Op een mooie novemberdag met z’n allen de natuur in. Eten mee, kletsen, koffie met appelgebak, veel beweging en na afloop buiten op een terras sterke verhalen vertellen. Het was “the way of life” van Guus. Ofschoon het ook de eerste twee edities al zo was, verschuift voor een steeds grotere groep mensen de nadruk van Rondje Guus van het herdenken naar het blij worden van zijn levensfilosofie. Lekker ontspannen met wandel – en loopvrienden de natuur in, je hoeft elkaar er niet eens voor te kennen.
In het totaal waren er bijna vijftig deelnemers, dit jaar met name veel meer wandelaars, Cor hield een gepassioneerd praatje over zijn eigen tocht op La Réunion, twee jonge 22-jarige ultralopers uit Franeker kwamen de sfeer proeven van het lange afstandlopen en de vrouwen van Cor, Theo, Henny, Bart en André kwamen voor het eerst meewandelen. En verder was daar kleine Guus (familie van Velzen heeft hun jongste zoon naar Guus vernoemd).
Zelfs de wandelaars hadden een adventure race. Kees, broer van Guus, had weer een aantal mooie smalle paadjes gepland, waardoor de groep van dertig wandelaars gezamenlijk kinderwagens over hekjes moest tillen, en met volle rugzakken met appeltaart, koffie, thee, fris, pannenkoeken, krentenbollen, brood, mueslirepen, bananen, mandarijnen, appels, koekjes en dropjes door het zand struinden alsof het de woestijnrally was. De hardlopers liepen circa 38 kilometer. Op Ton Peters na (half grappend/half serieus vindt hij dat Rondje Guus minimaal meer dan 42 km moet zijn) was iedereen blij met de afstand en met name alle genoeglijke gesprekjes onderweg.
Kortom het was weer een mooie dag. We sluiten af met de woorden die moeder Corrie tijdens de dag, staand op een klein strandpaaltje aan iedereen opgewekt uitriep: “Ik hoop dat dot nog vele jaren georganiseerd zal worden”!
Vrienden van Guus