24 uur van Apeldoorn
{b}Na een lange periode van training en voorbereiding is hij er eindelijk.
De 24 uur! In mijn ogen de ultieme uitdaging. Dagenlang de weersverwachting in het oog gehouden, deze was dus niet echt hoopgevend, maar dat is een factor die je niet in de hand hebt.
Dus maar wat extra spullen in de tas proppen: is het een buitje of regent het 24 uur lang!?{eb}
Maar goed, vrijdag aangekomen in Apeldoorn, naar de lucht kijkend, op hoop van zegen. Bij aankomst aan het parcours was er de gebruikelijke gezellige sfeer, doordat je de meestal dezelfde gezichten ziet; een soort van thuiskomen. Bij het ophalen sla ik een gezellig praatje met John Baks, een zeer fijne man. De 2e keer Apeldoorn en ik werd binnengehaald of ik de verloren zoon was: hartverwarmend! Na het ophalen de gebroeders Suijkerbuijk opgezocht. Ik had met Jan afgesproken dat ik bij hen mijn rommel kon neerzetten. Bij een 24 uur hebben we – net als bij een Cleopatrafilm – heel veel bij ons. Tijd voor een lekker bakje koffie, wat ervaringen uitgewisselen, omkleden en naar de start . Gelukkig is het droog maar op het moment van het startschot begint het gigantisch te regenen. Dus al bij de eerste ronde: regenjack opzoeken!
Maar gelukkig duurt het niet al te lang en na een half uurtje wordt het min of meer droog; jack weer uit, een Fransman vloekt over het weer. Ik zei:”Jullie denken toch dat het in les Pays-Bas altijd regent?” “Ja,” zei hij, “Wat zeur je dan…” Het ijs was dus gebroken , vanaf dan heb ik regelmatig met hem gelopen (en een vakantie-adres rijker) . Hij liep de 24, zijn vrouw de 6 uur . Zijn vrouw Nederlands, de mijne Frans: dat schept een band; in september logeer ik bij hem voor de 24 uur St.- Maxin. “Dan hoef je niet in een hotel,” zei hij, “zo zie je een grote familie.”
Tijdens het lopen deel je lief en leed, je lacht om elkaars armoe, zeker ‘s nachts als de terugslagen komen, maar gedeelde smart is halve smart. Eén juryleden blijkt mijn oude sergeant te wezen. Deze kwam direct met bouillon aanzetten, zelfs een paar keer in de nacht. Na 25 jaar herkende hij mij nog, ik laat kennelijk een indruk achter (of het een goede is, laat ik in midden), maar dat soort dingen verrijken het leven, de aanwezigheid van Wim-Bart Knol met Anja, Jan-Willem Dijkgraaf , Ria Buiten en de later lopende bondscoach Peter Stein. Hun aandacht is toch hartverwarmend net als de ondersteuning van heel veel anonieme atletiekfans. Zelf heb ik noodgedwongen gebruik moeten maken van de EHBO: blaren, en niet zo weinig maar na behandeling doorlopen! Ik stap niet uit !! al moet ik op mijn handen lopen!
Aan het laatste deel van de loop: weer regen, deze keer niet zo zuinig ook, maar een flink deel van mijn krachten komen terug, zelfs de laatste ronde loop ik op marathonsnelheid,. Dan klinkt het eindsignaal, de organisatie is er snel bij om de afstand te meten. Gelukkig en voldaan schudden we handen,we omarmen elkaar, tranen in de ogen, het is volbracht!
Hierna naar de douches, waar we geconfronteerd werden met een verstopte doucheput. Het het water liep in een hoog tempo de kleedkamer in. Wie zijn tas is als eerste nat ?? Weer lachen!
Naar de prijsuitreiking strompelen, een biertje en naar huis. Nog even langs Harm Noor …
En nog een ding is nu belangrijk: mijn bed !
Maar het was weer een prachtloop. Ik heb zeer veel plezier gehad,en dat doe ik nooit meer???
Welnee! We kijken al uit naar de volgende.
{i}Hans Thijssen{ei}
(146km en 200m)