Graag wil ik jullie vertellen over een van de meest opmerkelijke en spectaculairste ultramarathons ter wereld. Nou ga ik hier niet uitwijden over de geschiedenis die deze ultra rijk is,want dat heeft Koos Rademaker drie jaar geleden voor Ultraned al op een uitstekende wijze gedaan.
Wel wil ik graag iets over mijn persoonlijke ervaring kwijt. Wat ooit begon als droom-deelname aan de Comrades in Zuid Afrika-kreeg vorig jaar onverwachts gestalte toen loopvriend Geert Brouwer mij vroeg of ik er wat voor voelde om die marathon eens te gaan lopen. Geen moment twijfelen en direkt plannen maken. Het werd een inschrijving met een rondreis door Zuid Afrika.
En daar stond het gezelschap dan op Schiphol: Christiaan Pfrommer,Jean Pierre Gendrault,Geert Brouwer met vrouw Riekie,Ben en Lies Mol en ondergetekende met vrouw Lineke,vol met verwachtingen. Snel waren we in London om vandaar via Johannesburg door te reizen naar Durban.
Diegene die per vliegtuig gaan reizen dienen er voor te zorgen geen scherpe voorwerpen in hun handbagage bij zich te hebben!! Dat had ik kunnen weten en dan toch een schaartje bij me hebben om eventueel een stukje tape te knippen. Niet echt snugger en slim,het leidde tot oponthoud. Toen Jean Pierre de douane verzocht haast te maken gingen ze me natuurlijk extra controleren. Nou,dat werd rennen om het vliegtuig te halen. Er zijn in de loop van de reis nogal wat grappen over gemaakt ter verhoging van het gemoed,maar het blijft opmerkelijk dat ze op Schiphol niets hebben gemerkt. Na een lange vlucht streken we in Durban neer in het luxe Tropicana Hotel met uitzicht op de Indische Oceaan.
Na bijgekomen te zijn hebben we de volgende dag onze startnummers opgehaald en een bezoek gebracht aan de expo waar Lineke en ik nog een video-film hebben gezien met Henk Harenberg in beeld tijdens de trail die hij in Zuid Afrika heeft gedaan. Gezellig zo,n expo met mensen die allemaal naar het zelfde toeleven.
Ja,en dan de marathon zelf,dit jaar over 87,5 km,Uphill,niet slecht dus,ja toch? Ja,je kan ook Downhill lopen,maar dan volgend jaar,het is maar waar je van houdt. In ieder geval vroeg naar bed want het zal een lange dag worden.
Hier komt het verhaal van de wedstrijddag!!
Het is nog donker als we ons naar Weststreet begeven,waar de start om half zes zal plaatsvinden. Het is zeker niet koud, het zal zelfs warm worden deze dag. Het is vandaag vrijdag 16 juni. Persoonlijk een speciale dag: andaag ben ik jarig. Van 53 zijn en 53 worden,heel leuk.
Richting het startgebied worden we aangemoedigd door de nachtbrakers in deze miljoenenstad,er hangt een goede sfeer. Na onze kledingszakken te hebben weggebracht,begeven we ons naar de startvakken. Eigenlijk behoren we ieder in een bepaald startvak te staan maar iemand maakt ons duidelijk dat het er even niet toe doet. De toegangspoorten staan open en gecontroleerd wordt er toch niet dus lekker makkelijk. Dan de start!Ongeveer twaalfduizend ultralopers worden weggeschoten. We zijn eindelijk op weg. De een gespannen met een vlugge ademhaling,de ander rustig en alles onder controle. Ruimte zat om weg te komen. Ik heb geen last van mijn medelopers. Al vrij vlug gaat het beetje bij beetje omhoog. Toeschouwers staan bij plukjes langs het parcours razend enthousiast te doen. De zwervers van de stad doen even enthousiast mee,en…..de geur van gebakken spek hangt over het parcours! Durban wordt wakker.Is dit de reden waarom iemand al vrij vlot staat te kotsen? We lopen het eerste deel langs de snelweg,maar hebben er geen last van en er is tijd genoeg voor gesprekjes met als meest gestelde vraag: “Where do you come from?”. “I come from Holland!” Als je dan een blanke man voor je hebt,loop je de kans dat ze in het Zuidafrikaans tegen je gaan praten. Heel goed te verstaan en mij verstaan ze trouwens ook heel goed.Heel vermakelijk.
