Duitsland is het land, waar het allemaal gebeurt dit jaar. Dan bedoel ik natuurlijk niet de wereldkampioenschappen voetbal, maar de 1. Rheinsteig Erlebnislauf (https://www.ultraned.org/n_item/f3330.php) en de 4. Westweg Abenteuerlauf. Het laatstgenoemde evenement vond de afgelopen week plaats. Net als in 2004 (https://www.ultraned.org/n_item/f2331.php) en 2005 (https://www.ultraned.org/V_item/f2981.php) behoorde ik tot de deelnemers. Dit jaar waren er negen lopers (acht deelnemers en één begeleidende deelnemer; twee vrouwen en zeven mannen; één Nederlander en acht Duitsers) voor de gehele afstand en tien lopers voor een deel van de gehele afstand. Hierdoor was er dagelijks een groepje lopers onderweg, dat varieerde in omvang en samenstelling. Voor mij een leuke mengeling van oude bekenden en nieuwe gezichten.
Etappelopen zijn vaak weinig statische evenementen. De Westweg Abenteuerlauf vormt daarop geen uitzondering. Om gebruik te kunnen maken van Sacramentsdag, een in Nederland onbekende feestdag, en wellicht om uit de buurt van de Swiss Jura Marathon (http://www.swissjuramarathon.com) te blijven was de startdatum vijf weken naar voren geschoven. Ook waren er de nodige wijzigingen in de personele bezetting van de organisatie. Fotograaf Bernd, die tijdens de voorgaande edities altijd een enorm aantal foto’s maakte, was er niet en vanwege verplichtingen elders kon ook Anton, de man van de verzorging, er niet de gehele tijd bij zijn. Geen nood echter, organisator Walter verving hem. Het parcours van de eerste etappe was volledig gewijzigd: de Westweg tussen Pforzheim en Forbach was ingeruild voor een andere, kortere route van Bad Wildbad (http://www.bad-wildbad-tourismus.de) naar de Schwarzenbachtalsperre. De rest van het parcours bleef min of meer ongewijzigd, maar was wel iets anders ingedeeld. Uiteindelijk vonden vijf van de zeven overnachtingen op nieuwe locaties plaats. Na een lange, heftige winter, waarbij op de Feldberg zo’n 4-5 meter sneeuw had gelegen, had de zomer ook het Zwarte Woud bereikt. Een hele week stralende zon met in de dalen temperaturen van rond de 30 graden Celsius. Wind, hoogte en beschutting (bos) zorgden er echter voor, dat het tijdens het lopen (de derde etappe enigszins uitgezonderd) draaglijk bleef. Veel drinken en de huid insmeren met zonnebrandolie bleef natuurlijk noodzakelijk. Op de Feldberg waren overigens, in tegenstelling tot voorgaande jaren, nog wel enige sneeuwveldjes te vinden.
Een paar dagen na de 6 uur van de Haarlemmermeer had ik last gekregen van een pijntje in de lies/heup-streek (rechts). Na anderhalve week koelen, smeren, rekken en rusten meende ik één en ander weer onder controle te hebben. Dat bleek niet ten onrechte, want tijdens de Westweg Abenteuerlauf heb ik er niet echt last meer van gehad. Ook andere deelnemers bleken niet 100% fit van start te zijn gegaan. Met elektriciteit bonden zij succesvol de strijd tegen het blessurespook aan. Er was één geval van (tijdelijke) opgave. Eén van de twee deelneemsters voor de gehele afstand struikelde tijdens de eerste etappe nog vóór de eerste verzorgingspost in een hoogveengebied over een balk en viel op haar gezicht (met zonnebril). Een grote snee boven haar rechteroog was het gevolg. De wond moest gehecht worden. Een paar dagen later was het haar weer toegestaan om hard te lopen. Zodoende kon ze tijdens de vijfde etappe weer in actie komen. Toen viel ze echter in een afdaling met keien en stenen nogmaals, hetgeen in een open linkerknie resulteerde. Verdere valpartijen van betekenis zijn haar bespaard gebleven.
In vergelijking met de voorgaande edities was het nevenprogramma nog weer verder uitgebreid. Een aantal keren vertelde Walter ’s avonds iets over de regio, of droeg hij voor uit een boek. Na afloop van de vijfde etappe werd nog de mogelijkheid geboden om vanaf Titisee te voet de op een hoogte van 1190 meter gelegen Hochfirstturm te bezoeken. Er bleek weinig interesse te bestaan voor dit extra toertje van zo’n 10 km. Gelukkig bood Titisee ook mogelijkheden tot ‘simpeler’ vermaak. Titisee is het Volendam van het Zwarte Woud. Normaalgesproken verblijven er altijd al veel Nederlanders in Titisee, maar met ‘onze jongens’ in het nabijgelegen Hinterzarten was er dit jaar helemaal sprake van een grote Nederlandse kolonie. ’s Avonds werd Duitsland-Polen gespeeld en op een groot scherm nabij de locaties van Radio 538 (Edwin Evers) en Talpa (Barend & Van Dorp) konden de verrichtingen van de voetballers worden gevolgd. Onder de deelnemers bevonden zich echter geen fanatieke voetbalfans dus van uitgebreide analyses en voorbeschouwingen was geen sprake.
Na een week de looptoerist uit te hebben gehangen kwam er in Lörrach weer een einde aan de pret. Het evenement ontwikkelt zich te traag in de ogen van organisator Walter (doch wat hem voor ogen staat is misschien ook niet zo realistisch). Hij moet er te veel tijd insteken en er komt te weinig voor terug. Helaas heeft zodoende deze loop vermoedelijk zijn langste tijd gehad. Een editie in omgekeerde richting (Lörrach-Bad Wildbad) ligt echter nog wel in het verschiet.
Over drie weken vervolg ik in Zwitserland in tegengestelde richting (zuid-noord) mijn tocht op weg naar de Middellandse Zee. Ik mag het dan opnemen tegen een aantal grote meisjes en jongens uit de Duitse en Zwitserse ultrawereld (Carmen Hildebrand, Thomas Miksch, Jens Lukas, Christian Fatton). Voor mijn fans ben ik bij leven en welzijn vóór die tijd nog te bewonderen tijdens de Ronde van Amsterdam op 1 juli 2006 (http://www.delat.nl), :-))))))
Bram van der Bijl
anvdbijl provider xs4all.nl