{u}{b}1983 : Gilbert GEVAERT{eu}{eb}
Na drie edities kende de Nacht van Vlaanderen weliswaar nog maar heel weinig internationale uitstraling, maar in Torhout en omstreken begon het massa-evenement geleidelijk uit te groeien tot een hype. Deelnemen of er bij horen was een must en in de voorafgaande maanden zag je in Torhout nooit méér lopers op straat om te trainen… Dat leverde alvast enkele begaafde lopers op, die het wedstrijdgebeuren een beetje een couleur locale moesten geven, wat meteen goed was voor de publieke belangstelling die alsmaar groeide. Veel werd vooral verwacht van de opkomende ster Gilbert Gevaert. Maar voor de meesten bleef deelnemen belangrijker dan winnen.
Organisatorisch werd 1983 vooral een rustig jaar, waarin werk gemaakt werd van de verdere uitbouw van de Nacht van Vlaanderen. Voor het eerst liep het deelnemersaantal (wandelaars + lopers) op tot boven de duizend (1096) en het Torhoutse Marktplein barstte van de deelnemers en de kijklustigen. Ex-marathonkampioen bij de veteranen Robert Deborghere startte de wedstrijd aan een ongelooflijk tempo, maar na Zoetenaaie verzwakte hij zienderogen en de achtervolgers kwamen steeds dichterbij. Een beresterke Gilbert Gevaert, samen met Jan Pollefeyt één van de lokale favorieten, kwam tussen Diksmuide en Vladslo aan de leiding, een positie die hij niet meer afstond. Gilbert Gevaert bereikte dan ook Torhout als dé grote held in 7u03, amper vier minuten verwijderd van een Belgisch record. Tweede werd Gerard Courmont uit Duinkerke, derde F. Vermeersch uit Brasschaat. Jan Pollefeyt werd nog vierde in 7u40, acht minuten voor de legendarische Dieter Dippel, winnaar van de twee eerste edities. De overwinning van een Torhoutenaar was natuurlijk voer voor de lokale pers. En dat was duidelijk te zien aan de ronkende krantentitels en euforische artikels. 1983 was dan ook een belangrijk jaar in de populaire uitbouw van de nacht van Vlaanderen !
{u}{b}1984 : Roger LUYKX{eu}{eb}
Het eerste lustrum van de Nacht van Vlaanderen moest vooral een feestelijk gebeuren worden en er werden daarvoor dan ook niet geringe inspanningen gedaan. Het prijzengeld (trofeeën en naturaprijzen) werd aanzienlijk verhoogd tot een kwart miljoen oude Belgische franken en in diverse controleposten en de sporthal van Torhout moesten muzikale animaties voor de nodige ambiance zorgen. De vijfde Nacht van Vlaanderen was trouwens de eerste waarbij zowel de inschrijf- als de aankomstformaliteiten in de sporthal plaatsvonden. De start werd nog altijd op de Markt gegeven en de aankomstlijn lag toen nog in de Industrielaan. Er waren toen ook nog twee plaatselijke ronden : een kleine ronde in het stadscentrum van 800 m en een grotere plaatselijke ronde van 4,7 km. Daarna konden de deelnemers de nacht induiken voor de klassieke grote lus naar de kust, een lang avontuur dat vooral ’s nachts gekruid werd met een zwaar onweer.
