Plannen om me te wagen aan een 6 uurs loop waren er al enige tijd. Afgelopen zomer durfde ik me eindelijk in te schrijven, want alles was fysiek en mentaal in orde.
De maximaal te lopen afstand schatte ik zo tussen 70 en 72 km als alles mee zou zitten. Na het aanbod van Mik Borsten om me te hazen op een temp van 5 min de kilometer, was er al één optimale factor. Bovendien had mijn geliefde Joos al toegezegd als rijdende verzorgingspost te fungeren.
1 oktober is het dan eindelijk zover. Ik krijg nog de nodige instructies om vooral genoeg te eten en te drinken onderweg. Ik eet normaal incidenteel eens een hapje banaan of drink een slokje sportdrank, maar van haas Mik mag dat dus niet.
Dan eindelijk het startschot. Mik verlaat als eerste het veld voor het clubgebouw van AV Triathlon en ik in het kielzog erachteraan. De eerste km gaat direct in het geplande tempo en we krijgen gezelschap. Na een goed aangesneden bocht liggen we weer even op kop, maar daarna gaan de snelle heren er toch vandoor. We krijgen gezelschap van Hans, die samen met Mik me op de winderige stukken uit de wind houd. Al is dat winderig wat dubbelzinnig, want de darmen zijn bij tijd en wijle nogal actief en daar wil je niet in lopen.
In de tweede ronde begint het hard te waaien en overleven we ternauwernood een aanslag van de eikels. Voor de goede orde, die dingen die normaal in een boom hangen maar er nu massaal uitvallen. Mik probeert nog een helm te regelen, maar dit blijkt overbodig. Anders zijn de aanslagen met bidons op de meefietsende Joos. Met de verdunde sportdrank aan de mond hoor ik opeens shit. Ik denk die rootzooi is zoet en shit betekent onverdunde troep dus weg ermee. Ook Mik vind het nodig om met bidons te gooien. Maar ook deze aanval wordt overleefd.
Dan het eetverhaal. Een halve banaan per ronde gaat prima, maar op een gegeven moment gaat die ook tegenstaan. Ondanks de voorzichtige behandeling worden ze beurser en beurser en binnen de kortste keren loop ik met twee handafdrukken banaan op de billen. Dan blijkt dat het al lopende naar binnenwerken van een mueslireep toch wat anders is als het naar binnenwerken tijdens een duurloop. Dat gaat meestal wandelend of in sjok sjok tempo. Uiteindelijk probeer ik ontbijtkoek opgelost in water. Klinkt erg smerig, maar er zijn meerdere positieve ervaringen.
Op een gegeven moment moet Hans helaas afhaken en gaan we met zijn tweeën verder. Maar inmiddels worden we ingehaald door en passeren we andere lopers, die allemaal enthousiast aanmoedigen. Even vrees ik verlies van de haas, want een marathonloper met vier volgende dames wordt jaloers toegejuicht. Ook bij het passeren van elke ronde, zijn er uitgebreide aanmoedigingen. Geweldig, ik beantwoord ze met een glimlach of een halve zwaai, heb mijn zuurstof toch echt nodig. 9 rondes kan ik het tempo houden, maar dan constateert Mik eerder dan ikzelf dat de ademhaling problemen aankondigt. We halen iets van het tempo af. Daarna wordt het toch afzien, maar het tempo blijft redelijk en een flinke regenbui geeft weer wat prikkels. Al breekt er ook een onweer los, en vrees ik stopzetten van de wedstrijd. Gelukkig trekt het snel over en mogen we door, al doen mijn benen inmiddels behoorlijk pijn en zouden ze stiekem het liefste willen stoppen. Inmiddels wordt ook duidelijk dat 72 en ook 71 km moeilijk gaan worden. Als ik aan de korte rondes gaan beginnen wordt het helemaal zwaar. Het valse plat naar het keerpunt wordt een berg en het keren op de weg een moordaanslag op de benen. Ook de 70 km staat op de tocht. Bij het ingaan van de laatste ronde, komt gelukkig nog wat spirit om toch die 70 km te halen. Mik maakt inmiddels jacht op de derde plek, maar verlossing komt van Gerry Visser. Ik liep al enige tijd op constante afstand achter haar, maar ze heeft door dat ik nog wat wil en schiet erg sportief te hulp. Ze trekt de eindsprint aan en weet me compleet met aanmoedigingen en met een marge van 16 meter over de 70 km te loodsen. TOP.
Moe en voldaan, maar met aanzienlijk minder spierpijn als verwacht (ik kan normaal de trap aflopen), kijk ik terug op een mooie ervaring. Het enthousiasme en aanmoedigingen en de totaal sfeer waren ontroerend. Hazen, verzorgers, medelopers en toeschouwers, BEDANKT.
Met bijzondere dank aan de billen van Mik, die een constant richtpunt waren en aan Joos die dat allemaal maar goed vond.
Majet Spoelder