75 km solo en estafette loop Wieringermeer, zondag 11 september 2005
Deze eenmalige loop, tenminste zo begon het, was ter ere van het 75-jarig bestaan van de Wieringermeer in Noord-Holland. De afstanden waren 750 m, 7,5 km, 75 km estafette of 75 km solo.
Daar Cor en Prisca Vis, deze dag, de enige ultralopers waren, liepen ze gezellig samen. Dit ook om de organisatie vrijwillig te ontlasten. Peter reed met de verzorgingsauto voor estafette en solo-lopers rond. Hij was er, ondanks het haastwerk, met relaxte houding, elke 7.5 km ineens weer. Met de catering, je eigen drankjes en warme verse koffie voor iedereen. Fantastisch als je van tevoren weet dat er nauwelijks verzorging zal zijn en je alsnog in de watten gelegd wordt.
Voor Cor was dit een van de laatste trainingslopen, hij traint nl. voor de Grand Raid van Réunion en dit was een mooie gelegenheid om het lopen met rugzak uit te proberen. Onderweg veel met elkaar gesproken over van alles en natuurlijk ook over de Grand Raid en over Guus Smit. Voor Cor emotioneel om daar te lopen, waar Guus z’n laatste loop was.
Het parcours van dit rondje Wieringermeer is een grote ronde met de klok mee. Het loopt van Wieringerwerf langs Medemblik en Aatrswoud naar de Haukes en vervolgens langs Den Oever en het IJsselmeer weer terug naar Wieringerwerf.
Het parcours is geschikt voor km -makers en snelheidslopers. Er zijn geen drukke kruispunten, geen stoplichten en veel lange rechte stukken. Het is zoals de meeste ultralopen, niet verkeersvrij, maar de wegen waren redelijk rustig. Het parcours is uitgezet met bijna fluoricerende bordjes op paaltjes, die van verre al te zien zijn. Je kunt niet verdwalen dus uitermate geschikt voor Theo, Gijs, Bert en Jan N.
De sfeer was prima, we maakten onderweg vele praatjes en de estafette teams boden zelfs drankjes uit eigen voorraad aan. Het damesteam, dat we passeerden, dacht lang na voor ze onze vraag beantwoorden ‘hoeveel km het nog was’. Zou een eerlijk antwoord ons niet ontmoedigen? Een stuk verderop hoorden we hun nog net het ware antwoord roepen.
De laatste km’s liepen we voor de bezemwagen. Deze haalde direct de bordjes achter ons weg. Onderweg waren we al ingehaald door alle estafette teams, die deze afstand in variërend van 4.57 uur tot 6.22 uur aflegden. We waren dus ook echt de laatste. We vonden het eerst een dubieuze nieuwe eer om voor de bezemwagen te lopen. Maar later werkte het op onze lachspieren, toen deze bezemwagen, solidair, ook het rondje voor het publiek op de atletiekbaan, op het gras vrolijk zwaaiend mee reed.
De organisatie was vriendelijk en professioneel. Cor en Prisca liepen beide met rugzak, voor de verzorging was dit, ondanks dat het een debuut -ultra- organisatie was, niet nodig. De verzorgingsauto werkte goed, de route was duidelijk, een EHBO wagen reed meerdere keren langs om ‘polshoogte’ te nemen en een grote klok onder het finishdoek gaf je tijd aan. Napratend op het terras hoorden we van Herman dat de organisatie voor grote en/of nieuwe evenementen, zoals dit, ondanks hun ervaring, een jaar van tevoren al om de tafel gaat zitten. Dit bleek, de organisatie ging gestroomlijnd, maar niet rigide.
Voor Cor was het enige minpuntje dat hij na afloop door een estafetteloopster 3 jaar ouder geschat werd.
We weten niet of deze loop volgend jaar weer is. Dat gaat de organisatie nog evalueren. Of de verzorging dan hetzelfde is, is dus ook nog niet bekend. Dit jaar was het een luxe.
{i}Cor en Prisca{ei}