De ultraloopwestrijd zelf kende nooit een spannender verloop. Driekwart wedstrijd gunden vijf lopers mekaar geen seconde rust, geen metertje verschil. Gilbert Gevaert, De Nederlander Henk Bronswijk, Roger Luykx, Johan Hoppe en de debuterende Jean-Paul Praet trotseerden samen de stormwind en de gutsende regen tussen Middelkerke en Oostduinkerke. In de IJzervlakte was de Bruggeling Johan Hoppe de eerste die de rol moest lossen, later begaf ook Jean-Paul Praet. Tot km 95 bleef het overblijvende trio in mekaars spoor. Gilbert Gevaert deed het meeste werk in de hoop zijn metgezellen moe te krijgen, maar moest bij het binnenkomen van Torhout zijn inspanningen bekopen. Een duel Luykx-Bronswijk kondigde zich aan. Tot op de streep ! De 100 km lange wedstrijd eindigde zelfs op een spurt waarbij de Limburger Luykx zich de snelste toonde in 6u43, een nieuw Belgisch record. Ook Gilbert Gevaert (3de) bleef met 6u48 nog ruim onder de zeven uur en verbeterde daarmee zijn persoonlijk record met ongeveer een kwartier. De eerste dame werd Angela Mertens uit Merchtem. Deze epische editie kreeg enkele maanden een nog veel dramatischer epiloog, toen de winnaar Luykx schielijk overleed…
{u}{b}1985 : Yiannis KOUROS (en U2){eu}{eb}
Lokaal stond de Nacht van Vlaanderen op populair gebied reeds aan de top, maar de toenmalige voorzitter Wilfried Lammens begreep dat vooral het aantrekken van bekende namen en vedetten, samen met het neerzetten van wereldtijden de poorten van de nationale pers zouden openbreken en de roem van de Nacht van Vlaanderen ook buiten de regio zouden brengen. Voor de zesde editie had men dan ook via contacten in de Europacup een fraaie deelnemerslijst bij elkaar geharkt, waaronder de Mexicaan Anzaldo (winnaar van de eerste Europacupwedstrijd in Hanau), de Duitser Peter Mann, de Tsjech Tomas Rusek en de Nederlander Henk Bronswijk. Voeg daarbij dat ook de plaatselijke Gilbert Gevaert bij de favorieten getipt werd en dat Torhout ook nog andere plaatselijke publiekslokkers naar voren kon schuiven zoals Jan Pollefeyt, Rik en Roland Sinnaeve…
Maar het bestuur wilde meer : de absolute superstar van de ultraloop, het Griekse loopwonder Yiannis Kouros. Het probleem was natuurlijk dat de Nacht van Vlaanderen principieel geen vergoedingen of startgelden toestond aan lopers. Maar toen kwam plots hulp uit een onverwachte hoek. Via contacten met Noël Steen financierde het Rockfestival van Torhout-Werchter de komst van de mega-ster. De zaak raakte maar rond een paar weken voor de start en het nieuws bezorgde de Nacht van Vlaanderen een nooit gekende publiciteit in de nationale pers. Eén krant blokletterde : “Rockfestival T-W steekt de Nacht van Vlaanderen een handje toe : op de affiche Paul Young, Joe Cocker, U2 en Yiannis Kouros !” Alle ogen waren voor de wedstrijd dan ook gericht op de Griek. Zou hij op deze vlakke, zuurstofrijke omloop een nieuw wereldrecord lopen ? En wat zouden zijn belagers tegen hem vermogen ?
Van bij de start namen Kouros, Anzaldo en Rusek het commando en liepen al vlug een mooie voorsprong bij elkaar. In de kuststreek ontmoette Rusek de spreekwoordelijke man met de hamer, terwijl ook Anzaldo de rol moest lossen. Kouros liep nu alleen aan de leiding en niemand kon hem nog bedreigen. In Diksmuide vergiste hij zich even van weg, verloor enkele minuten en mocht meteen zijn opzet om het WR te verbeteren vergeten… Wel vestigde Kouros een nieuw wedstrijdrecord met een tijd van 6.25.06. Aan de aankomst in de Industrielaan moest toenmalig burgemeester Windels persoonlijk tussenbeide komen om Kouros vrije baan te geven, zo groot was toen al de volkstoeloop en het enthousiasme. Meer dan een half uur moest het publiek wachten om Peter Mann als tweede over de streep te zien komen. Anzaldo werd nog derde voor de verrassende Gilbert Gevaert die niettegenstaande een trainingsachterstand van één maand wegens een kwetsuur, toch nog een schitterende tijd neerzette : 7.09.35.