Terwijl de zon aan het doorbreken is passeer ik Ben en Lies die met oranje singletjes met de tekst Holland veel bekijks en aandacht hebben. Onverwacht komt er een Zuidafrikaan mij feliciteren met mijn verjaardag. Dat heeft Ben natuurlijk verraden. De beste man spreekt heel goed Nederlands. Omdat het nu aardig licht aan het worden is,maak ik zo nu en dan wat foto,s met een eenvoudige camera. Niet nadenken,gewoon drukken op de knop. Het wordt trouwens al behoorlijk warm,dus steeds blijven drinken,bij elke drinkpost. De verzorging onderweg is trouwens goed en ruimschoots. Water,cola,energiedrank. Ook de nodige etenswaren waar ik me wat minder in verdiep. De zakjes water moeten eigenlijk open gebeten worden om er van te kunnen gebruiken. Als er van die zakjes bij het aannemen vallen en iemand gaat er op staan,ja dan wordt er wel eens iemand nat,maar ach het is all in the game. Goed,verder dan maar.
Het publiek langs het parcours wordt talrijker. Een aantal Zulu-vrouwen zingen traditionele liederen. We komen door dorpen met haast alleen blanken en dorpen met voornamelijk donkere mensen. Heel opmerkelijk. Ik maak verscheidene malen mee dat als een donkere loper door een dorp loopt,herkend wordt en dan de strijdkreten over het parcours vliegen.Heerlijk.
Ook dendert er zo nu en dan harde muziek over de weg. Nogal gevoelig voor de oren. Kijk eens,wat kant er aan de staat,de bleekneusjes van Kearsney College,strak in een donker pak,boven op Botha,s Hill. Dat is trouwens een leuke,die Botha,s Hill-we hebben Cowies Hill en Fields Hill al achter de rug, met een pittig tussenstuk waar ik de sub elf groep tegen het lijf loop. Ze wandelen. Plotseling gaat de aanvoerder over tot een yel waarin de volgers vervolgens meegaan en elkaar daardoor voortstuwen. Wel lastig als zo,n groep bij een drinkpost stil gaat staan. Probeer er dan nog maar eens bij te komen als individualist,maar ze bedoelen het goed. Ik kom trouwens al vanaf de start mensen tegen in singletjes met verticale groen en witte strepen met de tekst Vaal. Dezelfde kleuren en strepen als die van mijn eigen vereniging maar dan iets breder. Ik benieuwd zijn naar hun reaktie op mijn aanwezigheid,maar niemand vraagt mij wat. Okee,geen probleem,verder dan maar.
Vlak voor de top van Bothas Hill kom ik Geert achterop die er nog fris en monter bijloopt. Op de top schijnt aan de rechter kant een muur-Wall of Honour-als eerbetoon voor alle lopers die de Comrades uitlopen. Het dringt niet echt tot mij door. Sorry!! Een eind verder op krijg ik aan de rechter kant een prachtig uitzicht over de Valley of Thousand Hills. Er hangt een warme deken over het landschap. De vegetatie is hier prachtig. Ja,je moet er maar oog voor hebben. Ik kom Jean Pierre achterop die klaagt over zere benen. Niet meer letten op de tijd Jean Pierre,gewoon uitlopen vandaag.
Ik kom bij het Halfwaypoint en kijk eens op mijn klokje.4 uur 57. Niet slecht.
