Een kleine 11 jaar geleden stond ik mij op mijn werk om te kleden om aan het werk te gaan,
André, mijn collega en loper, kwam naar mij toe met het nieuws: “Jan is niet meer.” We hadden het een tijdje zien aan komen. Jan gaf het een beetje aan in zijn laatste columns, maar het was toch een schok. Je hoopte toch tegen beter weten in, maar helaas, beiden gingen we bedrukt aan het werk.
Een aantal maanden later liep ik de eerste 6 uur van Stein, waar ik Anton Smeets ontmoette. Hij vertelde van het idee een loop te organiseren in de geest van Jan, een loop langs de zee. Wel, ik gaf mij op, zonder eigenlijk te beseffen wat dit nu eigenlijk inhield. Ik zou eerst de hele lopen, maar 100 EM over het strand …
Gelukkig was er ook de mogelijkheid om de halve te doen, wat ik dan maar gedaan heb.
De bewuste dag ben ik met de trein naar Driehuizen gespoord.
Daar maakte ik kennis met een aantal lopers. Ik herkende Ron, die door Jan aan mij voorgesteld werd bij het eerste rondje Texel (1991). Ik belde nog wel eens met Jan om te kletsen en hem uit te horen over looptechnieken enz.
En door Jan heb ik dan ook het Rondje Texel gelopen. Ja, deze man was en is een inspirator – voor mij in ieder geval. Zijn boek had ik al gekocht bij de Sleghte en 4 of 5 keer gelezen. Op Texel wilde ik het boek meenemen om het door Jan te laten signeren, maar ik was bang het kwijt te raken en zo, en wat zou hij er van denken. Nu heb ik spijt dat ik dat niet gedaan heb, maar Jan leeft voort in mijn geest en dit mede door zijn boek.
Is zijn gedachtenwereld een deel van ons geworden?
Na verloop van tijd waren de lopers verzameld in het gebouwtje van Suomi ,waar we in auto’s dienden te stappen om naar Den Helder vervoerd te worden. Ik had het geluk om samen met Ron en Guus Smit in een auto te zitten.
We hebben vreselijk zitten keten in de auto, met tranen in mijn ogen. Heerlijk zo met deze lui, pijn in mijn bast van het lachen. In Den Helder gingen we naar het fort, het restaurant binnen.
Omkleden tussen de gasten, even lekker invetten (ja alles!!) wat weer een reden voor een lachbui was.
Om 11 uur ‘s avonds klonk het startschot. We liepen vanuit het fort langs de vloedlijn. Ron was ik al na een paar meter kwijt. Ik besloot rustig te lopen, het was nog ver en het was strand.
We lopen over de vloedlijn, om de golfbrekers het strand op en weer terug naar de zee om de rotsblokken heen door het mulle zand langs hekjes. Ik heb het gevoel dat ik alleen loop. Gezien mijn snelheid nam ik aan dat ik achterin zat. Het werd donker, we liepen onder maanlicht. Op zee zag je de lichtjes van schepen en wat er nog meer op zee voer. Ik liep te denken aan de reden waarom we hier liepen en kreeg het gevoel of ik samen met Jan liep. Mijn tempo werd zeer regelmatig, ik liep met een gevoel wat ik nooit eerder had gekend, zo ontspannen, een enorme rust in mijn lijf, echt in de geest van Jan en in gedachte liep Jan naast me.
Ik moest om de muien heen, rechts de zee, voor me water en links water. Wat doe ik? Er door, nee. Dan er om heen, kom langs Egmond, de helft, ik loop buitengewoon goed. Af en toe staat er een busje met thee en zo.
De rest heb ik in mijn “belt” . Na verloop van tijd zie ik de hoogovens. Ha, het is niet ver meer!
Ja, weet je hoe groot dit complex is ? Nou, heel groot dus. Je ziet het al heel vroeg !!
Bij de hoogovens aangekomen komt er een atleet van Suomi bij me lopen om me langs de sluizen te leiden.
Ik zat er echter al volledig doorheen, kom nog wel vooruit, maar ik maak me al schuldig aan wandelpartijen.
Het strand heeft me genekt, maar uitstappen?! Nee, op de sluizen kom ik tot een andere conclusie. De loper van Suomi zegt tegen mij :”Van de halve ben jij de koploper. Ik? Ja hoor, de rest is allang door en toen kwam de rest langszij. We liepen allemaal lekker rustig dus !
Maar ik was al blij met uitlopen, laat staan snelheid nastreven. Daarna doorgelopen naar Driehuis waar we gemasseerd werden. Daar gingen alle deelnemers door naar Hoek van Holland en de deelnemers van de 2e helft startten hier. Ik kwam mijn trainer tegen,die liep de 2e helft. Het ultravirus heb ik op hem overgebracht.
‘s Morgens met een vreselijk stram lichaam weer naar de trein met een voldaan gevoel ,
Ik liep weliswaar “maar” de halve, maar voltooide die wel degelijk en nog redelijk op tijd. Trots als een aap, was ik!
We kregen daar een muntje met de beeltenis van Jan.
Eigenlijk zit de echte herinnering in je hoofd en die neemt niemand je meer af .
Vergeet niet: de memoriaal is de gedachte aan Jan.
Je loopt (ik in ieder geval) met zijn geest ,
Hans Thijssen
ultralang provider veteranen.nl