Röntgenlauf – 63,3 km – 31 oktober
Aanscherping p.r. Röntgenlauf met 1 uur 13 minuten en 16 secondes!
Op 31 oktober vond in Remscheid (s.v.p. niet letterlijk in het Nederlands vertalen, it’s smells like …) de 3e Röntgenlauf plaats over een afstand van 3 x een 1/2 marathon = 63,3 km waarbij 1.100 hoogtemeters overbrugd moesten worden.
De overnachting was bijzonder, links lag een oorlogsveteraan en rechts lag oma, met haar zoon en z’n dochtertje van 3. De oorlogsveteraan had, zonder gekheid, zijn gevechtstenue, gesierd met het embleem van die Deutsche Flagge, aan als pyjama en tevens zijn wedstrijdtenue. Daarnaast heeft ie de hele nacht met z’n legerkistjes aan geslapen zonder matras op de harde vloer. Het meisje van 3 kwam huilend binnen maar ze werd al snel een frivool/lachend meisje.
Na een nacht van weinig tot geen rust had ik een supergevoel vandaag. Verklaren? Laat maar. Mijn directe omgeving speelt zeker positief mee. Met, van horen zeggen, circa 1.000 1/2 marathonners + een vrachtje marathonners startten we met 303 ultralopers onder gunstige omstandigheden. Het zou weer een ouderwets dagje genieten worden van de bossen, de bomen die in vol herfstornaat staan te schitteren, de bospaden die met een deken van gekleurde bladeren gesierd waren, de meren, de vergezichten en de rust van het kabbelend water. Daarnaast passeerden we de hoogst gelegen spoorlijn in Duitsland. Telkens weer is het een feest aan deze loop mee te doen.
Na onderweg Willem Mütze en Theo Cloosterman succes gewenst te hebben, vervolgen we onze eigen weg. Vandaag had ik geen ultra-tactiek, maar voor mijn doen relatief hard vertrekken: “Kiek’n woar het schip strandt” En het strandde … Samen met een aardige Duitser liep ik het eerste gedeelte. Het was zijn debuut op de marathon. Zijn doelstelling finishen onder de 4 uur. Ik gaf aan te willen finishen in circa 7 uur op de 63,3 kilometer. Helaas mijn haaswerk mocht niet baten. Zelf kwam ik door in 3 uur en 54 minuten en hij was helaas in velden noch wegen te bekennen.
Wat ik weet van de vorige edities dat de laatste 21 km knap lastig zijn wat dus ook wel bleek maar des te meer tijd te genieten van de omgeving. Het “tempo” viel noodgedwongen terug door de venijnige klimmetjes in combinatie met de vermoeidheid die toesloeg. Toch blijven de laatste kilometers van een ultra de meest leerzame, hoe ga je er zowel lichamelijk als geestelijk mee overweg. Maar met in de verte het plaatselijke ziekenhuis in zicht weet ik dat de finish niet ver meer weg is en verdwijnt de vermoeidheid als regen voor de zon. Met een eindtijd van 6 uur 17 minuten en 14 secondes was ik maar liefst 1 uur 13 minuten en een handvol secondes sneller dan vorig jaar.
Mijn persoonlijke finishtijden van de afgelopen 3 jaar:
2004 6 uur 12 minuten en 14 secondes;
2003 7 uur 30 minuten en 30 secondes en
2002 7 uur 12 minuten en 54 secondes
Na afloop rijd ik met gepaste ultra-trots met een maxi-gevoel in mijn Mini terug naar de Achterhoek. Volgende week op naar Kenia!
Henk Harenberg