Mijn ervaringen in de Deutschlandlauf wil ik ook aan anderen kwijt. Misschien dat ze er iets mee kunnen doen en anders och het is voor me zelf toch wel leuk hoe ik hier, na bijna twee weken op terug kijk.
Dat het zwaar zou worden dat wist ik als geen ander. Toch had ik de stille hoop dat het me zou lukken. Dat het hoog gegrepen was wist ik, maar wisten ook anderen. Toch stond mijn plan meer dan een jaar geleden alvast.
Eénieder die me vroeg ga je toch deze loop doen, probeerde ik een antwoord te geven dat me zelf niet helemaal tevreden stelde.
Ik zei dan:” Ik heb me nog steeds niet afgemeld. ” Maar dat was ook niet de bedoeling. Verder gaf ik er zo min mogelijk kenbaarheid aan. Niemand gaf ik door waar ze de verrichtingen konden volgen. Het was achteraf eigenlijk een stiekeme tocht. De kans van slagen was immers zeer klein. Ook al had ik een jaar eerder de ;” La Transe Gaule . ”gelopen.
Mijn plan was duidelijk,in het rondje Texel had ik een proef genomen het lopen op de maximale limiet,zodat ik op reserve de volgende etappes in zou kunnen gaan. Dit zou voor mij de enige kans van slagen hebben dacht ik. Maar ook wilde ik geen dag als laatste binnenkomen. Gezien de deelnemers lijst schatte ik in, dat dit zou moeten kunnen. Er was echter een heel groot probleem. De lengte van de etappes. Wanneer ik de maximale limiet ging lopen zou ik bij de langste etappes zo’n 15 uur onder weg zijn. s’morgens om 6 uur starten is dan s’avonds om 21. 00 uur binnen. Eten,douchen,kleding wassen en vlug slapen,want de volgende dag is het om 4. 15 weer op. En dan slapen op een slaapmatje in een gymzaal met meer dan 100 personen. , die zenuwachtig aan tassen frutselen gedurende de nacht en vaak het toilet op zoeken, omdat ze niet kunnen slapen van allerlei pijnen die ze gedurende de dag opgelopen hadden. Dat zou me te wachten staan.
Zondag 11 september reisde we af naar het schiereiland Rügen ten oosten van Denemarken. Zaterdag 10 september trouwde mijn zoon. En het is je zoon dus heel vroeg had ik de bruiloft niet verlaten. We werden gelukkig weggebracht door mijn broer en zijn vrouw,zodat ik de mogelijkheid had om in de auto nog wat te slapen. Daar kwam dus niets van. Ik heb zelfs nog een paar uur gereden. Over optimale voorbereiding gesproken. Maar als je iets heel graag wil is er veel mogelijk.
Om precies 16. 00 uur kwamen we aan op het eiland,waar dan meteen de persconferentie begon.
De dag hierna werden we naar “Kap Arkona” gebracht per bus waar de tocht om 9. 00 uur zou beginnen. Het weerzien van de deelnemers waar ik toch wel de meeste van kende was een hele happening geweest. Er werden veel vragen gesteld over mijn deelname,nadat ik voor de Isarrun nog af had moeten zeggen. Ook besloot ik op het laatste moment nog iets te wijzigen in mijn plan om op de maximale limiet te gaan lopen, ik had namelijk geen rekening gehouden met de kans dat je verkeerd zou kunnen lopen en dan uit de wedstrijd genomen zou worden omdat je dan de limiet zou overschrijden.
O. K. tactiek wijzigen en geleidelijk 25 a 35 minuten ( is 2,5 tot,3,5 km ) onder de limiet gaan zitten.
Dit heb ik goed vol kunnen houden in de eerste 8 etappes. Toen gebeurde er van alles ik kreeg heel veel last van mijn schouderbladen of liever gezegd net er onder . Na later blijkt heb ik een koude gepakt die nu nog niet helemaal weg is. Toen daar nog eens 3 dagen diarree op volgde en ik ook nog eens in een etappe 5. 5 km verkeerd liep, heb ik het heel zwaar gehad.
De 13e etappe van zaterdag 24 september. ‘s Morgens aan het ontbijt was ik na 2 dagen diarree en de kou die mijn lichaam had getroffen behoorlijk afgemat en uitdroging was bijna niet te voorkomen geweest in de dagen ervoor. Met moeite kreeg ik twee broodjes achter mijn kiezen. Maar ik wist dat ik moest eten en drinken.
In deze bewuste etappe presteerde ik het ook nog eens om 5. 5 km in totaal . Dus bijna 3 km in de verkeerde richting te lopen.
Het is erg zuur om dan terug te moeten. Voorsprong van 35 minuten in keer teniet gedaan. Ik werd er eerst zenuwachtig van ,ging me haasten en raakte behoorlijk uitgeput. Ik liep nu helemaal achter aan, dat was nog niet eerder het geval geweest. Erger nog ik moest wel harder gaan lopen om binnen de limiet te komen. Hoewel een dag eerder gezegd werd dat de limiet tijden, niet meer per etappe maar bij elkaar opgeteld zouden worden,wilde ik toch voor me zelf steeds per etappe binnen de limiet blijven. Het werd moeilijker en moeilijker.
