In Diever werd door de speaker meewarig gedaan over mijn geschuifel in zo ongeveer de laatste positie op de 100KM. Ik was daar serieus aan ’t oefenen met GPS op de gewenste snelheid voor Apeldoorn, nl. 7.10/km. Sinds Stein ben ik daar mee bezig naast ca. 30 % van mijn trainingsuren in een wandeltempo van 6 -7 km/uur. Ik kan nl. niet tot 20 uren hardlopen en fiets soms als alternatief naar mijn werk (kleine 50 km).
Vooraf aan Apeldoorn had ik geschat dat ik best wel kans had op een podiumplaats bij M55 als ik minstens 175 KM zou halen. Het meest was ik beducht voor Marcel Giraud en ja hoor, meteen vanaf de start trokken hij, Hans Peter Heise en alle anderen flink door zodat ik de eerste 4 a 5 uren in de onderste regionen bleef hangen. Na 8 uren lag ik weliswaar 5e in mijn klasse maar was nog iets te snel volgens mijn meest ambitieuze schema , nl. 8 km gemiddeld voor de eerste 13 uren (daarna zou ik elk uur langere wandelpauzes inlassen). Halverwege lag ik dan 4e met 57 rondes, slechts 1 minder dan de ideaalste planning dus OK.
Ik passeerde de 100KM, trakteerde mezelf op druiven en moest dit prompt met misselijkheid bekopen.
In het 16e uur lag ik zomaar op kop bij M55 en volgde met nieuwsgierigheid de voortgang van de nederlandse toppers. Diversen waren toch iets te snel gestart en met mijn constante tempo kwam ik de een na de ander voorbij. Op 18 uuur lag Adri v. Dijk 4e en Michel (in problemen) en ik op slechts 1 ronde. Normaliter zijn Peter Suijkerbuijk, Michel en Adri klassen sneller dan ik maar bij een 24 uur gelden blijkbaar andere wetten. Ik hield het hoofd koel, wandelde afwisselend met het gewone tempo en liep feitelijk relaxed naar de 3e positie. Een vreemde apotheose volgde:
Na ruim 21 uur moedigde ik Peter nog aan om door te zetten in de veronderstelling dat hij nog zo’n 3 rondes op mij moest goedmaken. Hij lapte mij vrij vlot 2 keer en ik dorst niet harder dan gepland. In de laatste ronde (nog 10 min) kwam hij weer langszij en ik feliciteerde hem al. Hij gaf als reactie aan dat ik nog steeds rondes voorlag en achter elkaar hebben we nog bijna een ronde volgemaakt. Ik heb staan janken bij het krijtstreepje en kan het nog nauwelijks bevatten dat je met mijn beperkte ervaring en leeftijd nog brons kunt halen.
Bij leven en welzijn ligt een eerstvolgende keer de lat nog ietsje hoger (les van Henk Harenberg). Overigens heb ik mij niet geheel aan het schema gehouden: het bleek effectiever iets harder te lopen (ca. 9 km/uur) en te compenseren met vaker stevig wandelen. Door het verloop van de wedstrijd bereikte ik i.p.v. de geplande split van 5 KM er een van slechts enkele honderden meters. Een ding wil ik nog kwijt: ik ben bijna 3 kg afgevallen en heb toch voldoende gedronken. Hoe doen magere lopers zoiets? Ik had gelukkig nog genoeg vet behalve bij de 2 prijsuitreikingen waar ik stond te sterven van de kou.
Mijn dank aan de organisatie en zeker ook aan de scouting die mij en Hans Peter Heise gastvrij onderdak bood.
Jos Akkermans
PS Ik sprak onderweg nog Henk die de elfstedentocht gaat doen: veel succes Henk met alle anderen die dit ondernemen. Zelf zal ik er nog eens een nachtje (jaartje) over slapen.