{b}Een blaar voor Theo!{eb}
Memorabele dag vandaag. Mijn wederoptreden!
We gaan niet teveel zeveren over het verleden, iedereen weet wat er aan de hand was.
Het was zondag, het was koud, het was Genk.
Dus ideaal voor een “showke”.
Den deal met de coach was: “als ge onder de 2h50’ loopt dan zijn we weer op goede weg, de rest is meegenomen”
Het is 2h34’30’ geworden, dus we hebben veel rest meegenomen.
Voor mezelf had ik uitgemaakt dat ik vooral Theo zou meenemen. Na zijn hartproblemen stond hij er terug, weliswaar aan de kant. In gedachten liep hij met me mee, ik wist alleen niet dat gedachten op het laatste een kleine 70kg zouden wegen. Hij zat precies op mijne rug.
Je hebt niet genoeg superlatieven om Genk te beschrijven, vèèl meer dan “gesselich” zoals de Hollanders het zouden zeggen. Gewoon de max, niets meer en niets minder.
Nadat ik er vier keer op rij gewonnen heb, heb ik eindelijk mijn beloofde praatje met weduwe Persoons gedaan. Het was kort, het was onwennig, maar ik voelde de erkentelijkheid. Dat past gewoon bij deze wedstrijd. Kleine zaken, die de aaibaarheidsfactor van deze wedstrijd verhogen.
Blessuregewijs ben ik er goed vanaf gekomen. Op 6km van het einde een vrij pijnlijke kuit, waar ik eerder in de week al last had van gehad. Op 3km van het einde een blaar die sprong, klapband zoals we zeggen. Maar voor Theo had ik dit over.
Ik heb net een 17-tal km losgelopen, de buikspieren geven geen kik. Wat stramme hamstrings, nog wat gezeur in de kuit, (beter in de kuit dan van mijn vrouw), maar dat werkt de kiné wel weg. (Dat van de kuit natuurlijk!)
Nog een pluimpje voor Mark, Micha en gans het ADD-team. LPM is het beste bewijs dat je geen grootse zaken moet aanbieden om volk aan de start te krijgen. Er zijn geen toppers (oef voor mij), maar dat doet zeker geen afbreuk aan dit evenement. Deze marathon is een aanrader voor iedereen die marathons wil lopen.
Hopelijk tot volgende jaar …….en Micha, veel sterkte!
{i}Marc Papanikitas{ei}