Het was weer een geweldige dag, de “12-uurs Estafette” bij Haag Atletiek. Zo “Gewoon” is dat eigenlijk niet, want de organisatie heeft een topprestatie geleverd door dit evenement toch maar weer vlekkeloos neer te zetten. Daarom mijn hartelijke dank aan iedereen die daaraan heeft bijgedragen.
De “12-uur Estafette” kan gelopen worden door teams of sololopers waarbij er gekozen kan worden tussen 6-uur of 12-uur. Dit jaar waren er 41 teams (iets meer dan vorig jaar) en 43 sololopers (iets minder dan vorig jaar), waarvan 30 de 6-uurs en 13 de 12-uurs deden.
Voor mij was dit de eerste keer 12-uur. Bij mijn eerste marathon in 2004 bleek dat die lange duurlopen mij wel lagen. Heerlijk om van die lange tochten door de natuur te maken en vervolgens thuis lekker (veel) te eten en uit te rusten. Daarom maar eens vorig jaar mijn ultradebuut gemaakt op de 6-uur bij ditzelfde evenement (2e geworden met 70,2 km achter Carel Schrama) en dan dit jaar de uitdaging van de 12-uur. Het ging behoorlijk goed: zowaar eerste geworden met 128,3 km.
Tweede werd Ria Buiten met 111,0 km vlak voor Jelle Bolte met 110,1 km, die de laatste uren veel last kreeg van kramp in de beenspieren. Bij de 6-uur solo werd Jodi Kremer eerste met (op 11 meter na) 74 km.
Een enorme verbetering ten opzichte van vorig jaar is het electronische bord met de rondenteling. Zodra een loper de chip-matten passeert verschijnt de naam op het bord met het aantal volbrachte rondes daarachter. Geen zorgen meer of de rondenteling goed gaat!
Wat ik leuk vind aan dit evenement dat het zo’n knus gebeuren is. Dankzij het korte rondje (1851 meter) kom je steeds dezelfde mensen tegen en kunnen er diverse contacten ontstaan met medelopers, verzorgers en bezoekers, zoals dat lieve meisje met die grote bos krullen die de sponzen aanreikt. Gedurende de dag komen er ook diverse bekenden langs. (Ik woon in Scheveningen en dat maakt het voor veel van mijn Haagse vrienden tot een kleine moeite even langs te komen.)
In het laatste uur werd ik geweldig gesteund door Frans Martens en Willem van Prooijen, twee van mijn loopmaatjes van “The Hague Road Runners”. Daardoor kregen de gedachtes in mijn hoofd om het maar rustig aan te doen (“Joh, die eerste plaats is toch al binnen!”) geen kans en realiseerde ik zelfs nog de persoonlijke doelstelling van 3 marathons.
Sommige ultra-kenners vragen mij of ik familie ben van Guus Smit, de ultraloper die enkele jaren geleden tijdens een wedstrijd door een tragisch ongeval om het leven kwam. Dat is niet het geval. Ik heb Guus niet gekend, hoewel hij ook bij Hague Road Runners heeft gelopen, maar dat was voor mijn tijd.
Eenieder die er bij was nogmaals bedankt voor de prachtige dag!
Theo Smit