Eigenlijk zouden we (mijn vriendin en ik) met een aantal loopvriendjes naar New York gaan om de marathon te lopen. Maar, zoals dat soms in het leven gaat, zat het er qua budget even niet in. Dus op zoek naar een financieel beter passend loopje, en liefst rond dezelfde tijd. Onmiddellijke actie was vereist want voor je het weet blijft het bij zoeken en sta je op Schiphol iedereen uit te zwaaien om vervolgens zelf naar huis te gaan.
Toeval bestaat niet zegt men en niets is minder waar in dit geval. Op zoek naar een alternatief kwamen we op Ultraned een artikel tegen van Luis Arribas, een hardloper met de spaanse nationaliteit die een aantal jaren in Nederland woonde en via ultralopen als de Zestig van Texel met Martien Baars in contact was gekomen. Hij was van plan in 2004 een loop van 46 kilometer te organiseren in een bergachtig gebied ten oosten van Madrid, inschrijvingskosten: 20,00 euro, datum: zaterdag 6 november, met als pikante bijzonderheid: het was de eerste keer dat deze loop werd georganiseerd, dus BINGO !!!!!!!!
Voorinschrijven was mogelijk en dat hebben we dan ook meteen gedaan. We hadden er geen idee van waar we ons in hadden gestort maar zo langzamerhand kwam er meer informatie beschikbaar, er werd een website gebouwd met deelnemerslijst, raceprofiel, foto’s en we ontvingen zelfs persoonlijke mailtjes van de organisator (ik spreek gelukkig spaans). En daar kan New York niet tegenop.
En dan nu de loop; we hebben er maar één gevoel bij “geweldig, fantastisch, super”.
De details. We zijn van start gegaan met 140 man, dwz 135 mannen en 5 vrouwen, waarvan 7 “buitenlanders”. Het parcours was prachtig: bergen (1800 meter), bossen, rotsen, kastelen en een beek (zonder brug). Het parcours was zwaar en ging flink omhoog, dat was bekend. Als je het profiel van de loop bekeek kon je daar niet omheen. Maar niet getreurd, dachten wij, als we boven zijn lopen we relaxed in een lekker tempo naar beneden. Helaas, foute inschatting, we gingen uiteraard naar beneden maar zo steil dat van een lekker tempo geen sprake kon zijn. Het was afremmen en overwerk voor je bovenbeenspieren en dat hebben we, vooral achteraf, geweten. We hebben namelijk zo ongeveer nog wel een sightseeing-marathon in Madrid gelopen, maar vraag niet hoe.
We zijn qua verzorging in de watten gelegd zowel voor, tijdens als na de loop. Er was met een vlak bij de finish gelegen hotel een speciale deal gesloten en de prijzen voor de overnachtingen waren gehalveerd. We werden met twee luxe bussen naar de start vervoerd. De verzorging onderweg was prima: water, sportdrank, frisdrank en het nodige te eten. Na de loop waren er masseurs, een gezamenlijke maaltijd en ook nog een T-shirt.
Wat ons vooral is bijgebleven en waar we echt van hebben genoten was de sfeer; respect voor alles (natuur) en iedereen, ongedwongen, gemoedelijk, en vooral ook vrolijk. Iedereen had wel een spaans of engels woordje voor je, vooral de opmerking dat er in Nederland geen bergen zijn en dat het dus voor ons wel erg zwaar moest zijn bleek favoriet. Het weer zat mee, maar ook al had het pijpenstelen geregend het voorgaande blijft van toepassing.
Wij hebben over die 46 km en nog wat 5 uur en 50 minuten gedaan met nog zo’n 60 lopers achter ons.
Tenslotte: de loop wordt in 2005 opnieuw georganiseerd, de website is te bezoeken en er kan al worden “voor”ingeschreven: http://www.castillosdeavila.com/
Aan de ene kant gaat het ons aan het hart om deze loop zo te promoten, we hadden hem liever voor onszelf gehouden, aan de andere kant voelen we ons min of meer verplicht om op deze manier onze waardering voor de gehele organisatie van de ‘trail de Avila’ kenbaar te maken.
Eigenlijk heb ik met mijn vriendin de afspraak gemaakt om elk jaar samen ergens te gaan lopen waar we nog niet zijn geweest maar of we aan de verleiding van een herhaling van Avila kunnen weerstaan valt nog te bezien.
Monique Cordel
Lies Heijnen
(Almere)