Even voor de duidelijkheid: je zegt dus Ihrhóve en niet Íhrhove. Het is maar waar je de klemtoon op legt. En als je in dat kleine Noord Duitse dorpje ooit verzeild raakt vergeet dan niet om de mensen te groeten met een vrolijk ‘Moin’. Alle inwoners van piepjong tot hoogbejaard begroeten elkaar op deze manier daar en ik kan het weten want ik heb er in 24 uur tijd 101 rondjes gelopen op een parcours van 1621 meter.
‘Is dat nou niet vreselijk saai?’, is altijd het eerste wat mensen vragen aan me als ik vertel dat ik van plan ben om 6, 12 of in dit geval zelfs 24 uur hetzelfde rondje te lopen. Ook na mijn ontgroening op een 24 uur loop kan ik nog steeds volmondig stellen dat ik het in ieder geval niet saai vind maar ja, een beetje vreemd is het misschien dan weer wel. En dat maakt mij niks uit. Ieder zijn eigen ding en op 15/16 juli had ik mijn zinnen gezet op rondjes lopen in Ihrhove. Het staat qua parcours en beleving misschien wel haaks op het Pieterpad wat ik pas mocht lopen maar je bent gewoon met zoveel dingen bezig tijdens het lopen dat je geen tijd hebt om het saai te vinden. Je maakt een reis in je hoofd als het ware, en dat is één van de aspecten van het ultralopen die ik zo mooi vind want die ervaring heb ik tijdens een halve marathon bijvoorbeeld nog nooit gehad.
Vooraf had ik verwacht misschien wel een beetje te gaan hallucineren, overmand te worden door slaap of coördinatieproblemen te krijgen. Niets van dit alles. Wel heb ik 2 enorme dips gehad die mij dwongen om een kleine 3 uur rust te nemen, zonder te slapen overigens. Het was de eerste keer dat ik een poging heb gedaan om ’s nachts door te blijven lopen en de slaap was dus (deze keer althans) geen probleem maar ik hoop bij een volgende poging die dips toch wandelend door te kunnen komen want dat scheelt al gauw 15 tot 20 kilometer op het totaal.
De entourage was heel eenvoudig. Een groep enthousiaste vrijwilligers van de plaatselijke atletiekvereniging Concordia hebben het wat mij betreft prima georganiseerd en ja, het is wat anders en minder professioneel dan in Apeldoorn waar vaak om kampioenschappen wordt gestreden en er waren maar 6 solo deelnemers op de 24 uur loop maar dat vond ik allemaal niet zo belangrijk. Ik wilde gewoon een keer een poging doen en of dat nou in Ihrhove, Keulen of Apeldoorn zou zijn maakte me niet zoveel uit. Voor een tweede keer ben ik nu in ieder geval weer wat wijzer geworden over bijvoorbeeld voeding en wat je allemaal wel en juist niet moet doen.
De omstandigheden waren pittig. Dat bleek ook wel uit de afstanden die Alfons Vekemans, de winnaar met 201 km, en Ineke Scheffers (129 km) liepen. Beide hebben persoonlijke records die toch een heel stukje verder liggen (240 km en171 km) Het was met 27 graden aan de warme kant, dat brak iedereen wel een beetje op geloof ik. Dat blijkt ook wel uit het feit dat ik 9 liter bronwater en 2 ½ liter cola weg wist te krijgen. Ook vond ik het parcours pittig: een stukje hobbelig gras, veel stoepjes op en af, een vervelend voetgangershekje en ook een stukje richting atletiekbaan waar groen tapijt was neergelegd wat eigenlijk het struikelen juist bevorderde. Het nadeel van het starttijdstip van 12:00 uur is dat we meteen in de hitte moesten starten. Het voordeel is dat we dan het ergste meteen wel gehad hebben. Achteraf blijkt iedereen moeite gehad te hebben met de warmte, ik hoor het in het Duits (en Zwitsers), Vlaams en Nederlands tenminste na de slijtageslag. Zelf heb ik eigenlijk geen grote problemen met de hitte. Heel veel drinken en een saharapetje op je kop wat je steeds nat houdt. Ik had mezelf voorgenomen om niet te snel te starten, niet meer dan 50 km in de eerste 6 uur te lopen. Dat ging vrij aardig. Ik liep soms een stukje op met Henri Thunissen die de 6 uur uitgekozen had of Theo Cloosterman, die het rond middernacht helaas voor gezien hield. Maar om het 2e blok weer 50 km te lopen was net iets te veel gevraagd. Op een gegeven moment besloot ik om te proberen als einddoel 100 rondjes te lopen om een richtpunt te hebben. Midden in de nacht krijg ik echter een grote inzinking die me ruim 2 uur uit het rondjescircus houdt. Daarna gaat het een tijdje weer redelijk maar dan ga ik er om 07:00 uur ’s ochtends nog even uit om een uurtje te liggen. Marina dwingt me een grote blaar op mijn rechterhiel te behandelen en een douche te nemen. Dat was het zetje dat ik nodig had en rond half negen ga ik weer langzaam beginnen wat aanvankelijk erg pijnlijk is. Toch zijn de volgende 3 uren voor mijn gevoel de beste van het hele etmaal. Het kan dus raar lopen. Om 08:30 had ik vrede met 150 kilometer als totaal maar ronde na ronde gaat het weer beter en ga ik in die 100 rondjes, dus 162 km, geloven. Om 11:30, als de zon alweer flink in kracht toeneemt, heb ik er 100 opzitten en daarmee vloeit de moraal ook weer uit mijn benen. Eén ronde wandel ik er nog maar bij en de laatste 10 minuten mogen we op de snikhete baan onze voorstelling afronden, op die manier hoeft de organisatie met het meetwiel niet zo ver te lopen voor de laatste restmeters.
Dan gaat de toeter en zit het er op en ben ik daar best wel blij mee. Net iets meer dan 165 km is het eindtotaal, ik kan er goed mee leven, zeker daar ik een paar uur eerder 150 km ook al mooi vond. Een aanslag op lijf en geest is het wel, zo’n wedstrijd. Afgelopen maandag merkte ik dat ik mentaal en fysiek toch wel diep ben gegaan. Een licht opgezette achillespees zal me voorlopig even het hardlopen beletten en mijn slaapritme was,mede door het warme weer, nog behoorlijk in de war. Verder had ik last van een ochtendhumeur wat tot laat in de avond voortduurde.
Wat de wedstrijd betreft was het grote winstpunt de periode van de laatste 3 uren. Het is ongelofelijk hoeveel je kunt als je een bepaald doel gaat stellen. Ook heb ik weinig last gehad van slaaptekort. Minpunt was dan misschien dat ik 2 keer een dip heb gehad die ik niet wandelend wist op te vangen. Dat moet een volgende keer echt beter kunnen. In ieder geval ben ik blij dat de sprong nu gemaakt is. Als volgend jaar Apeldoorn georganiseerd wordt ben ik vast van plan om daar die 165 km aan te vallen. Maar dat komt later. Eerst herstellen en dan weer wat kortere doelen nastreven.
Op mijn weblog staan nog wat foto’s. http://jvderve.web-log.nl/jvderve/
Jan van de Erve