Zondag 23 januari, drie weken eerder dan in de voorbije jaren wordt vandaag het startschot voor de “Marathon & Ultracup 2005” gegeven.
Deze keer niet zoals gebruikelijk in Zolder maar in het Nederlandse Steenbergen voor de 1ste editie van de DataByte Zes uur van Steenbergen. Deze 1e ultraloop in het West-Brabantse Steenbergen is ontstaan na een initiatief van de ultralopers Jan en Peter Suijkerbuijk.
Deze 6 uursloop staat open voor wedstrijdatleten en recreanten.
Naast de sololopers bestaat er een deelname voor estafetteploegen (max. 4 deelnemers).
Eén week voor de wedstrijddag hebben een 80 deelnemers zich aangemeld voor de sololoop.
In een eerder verschenen verslag op ultraned wordt op basis van de voorinschrijvingen een mooie strijd voorzien worden bij de heren tussen Wim-Bart Knol en mezelf. Eerder aangemelde Emiel Dierckx moest de week voor de wedstrijd nog verstek laten gaan vanwege een blessure.
Maar er lagen er nog andere kapers op de kust. Tom Hendriks, winnaar van de “Marathon & Ultracup 2004” en mijn clubgenoot Patrick Kloek, vorige week in Genk nog knap 2de in een tijd van 2u46’ na de ook afwezige Marc Papanikitas ( Hij zou de Borderbridgemarathon lopen, een éénmalige loop ter gelegenheid van de marathonverjaardag ( ???) van ultravriend Han Frenken, en deze later ook winnen, proficiat Marc ) zouden zeker ook kans maken voor de podiumplaatsen.
Eerlijk gezegd had ik mij nooit als favoriet durven opgeven, daar ik pas 3 weken aan het opbouwen ben voor het nieuwe ultraseizoen dat steeds langer en langer wordt. Na de spartathlon begin oktober had ik mij verplichte rust opgelegd met enkel onderhoudstrainingen van max 15 km. Het voordeel is dat je dan goed uitgerust uit de winter komt maar het nadeel kan dan zijn dat deelname aan vroege ultralopen op een fiasco kunnen uitlopen. Een voorbeeld daarvan was de deelname aan de Grottenmarathon, 2 weken eerder op de kalender. Met enkel 2 lange duurlopen van 27km in de benen als voorbereiding was die marathon me niet echt goed bevallen, ik was al blij met die derde plaats ( eigenlijk liep ik nog 2de op 3 km voor het einde maar tijdens een verplichte sanitaire stop was Kloekje me gepasseerd, maar het was hem gegund hoor !!! ) en met een tijd onder de 3 uur op een al niet gemakkelijk parcoers.
Deze wedstrijd zou een eerste test moeten worden om te zien of de conditie in positieve zin evolueert, plaats speelt geen rol, met een afstand rond 75 km zou ik al dik tevreden zijn.
Nog voor de start maak ik een praatje met organisator Peter dat hij mijn verwachtingen echt niet te hoog mag inschatten, het is maar een test vandaag, het seizoen is nog maar pas bezig, en ik wil maar eerst pieken in de 6 uurloop van Stein begin maart, eveneens een wedstrijd van Ultravriend Han Frenken.
Om 10u00 stipt wordt de start gegeven van wat een perfecte organisatie zou worden.
Rondetelling met Championchip en rondjes van 2125 m op verkeersvrije paadjes en wegen.
Op elke hoek een seingever, een goed gevulde bevoorradingstent met peperkoek, banaan, koekjes, appelsien, warme dranken, koude dranken, alles op en aan.
Zelf besluit ik enkel warme thee met veel suiker en banaan te verbruiken tijdens de wedstrijd.
Mijn moeder zei me na de wedstrijd dat iedereen na mijn vraag voor suikerthee, van die thee wilde hebben, ze zullen wel thee kunnen maken hebben voor een jaar denk ik J.
De wedstrijd zelf dan. Ik start op een rustig tempo en zie een 200m voor me Patrick en Wim-Bart al uitlopen. We worden verwittigd dat het op sommige plaatsen nog glad kan zijn, maar de perfecte organisatie had zelfs voor de start al zout gestrooid, wat een luxe toch.
De eerste 3 uur zijn genieten van de omloop en het gezelschap van vele bekende gezichten. Ultravrienden Vincent Schoenmakers en Jan Willem Dijckgraaf ( zonder baard deze keer, en waarmee ik regelmatig een praatje maak op de messenger van msn ) zijn ook weer van de partij, en we moedigen elkaar voortdurend aan. Ook Herman Crunen, de enige Nederlandse Spartathlonfinisher van vorig jaar is er bij, wat een blij weerzien.