Steeds moest ik naar de kant van de weg,om mijn behoefte te doen. Er was zelfs geen tijd meer een boom op te zoeken. Ik dacht nu is het gebeurd en moet ik als nog de wedstrijd verlaten. Teleurgesteld werd mijn tempo lager en lager. Ik dacht aan mijn familie, mijn vrouw, dochter en zwager zouden aan de finish in Lörrach staan. Hier putte ik weer moed uit. Het tempo ging weer omhoog.
Ook probeerde ik een ritme te vinden door steeds maar weer het zelfde liedje te herhalen,het lukte ook nog. Maar ik was er nog lang niet.
Opeens zie ik een loper voor me het is Rudolf Mahlburg. Omdat ons pas ritme totaal anders is waren we al eerder tot de conclusie gekomen dat samen lopen voor ons alleen maar nadelen heeft. Na een kort gesprekje liep ik dus weer bij hem weg. Hij was in de veronderstelling geweest dat ik voor hem was. Ik vertelde hem dat ik verkeerd gelopen was.
Na een uur raak ik in een nieuwe dip. Het lichaam wilde niet meer. Uitgeput lag ik in het gras naast de weg,even dacht ik ze rapen me hier maar op. Dit is definitief het einde. Na een tiental minuten daar gelegen te hebben schoten plots twee namen door me heen Tom Hendriks en Ron Teunisse. Waarom die twee namen, ik weet het nog niet. Maar de discussie op Ultraned over de Spartathon had er misschien iets mee te maken gehad. Wat zouden zij in zo’n geval gedaan hebben dacht ik. Weten doe ik het niet, maar ik veronderstelde ze gooien het lichaam in de automaat en denken nergens aan. Gewoon blik op oneindig. En echt ik hervind me.
Het gaat weer beter. Er schiet me zelfs een nieuw woord te binnen. Nadat ik deze etappe toch twee keer dood ging,wist ik me zelf weer op te peppen. Ik noem het:” Zelfreanimatie”. en moet er om lachen. Na enige tijd zie ik weer een loper voor me. Na later blijkt zal het de laatste uitvaller worden van de Deutschlandlauf 2005. Het is niet goed met hem gesteld. Hij maakt me snel duidelijk dat het geen zin heeft om op hem in te praten. Hij heeft hulp nodig. Toevallig komen er twee vrouwen ons tegemoet gefietst. Ik vraag aan hen of ze misschien terug kunnen fietsen en hulp halen bij de verzorgingspost die we over ongeveer 4 km moeten bereiken.
Een van hen doet dit, de ander blijft bij Hermann Böhm. Hij heeft alles gedaan om in de wedstrijd te blijven,maar hier zie ik duidelijk dat dit vandaag niet meer goed komt.
En dan is er de finish,tranen springen in mijn ogen het is gelukt. ”Morgen zal het weer anders zijn”. Woorden die ik eerder sprak tegen Jan Nabuurs en Ubel Dijk toen zij het moeilijk hadden. Spreek me nooit meer over luisteren naar je lichaam ,wanneer het ultralopen betreft. Wanneer een ultraloper dit zou doen, zou hij hiertoe nooit in staat zijn. Als ik vandaag geluisterd had naar mijn lichaam was ik echt twee keer uitgestapt. En weer schieten die twee namen door mij heen. Dat is het, bedenk ik me. Dit verschil .
Je kunt nog zoveel weten van tempo’s, ritmes,voorbereidingen,hoe een wedstrijd aan te gaan. Wanneer je niet in staat bent,om zelf reanimatie toe te passen,zul je dikwijls het einddoel in de ultrawereld niet bereiken.
Mijn Deutschlandlauf heeft me weer heel veel plezier gebracht. En vooral de dertiende etappe waarin ik het zo moeilijk had, heeft me de kracht gegeven om verder uit het ultralopen moed te putten.
Mijn doelstellingen waren immers bereikt. Ik hoefde voor niemand iets te bewijzen. Alleen me zelf. Hoewel ik als laatste in het klassement eindigde,was ik geen etappe de laatste. En wist ik binnen de limiet de loop te voltooien. Hoewel ik heb begrepen dat het thuisfront soms zenuwachtig werd omdat de gegevens op internet niet altijd klopten. Gelukkig werd dit dan de dag er op hersteld. Hoewel het aantal kilometers nooit goed is weergegeven op internet. We liepen meer kilometers dan de 1204, maar hoeveel nu werkelijk dat is nog steeds niet duidelijk. En dan te bedenken dat het een Duitse loop was. Je zou toch anders verwachten. Voor de uitslagen van deze loop zie ook het verslag van Ubel.
De finish in Lörrach een doel bereikt. Voor mij was het hele jaar hier op afgesteld. De ontelbare e-mails,kaarten,belangstelling,de versiering van de oprit naar mijn huis,door de buurt,de aandacht van mijn vereniging A. V. Sporting Boxmeer,de groepen die ik training geef ,ze zullen me weer lange tijd na laten genieten.
Theo Kuijpers.