Eén beeld staat op mijn netvlies gebrand. Ik zat daar, na zes uur gekloot en liters kots op Steinse bodem gegoten me aan te kleden aan de bevoorradingstand. Een vriend van me stond een gesprek te voeren en uit één van mijn ooghoeken zag ik een schouwspel wat me voor altijd zal bijblijven. Vincent Schoenmakers stond daar huilend in de armen van een ander atleet.
Vincent werd vastgenomen, geknuffeld, zijn hoofd werd in de handen van de man gedragen. Het was een schitterend beeld. Een hoopje ellende, maar o zo blij. Dat kleine tengere mannetje, gelaat gerimpeld en gebruind. Ik kreeg er prompt zelf tranen van in de ogen. Ik zat daar met één been in een broekspijp een kramp te bedwingen en te kijken. Die kramp had ik er voor over.
Vincent had de 24 uur gelopen. 24 uur Godsjamme. Ik ben het na 4 uur al beu. Hij heeft er 24 gelopen. Hier en daar even wandelen, maar vierentwintig uur…….Een etmaal. Nu goed, er zijn er nog die dat kunnen, en zelfs verder lopen. Alleen is onze Vincent wel een pak in de zestig.(67) Later stonden we samen onder de douche, z’n achterwerk deed pijn van het schuren van zijn broek. Dat hadden we dan gemeen op dat moment. Alleen heeft zijn broek wel 24 uur geschuurd, de mijn maar zes. Hij had het recht om te klagen.
Dan zag ik vincent weer bij de prijsuitreiking. Zittend op een stoel. De anders zo olijke vrolijkerd zat er nu maar wat beduusd bij. Gelukkig hebben deze inspanningen ook een inpakt op hem. Het bewijs dat hij ook mens is.
Rond een uur of negen was ik thuis. De radio stond op. Tom Boonen had blijkbaar de ronde van Vlaanderen gewonnen. Heel Balen stond op zijn kop. Zatte dwazen met stomme praat kwamen op de radio. De miljoenenman was weer de held van België. Ik zat daar, aan de keukentafel een pistoletje met gerookte zalm te eten (gekregen van mijn schoonmoeder), drinkend van de sportdrank die ik nog over had. Net als Boonen had ik zes uur gewerkt, afgezien en uiteindelijk gewonnen.. Alleen zullen ze van mijn prestatie niet wakker liggen. Als mijn vaste huisjournalist nog een plaatske krijgt tussen het gezever over Boonen en het geleuter over het ontslag van de trainer van Club-Brugge komt er misschien een annonceke over mijn prestatie.
Ach ja, ik lig er niet meer wakker van. Ik heb mijn “zwarte beest” dood gekregen. Na opgaven in 2004 en 2005 heb ik ditmaal de race uitgelopen. Het is een opsteker na de mindere periode van de laatste maanden. Maar velen vergeten dat ik pas van januari terug bezig ben na een inactiviteit van 3 maanden. Nu al terug op dit niveau lopen is dus verwonderlijk en hoopgevend voor het aankomende EK.
Rustig blijven is nu de boodschap en beide voeten op de grond houden. Ga ik toch weer zweven, dan haal ik even het beeld van Vincent voor de ogen.
{i}Marc Papanikitas{ei}