Na 3 uur lopen krijg ik hetzelfde gevoel als in de Grottenmarathon en moet ongewild de sanitaire voorziening opzoeken. Bij de volgende passage ligt Wim-Bart al ruim 4 minuten voor, maar ik zie dat Patrick niet in zijn beste doen is. Na de Grottenmarathon en de Genkse marathon voor de derde week op rij een ultraloop is wat te veel van het goede. Last van het scheenbeen roept hij toe maar sportief moedigt hij me aan. Zijn tweelingsbroer ( jaja u leest het goed ) Gerald Kloek heeft tijdens de voorbije week een val gemaakt op het kerkhof tijdens zijn werkzaamheden en is geblesseerd aan de knie. Hij moet opgeven na 25 km. Ook Patrick verdwijnt vroegtijdig uit de wedstrijd, en dit na 52,5 km.
Mijn vader William die goed op dreef was kan na een sanitaire stop niet meer in tempo geraken en geeft er eveneens de brui aan na 33 km.
Ik haal Tom Hendriks in en de benen doen het onverwacht prima. Ik besluit het tempo te verhogen en probeer aan te klampen bij een estafetteloper. Elke ronde een halve minuut inlopen op Wim-Bart is het gevolg. Ik kom op 200m van de leider en bij het passeren van Jan Willem, besluit hij me even te hazen voor 500meter, hij wil me bij de koploper brengen. Voor het einde van het 4de uur heb ik Wim-Bart te grazen. De speaker maakt er een 2 strijd van, België tegen Nederland. In het voetbal zijn de Nederlanders wel beter maar zal dat vandaag ook zo zijn? Bij de passage van Wim-Bart zet ik nog een tandje bij en onmiddellijk valt een gaatje dat steeds groter wordt. Ondanks het opstijven van de bilspieren, tempo blijven lopen, iedereen ziet af nu, de laaste 2 uur gaan in.
Een 2de sanitaire stop maakt het gaatje tussen Wim-Bart en mezelf weer iets kleiner, maar het aanklampen bij de estafettelopers belemmert verdere dichting tussen ons.
Na 5 uur, een halve ronde voorsprong en zonder incident is de onverwachtse overwinning binnen.
Tom is ook zeker van zijn podiumplaats en hoeft niet meer te forceren.
Ik moedig de andere lopers nog aan, en Vincent kan er nog mee lachen. Kom op roept hij luid.
De speaker weet dat de kamp beslecht in het voordeel van de Belgen maar hij ziet meer, een rondje inlopen op Wim-Bart Knol. Ik besluit om het te proberen, misschien zit er een afstand boven de 80 km in. Rondjes van 9’30” worden afgemaald en opnieuw besluit ik aan te klampen bij een estafetteloper, maar Wim-Bart geeft het mij niet cadeaux. Nog 5’ en ja hoor daar is hij, Wim-Bart is eraan voor de moeite. Hij feleciteert me wanneer ik hem passeer maar ik wil door gaan, elke meter telt, het zou zonde zijn nu een record te verkwisten. Na 6 uur wedstrijd , een luide knal en iedereen blijft staan.
Snel warme kledij aan en wachten voor het meetwieltje zodat de resterende meters kunnen verrekend worden. Op nog geen 200m van de startlijn, net geen 39 ronden.
De speaker komt afgelopen en felecitaties weerklinken van alle kanten.
Het publiek heeft genoten van een knappe spannende wedstrijd, met gelukkig of spijtig genoeg mezelf. Met een totaalafstand van 81,887km, mijn 2 de bestprestatie ooit ( beste is 83,035m gelopen in La Louvière in 2001 ) ben ik meer dan tevreden. Er is na de wedstrijd nog gelegenheid om wat te praten met alle ultravrienden. Zeker mag het blijde weerzien niet vermelden van Helma, de vriendin van Herman Crynen, die me vorig jaar in de Spartathlon van de nodige massages heeft voorzien.
Mag ik namens alle aanwezige atleten, de organisatie van harte proficiat wensen met hun eerste organisatie, en één van mijn persoonlijk mooiste wedstrijden ooit. Niets op aan te merken, voor 100% geslaagd, hopelijk zijn we er volgend jaar ook weer van de partij voor de 2de editie van de DataByte Zes uur van Steenbergen. Op mijn deelname kunnen ze alvast rekenen.
Philip Verdonck