de lezer dit op als reclame voor mezelf, maar ik zie het als reclame voor de organisatie van het beste soort. Het kost ze niets en levert toch wat op. Omdat Paul wat sneller loopt, ga ik onbewust mee, wat resulteert in een snellere ronde. De volgende is dan ook enkele minuten langzamer.
Bij een doorkomst hoor ik de microfonist zeggen: ‘dit is de jongste deelnemer’. Als hij gezegd had de kleinste mannelijke deelnemer, zou het nog enigszins op waarheid berusten. Theo de Jong staat even stil, heeft heupproblemen, en laat het tempo wat zakken. In de 10e en 11e ronde bedenk ik dat er nog wel een 12e inzit. Ik ga van de veronderstelling uit dat je dan vóór de 5½ uur moet doorkomen, ben je later dan draai je kleine rondjes. Ik kom in 5.20.22 door en zie al rood-witte pionnen bij de doorkomst geplaatst. ‘We beginnen aan de kleine ronden’, hoor ik iemand zeggen. ‘Kom op’, zeg ik ‘ik kan nog gemakkelijk een grote ronde lopen, in een half uur is het gepiept.’ ‘Nou, vooruit dan’, wordt er gezegd. Van Theo hoor ik dat de limiet niet 5.30 maar 5.20 is om nog aan een laatste ronde te beginnen. Ik heb weer te snel de informatie tot me genomen. Ik wist ook niet dat de kleine ronden zoals we die vorig jaar liepen op het grasveld, verlegd zijn naar een 1½ km op de weg. Stom van mij, ik had het kunnen weten. Ik kom mijn 12e ronde door in 5.51 en kan dan aan de 1½ km beginnen.
Dan het eindsignaal. Ik sta al 10 minuten bezweet te wachten op de meting van de restmeters. Een vriendelijke man van de organisatie biedt aan mijn plaats in te nemen, zodat ik kan gaan douchen. Heel sympathiek, want ik krijg al koude rillingen. Vrij snel krijgen we de uitslag uitgereikt, maar omdat ik mijn bril niet bij me heb, moet een ander me de kilometerstand vertellen. Dat is 59,372 km, bijna 60. Van de ene kant prettig dat ik probleemloos nog zoveel kilometers bij elkaar gesprokkeld heb, anderzijds vraag ik me af of het wel verstandig is een week voor Eindhoven, met nog wel het NK voor Veteranen, nog zoveel kilometers te maken. Hoe het resultaat dan ook zal zijn, ik heb vandaag lekker en ontspannen gelopen en 6 uur genoten van alles wat er rondom mij gebeurde. Dat is toch het mooiste wat er is. De organisatie met verzorgingspost was weer zoals gebruikelijk in Amersfoort heel goed.
’s Avonds thuis, heb ik (met bril) de uitslagen doorgenomen. Ik weet wel dat ik redelijk kan meekomen bij het lopen, maar dat ik daarom in de M45 categorie geplaatst ben, is niet eerlijk. Op het inschrijfformulier heb ik duidelijk vermeld dat ik in 1939 geboren ben. Ik stuurde dan ook meteen een correctie mail naar Ronald Kessenich, want hoewel ik een jongeling ben in de ultrasport, liegt mijn uiterlijk er niet om. Ronald doet zijn best mijn naam weer aan de juiste leeftijd te koppelen.
Vincent Schoenmakers
PS van Ronald Kessenich
Er is bij ons blijven liggen een belt van het merk Wildebeast. Er zijn weer foto’s te bewonderen op de website van de partner van Gerry Dumont.(zie http://www.toptext.nl/album/amersfoort2004/ )