Voor een geweldige loop moeten een aantal positieve elementen samenvallen.
De Rursee-marathon heeft voor mij in ieder geval één van die zaken:
Een parcours dat grotendeels over landwegen en door bossen gaat. Volgens de aankondigingen was dat dit jaar meer dan ooit het geval omdat het parcours dit jaar door een militair oefenterrein ging dat vorige jaren nog gesloten was. Het is ook een kleinschalig gebeuren met sinds jaren tussen de 300 en 400 marathon deelnemers. In praktijk is dat ook te merken. Er was dit jaar meer toeloop omdat er ook een loop over ongeveer 16 km werd georganiseerd. Dus ook meer na inschrijvingen bij de start.Dit veroorzaakte enige paniek bij de organisatie. De start een kwartier uitgesteld om iedereen in te schrijven. De plaats van de start wordt niet aangeduid met een boog of spandoek. Door de spreker van de organisatie wordt meegedeeld dat de startlijn bij de twee telefooncellen is. Als je aan zulke dingen ergert moet je niet gaan. Mij spreekt dat kleinschalige aan. Wat de loop zelf betreft. Die was van het begin tot het eind genieten.
Het lopen door de bossen. De prachtige uitzichten over het meer. Deze werden ook door het weer beïnvloed. Soms zag het er dreigend uit. Dan werd de loodgrijze lucht in het water weerspiegeld wat een onheilspellende aanblik bood. Soms scheen de zon en schitterde deze in het water. Herfstkleuren overal. Gevoelens van verwondering.
Voor wat betreft de verzorging onderweg echter is alles prima geregeld en schoot de organisatie niets te kort diverse soorten drinken en fruit werd regelmatig aangeboden.
Van te voren had ik, om er zeker van te zijn dat ik oog voor het landschap zou kunnen behouden, mij voor genomen er geen wedstrijd maar een training van te maken. Voor mij is dat een marathon in 4:30. Omdat het parcours enkele forse klimmen kent en ik hier niet voor getraind had, had ik tegen mijn vrouw die mij begeleidde gezegd dat mijn aankomst wel tussen de 4:30 en de 5:00 zou liggen. Maar het lopen ging prima. Hoewel ik de km tijden niet precies bijhield had ik van af het begin het gevoel dat het makkelijk ging en dat ondanks de hoogteverschillen ik op een 4:30 tijd aan koerste. Ook na de 30 km ging het naar verhouding redelijk makkelijk. Dat betekent onderweg regelmatig mensen inhalen en ook dat geeft een goed gevoel. Het resultaat was dat ik aan het eind juichend over de eindstreep ging applaudisserend voor het publiek en de organisatie van deze geweldige loop.
Ook toen ik een tijd later de tijden op mijn horloge bestudeerde de eerste 20 km in 2:05:39 de tweede in 2:06:47 gaf dat alweer een zeer voldaan gevoel.
Han Pelgrim