Ja,dat was me wat dat verjaardagsfeestje van Han Frenken.Hoe verzin je het.
Een brug,een aantal steile hellingen en 50 traptreden maal 11,5 en je hebt een marathon.
Ruim 70 loopfanaten waaronder mijn loopmaten Geert Brouwer en Henk ter Steege zijn toch maar bevoorrecht dit te hebben mogen meemaken.
Dat ging overigens niet zonder slag of stoot.Een denderende verkoudheid rond kerst en oud en nieuw bracht weer eens de bekende roet die dan door het eten gegooid dient te worden om vervolgens alle goede loopvoornemens aan het wankelen te brengen.
Overspannen longen,een strak getrokken rug en een verkeerde beweging deden een rugwervel uit zijn verband rukken.Ja en dan ook nog eens de Grottenmarathon lopen.
Hoe ik die heb overleeft is een klein wondertje geweest.
Toch maar even bij de ‘kraker’ langs geweest om dat lichaam weer in het gareel te krijgen.
Dat lukte dan ook wel maar ik kwam maar niet van die verkoudheid af en de longen bleven op spanning,dus weinig trainen en proberen te ontspannen.
Maar ja,voor dat je in de gaten hebt is het dan 23 januari en al moest ik het met krukken doen,lopen op die brug zou ik.Of het gelukt is,nou lees het verhaal maar,zou ik zo zeggen.
Na een voorspoedige reis kom ik met mijn loopmaten Geert en Henk in Stein terecht.
Stein is voor mij bekend terrein geworden en dat heeft zijn voordelen.
Alles wordt vlot gevonden en in het Sociocentrum gonst het van de gezelligheid.
Vele bekende gezichten en hartelijke ontmoetingen,alvorens we in een bus ons naar de start begeven.Het is mooi weer en achter in de bus zijn de grappen en grollen niet van de lucht met Edsel Sambro als stralend middelpunt.Na enige omwegen komen we bij een ‘tank’ uit die men uit de Maas heeft opgevist.Daar hebben ze een beste kluif aan gehad.Ze hebben er gelijk maar een monument van gemaakt.Een geschikte startlocatie en we zitten hier ook nog in België.Grensoverschrijdend!Wat wil een hardloper op deze dag nog meer.Ik begeef mij onder de plassers,draai mij om,doe een stap naar voren en maak bijna een doodsmak op het gladde asfalt.Het heeft gevroren.Daar kom ik goed weg zeg! Het wordt vast mijn geluksdag.
We worden opgeroepen voor de start,maar ik heb de indruk dat de meeste lopers nog te druk zijn met hun sociale contacten.Men krijgt de meute in bedwang en de aandacht wordt gericht op Han Frenken,die een cadeau krijgt en hartelijk wordt toegezongen.En dan de start.
Over glad en bevroren asfalt worden we weg geschoten en denderen via 50 treden richting Nederland.Daar aangekomen moeten we ons best doen om in 11 volle ronden het heen en weer te krijgen.De Maas kolkt in volle vaart onder ons het overvloedige water van de laatste tijd richting Noordzee.In de verte zijn de fabrieken nadrukkelijk in het landschap aanwezig. Het verkeer raast,zo nu en dan toeterend,over de brug door.Als maar door,heen en weer.
Onder de ogen van enige fanatieke aanhangers,verbaasde maar vriendelijk wandelaars en een clubje enthousiaste vrijwilligers lopen wij op deze brug een marathon.Een prachtig gezicht!
Ik moet echter wel bekennen dat er enige twijfel bestaat over de kwaliteit van mijn loopcapaciteit vandaag.Ik kom niet in mijn ritme,moet om de haveklap voor een sanitaire stop naar de kant en verlies veel tijd,alhoewel dat er eigenlijk niet toe doet,als ik maar lekker loop.
Ik praat wat met Jan van der Hoek en aanschouw hoe iedereen zijn eigen strategie ontwikkelt.
Marc Papanikitas denderd bijkans eenzaam over de brug,ver voor iedereen uit.Ik ben amper een aantal rondes onderweg of hij zit al achter mij.Ja,ja,die komt er vandaag wel.
Langzaam kom ik wat in me ritme en de rondetijden gaan omlaag,maar blijf toch het gevoel houden niet helemaal los te komen.Het blijft wat wrikken in de schoenen.
De afdaling vlak voor het einde van elke ronde neem ik behoedzaam en het er op volgend klimmetje kan ik lopend volbrengen.De conditie is toereikend,maar ik begin na verloop van tijd mijn voeten te voelen,vooral mijn hakken wat tegen valt.De relatief nieuwe schoenen die ik aan heb ,zijn toch terdege ingelopen.Echt waar!De contacten met andere lopers onderweg blijven hartelijk en motiverend en dat heb ik wel nodig,want die voeten van mij,oelala.Blijven concentreren,de pijn negeren en de rondes aftellen in een tempo wat toch niet tegenvalt,al zeg ik het zelf.
Tevreden finish ik nog ruim binnen de 4 uur niet beseffend hoe de toestand van mijn voeten werkelijk is.Na 5 minuten uitblazen beginnen ze voeten flink op te spelen en kan ik amper nog lopen.Zo ongeveer tenminste.Ik kijk eens naar mijn hakken en ja hoor,alles onder het bloed.Rode sokken!Zo slim heb ik het in al die jaren nog niet eerder meegemaakt. Bloedtransfusie zal hopelijk niet nodig zijn.Ik besluit met een busje van de organisatie(wat een service,klasse!)mee te gaan naar het Sociocentrum,aangezien ik ook behoorlijk afkoel.
Daar wacht ik op mijn maten en gezamenlijk zoeken we een douche op,alwaar ik mijn wonden lik en dat is nog lang niet makkelijk als die op de hakken zitten,dat kan ik jullie verzekeren.
Maar goed,het lopen ging op een gegeven moment wel weer na de hakken ingetaped te hebben en zelfs het autorijden leverde geen problemen op.
Merkwaardige lieden toch die hardlopers.Zitten daar een schitterend stuk dramatiek ten beste te geven met een hoge dosis zelfmedelijden en wat is het resultaat?Ze hebben weer een marathon uitgelopen.Het zijn soms net mensen.
Han Frenken,nog bedankt voor deze schitterende marathon en ik hoop dat hij eenmalig blijft,dan blijft hij extra in de herinnering.
Vrijwilligers,bedankt voor de inzet en goede verzorging.Jullie hebben gelukkig het weer meegehad.
Een ieder die ik in het verhaal niet heb genoemd en wel gezien en/of heb gesproken tot wederhoren/of zien en laten we wel wezen,die trap,al dat vals plat op de brug,die afdaling en die klim waren toch best wel leuk.Soms moet je echter er moeite voor doen.
Oh ja, die rode sokken heb ik maar weg gedaan.Ik heb niks tegen rood,maar rode sokken staan mij niet.
Herman Euverman.