Gezang met begeleidende trommels langs de kant van de weg. Het fotorolletje is vol dus ik kan me volledig concentreren op het lopen. Er loopt wat rond trouwens in deze warmte. Mensen met wintermutsen,mensen met jasjes tegen de kou. Je zou het er warm van krijgen. Gelukkig lopen er ook mensen met zoutranden op hun gezicht rond. Verder opmerkelijk veel mensen met allerhande hulpstukken om ledematen te ondersteunen. Wat ben ik een gezegend mens met niets aan mijn lijf. Verder dan maar.
We naderen de volgende heuvel,Inchanga genaamd.In de afdaling hiervan gaat mijn linker achillespees trekken gevolgd door een krampscheut in de linker hamstrings. Goed, even wandelen dan maar en daarna weer op gang komen. Wat verder op weer problemen met de hamstrings. Ik moet weer gaan wandelen. Ach ja,waar blijft de tijd. Geert komt langs. We praten wat en ik probeer wat bij te blijven. Ach laat maar,ik kan me beter blijven ontspannen. We komen langs de Ethembeni School voor gehandicapte kinderen. Kinderen in een rolstoel en albinokinderen staan ons toe te juichen. Prachtig dat iedereen en alles meeleeft op deze bijzondere dag. Ik probeer eens wat te rekken en bij een verzorgingspost laat ik me masseren.
Ik blijf drinken,drinken en nog eens drinken. Ook haal ik regelmatig mijn pet door een bak met water gemixed met ijsblokjes. Heel veel mensen bij de dorpjes Camper Down en Cato Ridge. Veel mensen zijn vandaag aan het picknicken. Rook en walmen van vette worst hebben op het parcours vrij spel. Moet je een sterke maag voor hebben. Ondertussen ben ik ongemerkt het hoogste punt van het parcours voorbij gelopen en probeer nog steeds lopen met wandelen af te wisselen. Het landschap is hier open,dus geen enkele bescherming tegen de zon. Ben en Lies passeren mij maar ze zien me niet.
In een afdaling schiet de kramp alweer in de linkerhamstrings. Bij een verzorgingspost vraag ik om massage en voor ik het besef wordt ik behandeld met twee flinke ijsblokken. Lopen maar weer? Het lukt steeds even,de rest is hoogstens flink doorwandelen. Na een lange afdaling kijk ik eens op mijn horloge hoe het er met mij voor staat. Hmmm. De laatste tien kilometer staan er aan te komen. Nog maar eens klokkiekijken. Ja hoor eens,die tien uurs grens heb ik allang uit mijn hoofd gezet,maar ik wil wel binnen die elf uur blijven. Ga nou maar weer eens lopen Euverman,weer genoeg gewandeld. Oh ja,de laatste klim,Polly Shorts. Ik zou hem bijna vergeten. Dit is nog een aardig brokstuk zeg. Hallo!Toch maar weer even wandelen?Het lukt mij om al wandelend omhoog mensen in te halen. Lekker koel hier zo onder de bomen. Op de top hijst iedereen zich weer op gang en rollen we zo Pietermaritzburg binnen.
Met alles wat ik nog aan wilskracht heb probeer ik tempo te maken en te houden op het laatste golvende stuk richting finish. Geconcentreerd als de pest loop ik richting finish gelegen in The Oval,het plaatselijke cricketstadion. De laatste vijftienhonderd meter draaien we met z’n allen rond The Oval om vervolgens in het stadon nog een rondje richting de finish te maken. Nog even een gebald vuistje en ik ben letterlijk over de streep. De medaille is binnen.
Ik loop door en ik zie Ben en Lies staan .Wil ze begroeten,maar op het moment dat ik stil sta,schieten beide benen in de kramp en ga ik gestrekt. Er lopen een paar mensen weg om de EHBO er bij te halen. Hallo,is er iemand die me even kan helpen om mijn kuitspieren wat op te rekken. Ben helpt mij daar bij. Een paar stevige jongens leggen mij op een stretcher. Ben neemt een foto en ik wordt een tent binnen gebracht waar ik gemasseerd wordt om de spieren in het gareel te krijgen die aan alle kanten dwars liggen. Het duurt een tijdje maar langzaam kom ik letterlijk op de been met dank aan de EHBO. Thank you guys.
