Ik heb dit jaar voor de derde keer meegedaan aan het Pieter-ROG-Pad., een unieke loop, waarin je over het Pieterpad van de Pietersberg naar Pieterburen loopt. En als je er oog voor hebt kan je echt genieten en krijg je een hele goede indruk van hoe mooi Nederland is. Enige nadeel is dat je daarna minder gemotiveerd bent om aan andere wedstrijden mee te doen die uit rondjes bestaan, en helaas zijn dat er nogal veel. Wat dat betreft wil ik een pleidooi houden aan mijn medelopers mee te doen om aan landschapslopen als het Pieter-ROG-Pad, Eemmeerloop, Rondje Voorne, Rondje Amsterdam, Rondje Texel/JKM en de Monnikentocht.
Dit jaar was mijn doel om 2 of 3 dagen mee te lopen en wel in etappes 2, 3 en 4 die ik nog niet had uitgelopen. Om praktische redenen ben ik zaterdag meegereden met de organisatie (Sietze, Jan, Martha en Heleen) naar Zuid-Limburg. ’s Avonds met z’n allen gezellig naar de Griek Er doen dit jaar 3 lopers mee aan de hele tocht Adrie van Dijk, Jan van de Erve en Ubel Dijk. Jos Akkermans en Koos Rademakers lopen elk 1 etappe. Oftewel bekende gezichten, maar gedurende de loop leer je elkaar beter kennen en waarderen. De gezelligheid en verbondenheid maken zo’n etappeloop heel bijzonder.
{u}{b}Zondag{eu}{eb} starten Adrie, Jan en Ubel samen met Jos voor de eerste etappe. De start is op de brug over het Albertkanaal in België, waar het alweer krioelt van de groepjes wielrenners. Het wordt een warme dag dus er wordt rustig gestart. De hele dag blijven de lopers bij elkaar. Heleen is de fietsbegeleider die ervoor moet zorgen dat iedereen op de route blijft en dat lukt goed. De lopers worden om de ca 8 kilometer verzorgd. Sietze loopt nog een stuk mee in de Limburgse heuvels. Na Sittard is het gedaan met de heuvels. Het Nederlands elftal gaat spelen, wat Jan al lopend volgt. De camping ligt na ruim 70 kilometer bij Montfort en wordt door de lopers in ruim 8 uur bereikt. Die dag zijn er 435 hoogtemeters getackeld, toch niet slecht voor ons vlakke Nederland.
{u}{b}Maandag{eu}{eb} start ik samen met Adrie, Jan en Ubel voor de langste etappe naar Geysteren. Af en toe neemt Jan een tussensprintje om even een foto te nemen. We lopen verspreid maar zorgen ervoor dat we bij elkaar blijven. Na 33 kilometer wordt er gestopt voor koffie en taart. Omdat ik merk dat ik wat aan het elastiek zit besluit ik door te lopen. Ik ken de route nog van vorig jaar en loop op een klein missertje na helemaal goed. Na 8 kilometer achterhalen Adrie, Jan en Ubel mij en kan ik niet aanpikken. Martha begeleidt me de rest van de dag op de fiets. Het wil niet meer en ik moet steeds grotere stukken wandelen. Het is met 29 graden eigenlijk te warm om te lopen en elk normaal mens zit binnen of in het zwembad/plas. Maar ja, wij zijn natuurlijk geen normale mensen. Ik wandel in een pittig tempo, maar kan beter van de omgeving genieten dan vorig jaar. Ik bereik Swolgen (ca 65 kilometer) in ruim 9 uur, bijna een half sneller dan vorig jaar. Als ik doorloop kom ik ruim boven de 11 uur uit, dus ik stop. Bovendien heb ik met Martha de kok van vanavond mee, dus stop ik. De camping in Geysteren ligt aan de Maas en door de goede contacten van Sietze hebben we het veldje toegewezen gekregen dat direct aan het water ligt. Adrie, Jan en Ubel hebben de etappe allemaal net boven de 10 uur voltooid. Iedereen ligt ’s avonds met een pilsje te genieten van het drukke rivierleven en het is ook apart om ’s nachts wakker te worden van het diepe ronkende geluid van een voorbijvarende vrachtboot.
{u}{b}Dinsdag{eu}{eb} besluit ik om wel mee te lopen. Het is ’s ochtends al heel warm en benauwd en ik besluit na 9 kilometer bij de eerste verzorgingspost om te stoppen en mijn krachten te sparen voor de volgende dag. Adrie, Jan en Ubel gaan onverdroten voort. Vanwege de hitte staan de verzorgingsposten nu waar mogelijk om de 4 kilometer. Dat betekent dat wij in de verzorging hard moeten aanpoten om overal op tijd klaar te staan. Het is dinsdag een tropische dag en ik heb echt bewondering voor de lopers dat ze doorzetten. Sietze loopt mee in het mooie traject door het Rijk van Nijmegen. Adrie, Jan en Ubel zijn gelukkig op tijd voor de boot van 4 uur over de Rijn bij Millingen. Deze boot gaat namelijk maar 1 keer per uur. Aan de overkant volgt ieder z’n eigen tempo. Ik pik Jan met de fiets op bij het prachtig gelegen Hoch-Elten om hem de laatste paar kilometer te begeleiden. Daarna volgen Adrie en Ubel. Volgens het horloge van Jan hebben ze 430 hoogtemeters overwonnen. We besluiten om in ’s Heerenberg te gaan eten bij de Chinees, die gelukkig airco heeft. Koos, die woensdag meeloopt, eet mee.
{u}{b}Woensdag{eu}{eb} is het een heel stuk koeler, maar nog wel wat benauwd. Helaas moet Adrie stoppen in verband met zijn achillespees, en begeleidt Ubel vandaag met de fiets. Jan heeft een aantal blaren die er niet goed uitzien, maar voelt zich verder goed. Ik loop met Jan en Heleen als fietsbegeleider helemaal fout. We komen in Zeddam uit en worden door Sietze en Jan met de auto weer op de route gezet. Jan heeft er een lekker tempo inzitten en ik kom weer wat aan het elastiek te zitten. Na 25 kilometer lig ik alleen en besluit een aantal kilometers verder om in een stevig wandeltempo door te gaan. In Vorden wordt de helft van het Pieter-ROG-Pad gevierd met gebak en Champagne van 1,1 %. Ik loop nu door het gebied wat bekend is om haar vele kastelen. Dit is echt Nederlands op haar mooist! Ik loop door tot aan de Schipbeek, iets van 65 kilometer. Ik blijk vlak achter Ubel te zitten, die vandaag een moeilijke dag beleeft. Jan liep ondanks de tegenslag aan het begin binnen de 10 uur, net als Koos. Nog voor het eten vertrek ik met de trein weer naar huis en hoop dat Jan en Ubel de tocht volbrengen.
Ik heb een goede tijd gehad. De onderlinge sportiviteit en goede sfeer geven mij altijd een heel positief gevoel. Mijn eigen sportieve prestaties waren daarentegen ver onder de maat. En dan ga je natuurlijk naar verklaringen zoeken. Ik heb de 24 uur van Stein gelopen terwijl ik niet helemaal fit was en doordat ik na afloop veel blaren had heb ik de eerste maand erna weinig getraind. Maar misschien mis ik de laatste tijd ook wel een stukje mentale hardheid om echt heel diep te gaan. Slechte tijden dus! Ik ga de komende maanden in ieder geval weer lekker trainen en hoop op 2 september tijdens de Monnikentocht het lek boven te hebben.
Henri Thunnissen