‘Een stijve en pijnlijke achillespees kan je loopambities behoorlijk in de weg staan’, stond
in de kop van een artikel dat ik afgelopen week las in het tijdschrift ‘Atletiek Magazine’
van 2002. Ik was op zoek naar ervaringen, tips en blessureherstel van lopers met
dezelfde klachten, die ik al maanden ondervind. Bruikbare tips waren er nauwelijks bij.
Zowat alle hersteloefeningen had mijn lijf al ondergaan, alsook de kwellingen die atleten
heel plastisch beschreven. ‘Om de pijn te verbijten stopte ik soms een handdoek in mijn
mond’, is een van de reacties, ‘want ik vind de sport veel te leuk’. Nou ja, ze doet maar.
Bij topsport kent men kennelijk geen grenzen en is niets te dol om prestaties te evenaren
of verbeteren. De dame in kwestie is toch zichzelf tegengekomen. Ik ben slechts een
simpel amateurtje dat wel behoorlijk gedreven is, maar gelukkig ook kan relativeren.
In de 2 vorige edities heb ik genoten van het prachtige loopspektakel en de voldoening
die de zondagmiddag geeft als je er toch maar weer 3 in een weekend hebt volbracht.
Bovengenoemde blessure aan het dunne peesje laten dit jaar geen 3 marathons toe. Wel
eentje op zondag om de sfeer te proeven en de ervaringen van de doorzetters te
aanhoren. In Diever gearriveerd hoor ik al meteen van Theo Kuijpers dat hij mij zaterdag
wilde bellen om me over het spekgladde parcours te informeren met alle hindernissen die
dit teweeg kan brengen. ‘Geen parcours voor jou, het heeft veel geregend en er zijn al
valpartijen geweest. Het zal je blessure geen goed doen. Toch heb ik niet gebeld, want ik
weet dat lopers die toch van plan zijn te gaan, je niet kunt tegenhouden’. ‘Theo’,
reageerde ik, ‘het is heel lief van je om in extreme weersituaties aan mij te denken, maar
ik ben er nu toch’. Op dat moment, toen ik ook nog de ervaringen van anderen hoorde,
dacht ik werkelijk: had me maar gebeld, dan was ik niet gekomen, want ik zie enorm op
tegen een moddermarathon.
Vlak voor de start regent het lichtjes. Eenmaal aan het lopen is het gelukkig droog. De
eerste kilometer kunnen we gelukkig goed uit de voeten. ‘Dat verandert snel, na de
volgende bocht beginnen de problemen’, zegt Lies Heijnen. Ik moet even uitwijken naar
de lager gelegen hei en kan stapvoets de plassen redelijk onbelemmerd ontwijken. ‘Wat
een verschil met gisteren’, hoor ik om me heen zeggen. Hoewel het koud is en de zon het
laat afweten en ik daarom een shirt met lange mouwen draag, staat mijn humeur na 1
ronde wel op zonzeker. De rondjes van 2½ km gaan in 13/14 minuten. Ja, het is weer
genieten in Diever. Wat lekker bijkletsen onderweg, vooral natuurlijk over de geweldige
prestaties in de baan 6-daagse van Erkrath, waar Ubel 617, Theo 522, Regina 516 en
Ruud 444 km gelopen hebben. Als ik weer alleen loop krijg ik een licht zeurderig gevoel
aan mijn pees. Niet erg, want ik heb ervaring genoeg opgedaan dat als ik vanavond met
ijs koel, het pijntje morgen verdwenen is.
De halve afstand gaat in 2.05. Op een dergelijk parcours ben ik er heel tevreden mee.
Jan v d Erve, met zijn hele gezin bivakkerend in het natuurgebied, passeert me. ‘Je hebt
de beste dag uitgekozen’. Ik ben dan ook heel content voor de zondag gekozen te
hebben. In de laatste 4/5 ronden ga ik wat versnellen, dat gaat goed. In 4.08.10 kom ik
heel tevreden over de streep. Ik ga meteen Theo Kuijpers bedanken omdat hij gisteren
nagelaten heeft mij te bellen. ‘Elk obstakel heeft een uitdaging’, zeg ik, ‘maar enkele
uren ervoor kwamen deze woorden niet over mijn lippen.
Zoals we gewend zijn bij Ronald en Sjoerd is de verzorging weer uitstekend. Een
inschrijfgeld van 5 of 6 euro met daarbij een verzorgingstafel van behalve dranken, ook
nog koek, chocolade, bananen en rozijnen, bestaan echt (ook vorige maand Almere),
maar waar vind je ze nog! Zulke evenementen hebben uitstraling en deze positieve
beeldvorming zorgt ervoor om volgend jaar weer aanwezig te zijn.
Vincent Schoenmakers