Lineke vangt mij buiten op en we lopen voorzichtig naar een speciale plek op het terrein voor niet Afrikaanse lopers. Bijkomen,eten,drinken en daarna naar de bus om weer naar Durban te komen. Het is donker als we in een verkeerschaos op weg gaan. Naar het hotel.
Dat blank en zwart het nog niet altijd kunnen vinden in Zuid Afrika blijkt in de bus. Een blanke man wil dat alle raampjes van de bus gesloten worden omdat achter in de bus een paar mensen ziek schijnen te zijn. Een donkere man rechts van mij wil daar niet aan omdat hij frisse lucht nodig heeft om niet in de problemen te komen. Dat wordt dus omste beurt heen en weer schuiven van het raampje. De blanke man is de eerste die zijn geduld verliest,wordt agressief en daagt de donkere man uit. Gezien zijn toestand gaat die er niet op in en laat het daar maar bij. Verstandig. De blanke man loopt weer naar achteren en ik kijk eens achterom en heb een korte blik van verstandhouding met een donkere man en wij geven elkaar een hand.
Eens een keer de Comrades lopen?Gewoon doen!Uphill lijkt mij leuker. Tijdens Downhill worden vaak de snellere tijden gelopen. Houdt wel rekening dat de kilometeraanduidingen op het parcours de nog te lopen kilometers aangeven.
Ook zijn er eliminatiepunten waarop iemand voorbij gekomen moet zijn,anders is het over met de pret en de tijdslimiet is 12 uur en niet langer,alhoewel ik eerst dacht dat ze mensen wel door lieten lopen zonder een uitslag. Klopt niet,dus gewoon op tijd zijn.
Gestart wordt er Durban(Uphill)op zeeniveau en het hoogste punt ligt rond de 70 km op 810 meter hoogte. De temperatuur tijdens de Comrades was maximaal 26 en dat te bedenken dat het officieel winter is aldaar.
Persoonlijk heb ik nogal wat last gehad om te acclimatiseren,mede door de lange vliegreis vooraf,terwijl de vorm er op zich wel was. Maar niet getreurd! Publiek kan men op veel stukken van het parcours terug vinden die volop meeleven door onder andere je bij je voornaam te roepen die op je startnummer vermeld staat. Onder het publiek veel jeugd vanwege het feit dat het op de 16e Youth Day is.
Dan nog en paar opmerkelijkheden. Veel zwarte een blanke lopers liepen met een gekleurd kralenkettingje. Ik heb me laten vertellen dat,dat te maken heeft ter nagedachtenis met het feit dat 30 jaar geleden op 16 juni de zwarte bevolking in Soweto in opstand kwam tegen de omstandigheden waar ze onder verkeerden. De Comrades heeft historie! Diegene die de Comrades heeft uit gelopen,heeft bij het solliciteren in Zuid Afrika een goede kans om aangenomen te worden. Dus!
Graag wil ik ter afsluiting vertellen dat we met ons zessen nog een tour in het noordwestelijk gedeelte van Zuid Afrika hebben gehouden met als hoogtepunten het Krugerpark,Swaziland,Hluhluwe Game Reserve,Whale Watching op de Indische Oceaan en St Lucia Wetlands.
De resultaten van de Hollanders in de Comrades van 2006:
{fixed}Christiaan Pfrommer 8:17:37
Steven Crok 8:48:19
Hans Koeleman 10:22:49
Geert Brouwer(1e ultra) 10:40:10
Lies Mol 10:43:38
Ben Mol 10:43:38
Herman Euverman 10:45:07
Jean-Pierre Gendrault 11:27:51
{efixed}
Greetings on behalf of,
-khonzela,
Groeten namens Herman Euverman.