Na mijn mislukt Japan-avontuur in april ll. ben ik een serieuze put gegleden. Ondanks talrijke aanmoedigingen om vlug de draad weer op te nemen was er geen greintje moed of goesting om de loopschoenen nog eens aan te trekken. Erger nog, ik dacht zelfs dat ik dat lopen niet miste of niet nodig had om me goed te voelen. Na 6 weken geheelonthouding voelde ik toch dat iedere fysieke inspanning die ik leverde me oneindig veel genot verschafte. Heel voorzichtig en vooral moeizaam begon de opbouw om terug een beetje loper te worden. Na amper 4 trainingen word ik geveld door een tekenbeet die me met de ziekte van Lyme opzadelt. 3 weken antibiotica en een maand rust helpen me gelukkig de indringer te verslaan. Maar het herbeginnen gaat terug o zo moeizaam. Met aanvakelijk 3 korte duurloopjes per week zit ik na een maand toch al aan weektotaal van 50km. Dat is meer dan een marathon dacht ik en terstond schreef ik me in voor de Mergellandmarathon. Met nog 10 dagen voor de boeg kon ik zelfs nog een “lange” van 28 km proberen, zonder goed gevolg trouwens.
Maar ja, ik huurde de veel te dik betaalde Micha in om de klus tot een goed einde te brengen. Met zijn ervaring en tempovastheid zou een 6 minuten/km scenario garantie zijn op succes. Mis poes, of beter nog mis konijn. Reeds vanaf het startschot begon Micha te beuken om mij er vanaf te lopen. Hem proberen in te tomen was olie op het vuur. Af en toe moest ik een gaatje laten maar dan en vooral dan zag mijn chauffeur de kans mij nog meer af te matten. Iedere klim schoot mijn hartslag gevaarlijk omhoog door zijn snedige tempoversnellingen. Maar als je van tevoren afspreekt samen te blijven dan probeert ge u aan uw woord te houden. Elke afdaling werd dan weer bijna in wandelpas genomen, enkel en alleen om mij uit mijn tempo te halen. Ook een stel fraaie, gebruinde damesbenen die voor ons uitliepen waren voldoende om eens te meer te versnellen, weeral zonder resultaat. Als we uiteindelijk Meerssen terug inliepen laat mijn medestrijder mij een straat te vroeg afslaan. Gelukkig kan een opmerkzame seingever op het nippertje de missing rechtzetten. Met de finish in zicht maak ik me op om samen met Micha over de meet te lopen als ik plots van hem een ferme kwak krijg ter hoogte van de lever. Ik wankel, ik snak naar adem en kan amper rechtblijven. Mijn gefrustreerde medegezel zoekt een weg langs mij maar kan door mijn gedwongen gestrompel me niet meer passeren.
Micha, toch wil u ongeloofloos veel bedanken voor de fijne dag samen, het gezwans, het gelach, het gehijg, het gekreun en vooral het goed gevoel dat je gaf om samen met je te mogen lopen.
{i}Edwin{ei}
Noot van redactiemedewerker Het Konijn : beste lezer, ik reken op uw gezond verstand om deze versie van de marathon als ‘onnozel’ en zeker niet als waarheidsgetrouw te bestempelen. Dank u.