Misschien wil het helemaal niemand weten maar ik vind het toch een leuk verhaal om toch even kwijt te raken hoe ik met lopen ben begonnen en later zelfs nog naar het ultralopen ben overgestapt.
Wie me kent weet dat ik niet echt een vlugge loper ben – ik geniet er liever van (dat zeggen ze allemaal als ze niet echt vlug zijn) en als ik een marathon binnen 4h30 voltooi vind ik me al super snel (als ik langzamer ben, is het ook goed).
Ik ben gewoon begonnen omdat mijn vrouw Petra al jarenlang aan het hardlopen is en zo`n 3 1/2 jaar geleden ben ik op een zonnige zondagnamiddag (nadat zij de Monschau Marathon achter de rug had) samen met ons dochtertje Isabelle even beginnen te joggen.
Dat heb ik ook leuk volgehouden. Ongeveer drie à vijf minuten. 86 kilo en een lengte van 174 cm en een conditie als een dood nijlpaard, wat kun je dan echter verwachten?
Wat doen? Ermee stoppen? Wel, misschien maar mijn vrouw vond het eigenlijk leuk dat ik eindelijk eens begon iets sportiefs te doen. En zo gek als ik toen was heb ik met haar een weddenschap afgesloten dat ik binnen een jaar de marathon in Keulen zal uitlopen.
Natuurlijk heeft ze gedacht dat ik gek ben – en het niet volhoud. En ik heb gepuft en ben blijven doorlopen. Uiteindelijk was er de grote dag – niet alleen de training volgehouden maar ook zelfs uitgelopen.
Ik was zo apetrots op mezelf dat ik direct het idee had er moet nog meer zijn, en dat waren de 6 uur van Stein. Nou, heel heel moeilijk maar deze keer heeft m`n Petra me niet meer als gek bekeken.
En nu – als ze wel eens héééél langzaam wil trainen – loopt ze zelfs eens een rondje samen met mij mee.
Ik hoop dat we op die manier nog heel lang samen door het leven zullen draven. Ook is ze tijdens de wedstrijden véél te vlug voor mij.
Wolfgang Knops