Trail en Ultraloop Trail Olne-Spa-Olne liep ik vorig jaar onder winterse omstandigheden voor de eerste keer. Dit jaar op herhaling voor het super zwaar avontuur, met een nieuw parcours van 66km en 1950 hoogtemeters (dus ook 1950m dalen) en 15.C warmer.
Thijs van Heugten uit Weert is even na 6uur in de morgen bij me in Maastricht. En als de MTB van Hanneke Boon (bewegingswetenschapster) in de auto ligt kunnen we richting onze uitdaging in Olne. Het plan is dat Hanneke ons vanaf de fiets voorziet van drank en mentale ondersteuning, GEWELDIG, er bestaat toch nog actieve jeugd. Dat is de theorie, de praktijk zal zijn dat Hanneke 80km door de Ardense heuvels fietst en ik haar welgeteld één keer bij een drankpost aantref. Dit lag niet aan Hanneke, het parcours is echt loei zwaar met nauwelijks een vlak stukje. Bekijk het hoogteprofiel en huiver.
Bij de start zie ik de gekende Belgische namen Wouter Hamelinck, Olivier Pirron en het aantal Nederlanders neemt ieder jaar toe. Vanaf de start loop ik met Fons de Bie maar merk al snel dat mijn drankgordel te los zit en hinderlijk op en neer zwiept. Het miezert waardoor de stenen in de afdalingen nog galadder worden. Na een pitsstop en wat gefriemel aan de sluiting loop ik ergens op plaats 25.
Tijdens de inhaalraces, waarbij er pittig geklommen en gedaald wordt, babbel ik even met de lopers die ik passeer, er zijn immers nog vele km’s te gaan.
Met name de afdalingen boezen me ontzag in. De late herfst heeft voor een massa bladeren gezorgd waardoor bij de afdalingen, stenen en takken onzichtbare vijanden zijn. Mijn voeten kantelen een paar keer en ik kan met moeite op de been blijven. In de lange klim voor Spa (33km) passeer ik, een met rugklachten sukkelende, Fons de Bie, hij zal uiteindelijk 45minuten op me inleveren.
Op de steile klim vanuit Spa kan ik blijven lopen terwijl anderen wisselend wandelen. De opmars gaat verder en voor de verzorgingspost op 47km kan ik Olivier Pirron voorbij steven. Plaats 13 is nu mijn positie in deze strijd in een machtig mooi herfst decor. De bladeren liggen op sommige plaatsen zo hoog dat er geen route markering valt te ontdekken. Via een zigzag pad klim ik omhoog en boven over schouw ik het slachtveld achter me. Dit geeft de burger moed want mijn bovenbenen zijn beurs van met name de afdalingen. Het zonnetje laat zich nu zien en de temperatuur is aangenaam. In de steile en gladde afdalingen verlies ik terrein maar omhoog kan ik dat compenseren. Na de zoveelste steile/glibberige met losse stenen bezaaide afdaling, waarbij er uitermate geconsenteerd gekeken moet worden voel ik me duizelig worden en moet noodgedwongen gas terug nemen.
Mijn derde zakje gel voeding (Powered by Run2Day Maastricht) gaat erin en het zoveelste stukje bouillon zorgen ervoor dat ik de draad weer kan oppakken.
In een klein gehucht voor Olne denk ik waanbeelden te zien. Van veraf komt me een stoet tegemoet waar een man met lange witte baard voorop loopt. Een grote kinderschare omringt hem en als ik korter bij kom herken ik de goed heiligman St. Nikolaas. Als ik een wens mocht doen zou ik de finishstreep bij de eerst volgende bocht verzoeken.
Heelaas worden er geen cadeautjes uitgedeeld in O-S-O en moet mijn benenwagen het tot de laatste mm uithouden. Er volgt nog een lange afdaling en dus moet er ook weer geklommen worden. De souplesse is er helemaal uit maar ik beweeg nog.
Uiteindelijk passeer ik na 5:41:58 als 11e de deur naar de bar en kan er gedoucht worden. Hanneke komt een paar minuten later met de fiets aan de meet en samen halen we de mooie en afschrikkende momenten van vandaag naar boven.
Zie voor meer {i}Jogger Jo{ei} info op www.jogger.tk