{b}6-Tage lauf Erkrath.
31 juli t/m 6 augustus 2005{eb}
144 uren lopen op een sintelbaan van 400 meter. Je moet het doen om er achter te komen wat het is. Dus toen vorig jaar de vraag kwam om mee te doen was een positief antwoord de bezegeling van een nieuwe uitdaging. Van te voren nog een klein tentje gekocht die je in 15 seconden kon opzetten en met twee paar schoenen, een tiental paar sokken, extra loopbroeken en T-shirts klaar voor Erkrath.
Op zondag om 15:00 uur zouden we voorgesteld en afgeschoten worden. Helaas waren de weergoden anderszins gesteld en begon het te regenen. Er viel zoveel dat een halve sintelbaan overstroomd was. Een blarenfestijn dus om mee te beginnen. De organisatie probeerde om het de lopers wat gemakkelijker te maken door wat gleuven in de baan aan te brengen zodat de afwatering beter zou kunnen geschieden. Ach ja, dit hoort er ook bij. Je kunt veel
zaken regisseren, behalve het weer. Maar al snel werd het wat droger en kon je genieten. Op een bepaalde manier zit je al gauw in een zekere cadans.
De verfrissingspost was goed uitgerust. Allerlei drankjes, warm en koud, waren er vertegenwoordigd. En wat het eten betreft trof je ook van alles aan: fruit, koekjes, chocolade, broodjes. Als iets er niet was, werd het meteen aangerukt als je er om vroeg; klasse organisatie. De mensen die achter deze post stonden hadden hun eeuwige glimlach op, altijd klaar voor een praatje en zat je in zak en as dan was je dit snel vergeten als je hier
langs kwam.
Op gezette tijden werden het warme eten, de lunch en het ontbijt aangediend. Deze maaltijden werden verzorgd door een speciale kok die ook fantastisch werk afleverde. Goed en lekker.
De eerste avond kon ik absoluut niet slapen. Mijn enkellaags tentje was nat, de kleren vochtig, dus het was buiten beter vertoeven dan in de tent. Dan maar op de baan rondjes blijven lopen en zo kwam het dus dat ik de eerste dag de meeste kilometers maakte; gewoon uit noodzaak. De volgende dagen stelde ik genoegen met af en toe een hazenslaapje. Je bent hier tenslotte om 144 uren zo veel mogelijk op de baan te zijn en kilometers te maken
nietwaar. Op de een of andere manier geniet je toch van de wisseling van de dag naar avond, nacht en ochtend. Nieuwsgierige mensen die af en toe een blik werpen op de baan. Waanzin of bewondering? Na ieder uur wist je precies wat een ieder aan kilometers gemaakt had via de uitgedeelde papieren met tussenstanden uit de computer. Prima geregeld. Ubel Dijk opperde mij om 500 km af te leggen. Ja, daaag. 425 km, maximaal 450 km, dat was mijn doel. Wat meer dan de Spreelauf. Hoewel, zijn woorden bleven
wel hangen in mijn achterhoofd. Zou ik dat aankunnen?
Ruud Jacobs liep heel ontspannen en relaxed, nam echt zijn rusttijden, een genot om hem te zien lopen. Hij rook precies wanneer de soep van 24:00 uur klaar stond.
Dinsdag was er weer een flinke hoosbui, met alle gevolgen van dien; alles nat en vochtig.
Woensdag kwam gelukkig mijn Dick en verhuisde mijn tentje in een grote tent van de organisatie. Samen met de Japanners bevolkten we nu de grote tent. Met gebaren en grimassen verliep onze communicatie prima. Mijn voeten waren inmiddels een groot blaren complex. Goed desinfecteren was mijn grootste zorg. Effe op de tanden bijten als je weer met lopen begon en na een uurtje is de pijn “verdwenen” en dan maar zo veel mogelijk aan de gang blijven.
Ik snapte er niets van dat ik op een gegeven moment derde was bij de dames. Dagmar en Manuela waren echt geen beginners maar dames met een behoorlijke staat van dienst. Wat heb ik toch heerlijk gekletst met Ulli, de Duitse pastor van de 100-plus marathonclub, die veel heeft meegemaakt met Sir Dan Coffey de Engelse gentleman die er erg broos uitzag. Prachtig om te zien hoe hij af en toe in zijn auto lag te slapen met zijn hoofd achterover en zijn mond wijd open, terwijl de autoverwarming zijn lichaam probeerde op te
warmen. Iedere keer dat ik langs hem liep dacht ik: hij zal toch wel ontwaken?
Met Francoise die samen met haar man volgend jaar of in 2007 in Bordeaux een zelfde evenement wil opzetten en me daar voor uitnodigde. Met Jan onze Belgische loper die stug doorging ondanks wat nierproblemen en op het laatst zijn scheenbeen blessure. Met Martine die ik bewonderde om haar volharding.
Met de fluitende Michael uit Denemarken die in de nachtelijke uren je al zingende voorbij ging. Met Manfred Leismann die fantastische verhalen vertelde over de Trans Europe lauf.. Met Peter Ludden die het op het laatst zeer zwaar had met zijn scheenbeen blessure, maar bleef doorgaan. Met Dagmar en Manuela die een enkele triathlon niet genoeg vinden en meteen overschakelden naar de dubbele triathlons. Whaauw. Ik heb me beslist niet verveeld tijdens deze 6 daagse.
En toen ik dan toch de 500 km behaalde, kon ik het bijna niet geloven. Zo vreselijk gelukkig dat het gelukt was. Bedankt Ubel om me maandag hierop te wijzen dat het mogelijk was. Hierna heb ik me uitgebreid gedoucht en zo trots als een pauw heb ik de laatste uren rond geparadeerd en alleen maar genoten en om me heen gekeken met de instelling dat ik dit niet gauw zou vergeten.
De organisatie was typisch Duits: punktlich en ausgezeichnet. De vrijwilligers fantastisch en onmisbaar. Het weer gelukkig onvoorspelbaar. De baan blaargevoelig Het geheel: ONVOORSTELBAAR.
Carpe diem en loop ze.
{i}Regina van Geene{ei}