Het is de zevende keer dat ik Terschelling bezoek. Ook dit jaar gaan Carla en ik er op vakantie. Nu echter hebben we voor november gekozen omdat er die maand de Berenloop op het programma staat. Drie jaar geleden was ik al eens een van de deelnemers. Het parcours, waarop ik veel gelopen en gefietst heb, trekt me sterk. Er is een grote verscheidenheid aan landschappen. Je loopt door of langs de duinen, bossen, brede strandvlaktes, de polder en het wad. Daarbij kent zelfs deze herfstmaand een prachtige gevarieerde natuur. Of ik daar na enkele uren hardlopen nog oog voor heb, moet nog blijken.
Een dag voor de marathon is het al een drukte van jewelste in de straten rond de Brandaris op West Terschelling. De verwarmde terrassen hebben goede klandizie. Ik ontmoet er dan ook al diverse lopers. De dag van de marathon zelf is helemaal een bekenden festival. Ik ben zo druk aan het kletsen, dat ik de tijd vergeet en erop geattendeerd moet worden, snel in het startvak te gaan staan. Hoe breek je een muur van 5 rijen dikke mensenmassa open? Gewoon door excuses te mompelen en ondertussen net als een mes, je lijf tussen de massa te steken. Maar dan sta je voor gesloten hekken. ‘Met mijn 1.63 lengte en stijve knoken kom ik er nooit overheen’, roep ik naar Gerry Dumont. ‘Je kijkt er ook zo angstig bij’, antwoordt ze. Meteen wordt ik door een paar sterke lopers omhoog gehesen en over de hekken getild. Gelukkig, ik kan op tijd starten.
De eerste kilometer is al meteen pittig. De weg loopt parallel met hoge duinen zodat we al meteen wat hoogteverschillen moeten trotseren. Dan volgt een mooi vlak stuk langs de prachtige haven met uitzicht op het wad. Er staat veel publiek te joelen en te schreeuwen. Van de 400 deelnemers, zag ik later op de site, zijn er immers 35 die strijden om het Fries Kampioenschap. Dus wordt vooral het ‘eigen volk’ onder luid gejuich op het Berenloop avontuur gestuurd, zo hoort het ook.
Na enkele kilometers met Bert de Jong te hebben gelopen kom ik in een groepje met Groningers of Friezen terecht, in ieder geval zit Hinrick Klugkist erbij. Die schijnt vandaag zijn blaas niet onder controle te hebben, want in de eerste 10 km moet hij er 5 keer af voor een sanitaire stop. Niet erg, hij is er zo weer bij. Deze jonge vent heeft nog een lange adem, want hij laat niet alleen de spieren in zijn benen het werk doen, maar ook zijn stembanden en mondspieren doen volop mee. Wel leuk, we trekken om beurten kop. De 10 km gaan in 53 minuten. Het groepje brokkelt uiteen. De stralende zon zorgt voor veel publiek. Ik zie bijna iedere deelnemer in korte broek en shirt lopen. Hoewel ik het warm heb in lange tight en dubbel shirt met lange mouwen, voel ik er me behaaglijk in, immers zo is gebleken, zweten verhoogt mijn prestaties.
De halve doorkomst gaat in 1.52. Ik ben dan al het meest noordelijke punt bij de Boschplaat gepasseerd. De dorpjes zoals Formerum, Lies, Hoorn en Oosterend liggen dan al ver achter me. We worden er warm welkom geheten. Overal erebogen versierd met ballonnen, slingers en natuurlijk beren, want Terschelling staat vandaag in het teken van de Berenloop. Nu na 21 km, lopen we op fietspaden, door weidse landschappen met medelopers waar de krachten langzaam uit de benen vloeien vanwege diverse hoogteverschillen. Gelukkig is er dan weer een verzorgingspost waar we even wat kunnen bijtanken. Ze zijn rijkelijk voorzien. Buiten sportdrank en water zijn er ook bananen en sinaasappelschijfjes. Rond de 30 km loop ik samen met Annemieke Wiegman uit West Terschelling, ik heb haar naam al wel 20 keer horen noemen. Iedereen kent haar, schreeuwt ze moed in, uiteraard wordt ik er ook door opgepept.
Bij Midsland gaan we de duindoorgang op en komen op het strand. Bergafwaarts kan ik mijn benen niet meer bijhouden. Er liggen platen op het zand, ik storm naar beneden en wijk uit naar het mulle strandzand zodat ik een zachte ruglanding maak. Ik schrik van mezelf, heel hard lopen is voor mij niet meer weggelegd. De vermoeidheid slaat toe, ik loop wat rustiger want de energievoorraad raakt vanwege het strandgedeelte snel op. Het 35 kilometerpunt staat metershoog in prachtige houten cijfers op het strand uitgebeeld. Een compliment voor zoveel vrijwilligersijver. Dan omhoog, de duindoorgang bij West aan Zee. Kleine pasjes en vele aanmoedigingen rijker, loop ik weer op het mooie grintpad. Nu de Longway nog, het lange rechte stuk naar de finish. Ik passeer iemand die me toeroept: ‘dat kleine manneke passeert me weer, net als in OostVoorne’. ‘Maar niet lang, het beste is eraf, de zware slotfase is begonnen’, antwoord ik. De omgeving ken ik hier, ondanks dat ik Brabander ben op mijn duimpje. Diverse lopers denken dat na de volgende bocht het 40 km punt zichtbaar is, ik weet wel beter. Ik moedig ze aan toch vooral in looppas verder te gaan.
Annemieke loopt dan weer voor en dan achter me. ‘We halen het binnen de 4 uur’, zegt ze. De laatste kilometer wordt je gedragen door de toeschouwers. Alle samengebalde energie die ik nog in mijn tengere lijf heb ontbrandt bij het zien van de finish. Ik ben nog ambitieus genoeg om er voor mijn leeftijd een mooie tijd uit te persen. En dat lukt in 3.53.26. Drie jaar geleden 3.50, het verval is niet groot. Annemieke komt 25 seconden later binnen. Het is haar tweede marathon. We feliciteren elkaar en ik kijk tegen een zeer gelukkige vrouw aan. ‘Zwaar, maar fantastisch mooi’, zegt ze.
In de deelnemerslijst zag ik dat er zeven 60 plussers deelnemen, dus ga ik naar de prijsuitreiking. Winschoten staat me nog vers in het geheugen, waar ik op de prijsuitreiking niet aanwezig was. Winnaar is Saher Yousef uit Leeuwarden in 2.25.23. Bij de vrouwen wint weer Mariska Kramer uit Drachten, ze loopt een parcoursrecord in 2.52.53. Jawel hoor, ik mag ook het podium op, de tweede plaats die recht geeft op een knots van een beker. Gerry kent een sterk seizoen, ook zij valt in de prijzen.
Jammer dat aan deze perfect georganiseerde wedstrijd op het schitterende parcours maar 400 marathon liefhebbers kunnen deelnemen. Het kleine eiland zal een groter loopfestijn helaas niet aankunnen. Daarom marathon fanaten, zorg dat je er volgend jaar op tijd bij bent.
Vincent Schoenmakers