Aanvankelijk lag het in de bedoeling om Echternach te bezoeken en natuurlijk de daar te houden marathon. Een feestje op de Zaterdag ervoor had echter voorrang en zodoende zoek je het iets dichter bij huis. Dus op naar de eerste editie van de Bosmarathon te Soest. Nou heb ik wat met boslopen en zeker met eerste edities dus ik was heel benieuwd waar ik nu weer verkeerd zou lopen.
Even op de website van de organisatie gekeken voor wat info en daar was een prima route beschrijving en zelfs parcourskaart te vinden. Tijden de rit naar de startlocatie bleek deze route beschrijving uitstekend te kloppen zodat de geplaatste bordjes eigenlijk niet eens nodig waren.
Inschrijven, omkleden en op naar de start, welke op de naast de inschrijving gelegen atletiekbaan plaats vond.
Dat men een soepele instelling had bleek al voor de start, waar men meldde dat er nog wat mensen in wilden schrijven en de start dus 5 minuten later begon.
Om 5 over 10 klonk dus het startschot en ik was benieuwd wat voor parcours wij aan zouden treffen. Al in de eerste kilometers bleek dat de organisatie druk in de weer was geweest met de bewegwijzering. Bordjes langs het parcours, linten in de bomen. Dat zag er zeer professioneel uit! Het bospad was afwisselend vlak met kleine klimmetjes en her en der voorzien van flinke plassen, zodat regelmatig om de blubber heen geslalomd moest worden. Soms was de snelste route een iel randje langs de plas, met het risico van een paar bagger schoenen, maar goed als je niet met modderpoten thuis mag komen moet je op de bank blijven zitten.
Ik was er al snel achter dat al dat slalommen en van kant wisselen toch een aardige aanslag was op je spieren, en daar elke kilometer aangegeven stond kon ik het tempo mooi aanpassen aan de situatie.
De omgeving is echt niet te beschrijven en ik begon me al bij een kilometer of 4 af te vragen of dit ook Nederland was. Bos; bospaadjes –soms zelfs met een vennetje in het midden – ; korte zand paadjes en bomen zover je kunt kijken. Wat een parcours! Je voelt je dan wel een stumper als je altijd in de polder traint.
Bij 6 en 10 kilometer een verzorgingspost met sportdrank water en banaan, ook al prima geregeld. En voor de organisatie makkelijk te onderhouden daar het vier dezelfde ronden zijn. 1 grote ronde of 4 kleintjes, ik heb er niets van gemerkt. Het bos de modderpoelen en de bochtjes zijn zo afwisselend dat je elke ronde weer anders beleeft.
Toen ik in de tweede ronde bij de verzorgingspost kwam wist men te melden dat ik eerste liep op de hele.
Dat was op zich een verrassing daar ik helemaal niet van plan was om me hier uit de naad te lopen. Waarschijnlijk dachten de andere lopers daar ook zo over, dus werd ik na 3 uur en 4 minuten van het parcours geplukt met de mededeling dat de pret uit was en ik als eerste moest stoppen. Fred en Bram die 2 en 3 werden vonden 42 kilometer op zo’n parcours ook te kort en opperden nog even om door te gaan. Daar de organisatie ook een prijsuitreiking gepland had schoot het extra rondje er bij in.
Het was duidelijk dat de organisatie en vrijwilligers hier een uitstekende loop op de kalender hadden gezet. Men wilde zelfs via een evaluatie formulier weten wat de volgende keer nog beter kon. Nou dat is heel simpel niets aan veranderen, gewoon weer op de kalender zetten. Deze loop verdient heel wat meer deelnemers dan de paar honderd van vandaag!
Tom Hendriks – Ultraned –
Twee foto’s van de website van de organisatie
{soest1.gif}
{soest2.gif}