Nou had ik dit artikel willen beginnen met de volgende opmerking:
De kogel is door de kerk,ik ben geen ultraloper!!
Nou wil ik niet te voorbarig zijn en het een en ander relativeren.
Al voor dat ik ooit een ultra-marathon had gelopen was ik nieuwsgierig naar het lopen van een 100 kilometer. Dat gaat dan in de kop zitten en woekert jaren door.
Op een gegeven moment had ik met de marathon voldoende ervaring. Een prachtige afstand,begrijp me niet verkeerd,maar er was meer. Rustig opbouwen met het aantal kilometers en naar het doel toewerken. Nou dat viel ook niet altijd mee,maar al zou ik die 100 ooit maar een keer uitlopen dan had ik tenminste wat. Bevrediging!
Na twee mislukte pogingen in Winschoten ging de twijfel knagen. Het hele register aan persoonlijke ervaringen en mogelijkheden werden nagegaan om er achter te komen hoe dat nou precies zat. Zat het nou tussen de oren,liet het lichaam een degelijke prestatie niet toe,of was er tussen lichaam en geest iets wat ik niet in balans kon krijgen. Ik had voor me zelf al uit gemaakt dat ik een marathonloper ben die af en toe een ultra-marathon loopt als het lichaam maar mee wil werken. Maar hoe verhouden lichaam en geest zich tijdens een duurprestatie en hoe krijg ik controle over dat proces.
Hoe het ook zij, ik zou zeker nog een poging gaan wagen.
Na een goede prestatie op Texel had ik de knoop doorgehakt. Het zou Diever gaan worden. Lekker dicht bij huis en als loopomgeving prettig om te vertoeven.
In een kort relaas zal ik uitleggen hoe dat vergaan is.
Met wat slaperige hoofden staan we dan aan de start,eigenlijk nog vroeg in de ochtend. Diever moet nog ontwaken,zo ook mijn eigen lichaam. Een ontspannen sfeertje overheerst. Alsof we aan een leuk loopje gaan beginnen. De hele week heb ik me niet met de wedstrijd bezig gehouden,dus me ook niet druk gemaakt over de afloop. Twintig rondes moeten we lopen en ik stel me voor dat,dat zeker moet kunnen. Wat zijn nou twintig rondes. We hoeven het aantal zelfs niet eens bij te houden want we lopen met een chip. Wat een luxe! Het parcours is landelijk en rustig. Ideaal om alleen met het lopen bezig te zijn. Het weer is redelijk.
Droog en niet al te warm met hier en daar een verkoelend windje.
Ik ga in het begin van start met het idee om eerst mijn lichaam maar eens wakker te laten worden en dat heeft gevolgen. Het voorkomt dat ik te snel van start ga maar door overmatig werkende darmen verstoren een aantal sanitaire stops het benodigde ritme. Pas na vier rondes krijg ik dat ritme te pakken en ik loop op een tempo van 6 minuten per kilometer. Het gaat goed. Wat kan mij nou gebeuren. De verzorging is goed en de speaker enthousiast. Gaandeweg raak ik geheel in de ban van mijn eigen lopen en probeer controle uit te oefenen op mijn lichaam,maar er klopt iets niet. Na tien rondes voel ik een stuk vermoeidheid en ga ik twijfelen. Ik loop op met Cor van der Hoek die mij over de dip heenpraat.
Toch spookt het door het hoofd en ik moet moeite doen om mij tot orde te roepen. In de twaalfde ronde trekt niets vermoedend een pijn links in mijn nek en een verkramping van de nekspieren treedt op. Een fenomeen dat sinds begin dit jaar af en toe opduikt. Dat is balen zeg. Wat te doen. Nog acht rondes lopen met een pijn die niet zal wegtrekken of het voor gezien houden. Ik neem geen risico en meldt mij bij de jury. Einde oefening.
Nou dacht ik mijn lichaam redelijk goed te kennen,maar op het ontstaan van het probleem met mijn rug heb ik even geen antwoord. Ik zal er de tijd voor nemen.
Verder maar niet zeuren over drukte op mijn werk als hovenier,over die slag in mijn rug,over te weinig training. Voor dat je het weet gaat het tussen de oren zitten en wordt je een kleinzielig zeikerdje.
De nieuwe ultra-bondscoach(of iets dergelijks)hoeft in ieder geval mijn naam niet op een lijstje te plaatsen van mogelijk kandidaten voor een aanstaande kampioenschap. Scheelt weer een discussie op Ultraned.
Voorlopig even geen ultra-marathon. Er zijn vast nog wel een paar mooie marathons.
Het was in ieder geval een mooie dag in Diever ondanks de teleurstelling over mijn eigen optreden. Weer de nodige mensen gezien en gesproken. Ik heb genoten van de vastberadenheid van Henk Harenberg,het ogenschijnlijk makkelijk lopen van Sjoerd Slaaf en Ubel Dijk,de ontspanning bij Janneke Cazemier. Alle lopers,jullie zijn geweldig en een pluim voor de organisatie ondanks dat men wist te vermelden dat ik een parcoursmeter zou zijn van de KNAU,want dat klopt niet.
Herman Euverman.