De Stentor, maandag 21 mei 2007
{b}Veel sfeer, maar weinig drukte{eb}
{i}door Gert Kramer{ei}
{b}APELDOORN – In het vorige millennium leverde de 24 – Uur Loop van Apeldoorn een vertrouwd beeld op: het Mheenpark puilde uit van de tenten en de direct omwonenden feestten – vaak al dagen vantevoren – vrolijk mee met de dikwijls ruim honderd estafetteteams. {eb}
Nu is alles anders. Slechts twintig teams hebben zich ingeschreven voor het ultrasport-evenement. Weinig drukte derhalve in het Mheenpark. Maar wel veel sfeer.
Daarvoor zorgen bijvoorbeeld de twee estafetteteams van het Duitse Coesfeld. Zij hebben in het hart van het park een u-vorm van tenten gecreëerd. Twee immense geluidsboxen produceren een snoeiharde, staccato beat. Technohouse met Duitse (schlager)teksten. De dreun houdt nooit op. Gelukkig maar, denken de lopers die keer op keer het park doorklieven. In momenten van twijfel, uitputting, pijn en wanhoop is elke vorm ondersteuning welkom. Zelfs Teutoonse schlager-house. Slechts één ultra-atleet kan het gebonk niet aanhoren en propt bij het passeren van de Duitse kolonie de vingers demonstratief in de oren. Voor straf wordt hij niet aangemoedigd.
Een stukje verderop staat een grote legertent. Hierin is het hoofdkwartier van het Bouwmeester Running Team gevestigd. Een Apeldoornse familieploeg, die voor de eerste keer meedoet aan de 24-uurloop. Yvonne is één van de vele Bouwmeestertjes die rond de tent dribbelen. Ze loopt zelf niet mee, maar is desondanks een belangrijk radertje in het geheel. ,,Ik verzorg het randgebeuren, zoals eten en drinken. We doen voor het eerst mee, maar hebben de zaakjes goed voor elkaar. We hebben twee masseurs geregeld via verpleeghuis Casa Bonita. Waarom we meedoen? Niet om te winnen. Het gaat ons om de sfeer. En die is goed.”
Yvonne is niet 24 uur non-stop in het Mheenpark geweest. ,,Ik heb van vrijdag op zaterdag een paar uurtjes geslapen. Thuis, we wonen tegen het park aan. Of de rest me dat kwalijk neemt? Nee hoor. Ik heb het randgebeuren perfect geregeld en dat waarderen ze allemaal.”
Terwijl de zoveelste Germaanse geluidsgolf door het park raast, tuurt John Baks naar zijn computerscherm. De wedstrijdleider van de 24-uurloop houdt domicilie in een tussen de flats verstopt boerderijtje aan de Laan van Zevenhuizen. Baks draagt zorg voor het zorgvuldig en zo snel mogelijk verwerken van de uitslagen. Hij kan er niet omheen: het wordt met het jaar minder druk in het Mheenpark. ,,In de jaren negentig hadden we regelmatig dik honderd estafetteteams. Nu zijn het er maar twintig. Hoe dat komt? Hardlopen wordt steeds individualistischer. Zie je ook bij andere sporten.”
Baks kan ook nog een positieve ontwikkeling aanstippen. ,,We hebben eindelijk eens meer solo-lopers dan tijdens de voorgaande editie. Individueel sporten wordt in de maatschappij meer gestimuleerd dan bezig zijn in teamverband. Wij doen er elk jaar weer alles aan om zoveel mogelijk teams te strikken. De informatieboekjes en inschrijflijsten gaan tijdig de deur uit. Ruim duizend stuks: 450 in het Nederlands, 350 in het Duits en 250 in het Engels. We doen wat we kunnen.”
Even later klinkt langs de Laan van Zevenhuizen Duits vreugdegehuil. Eén van de Coesfeld-teams is in zijn klasse winnaar geworden. De reusachtige speakers van Germaanse makelij zullen in het Mheenpark nog lang hun sonische geweld uitoefenen?
{b}Bondscoach is tevreden{eb}
{i}door Gert Kramer{ei}
{b}APELDOORN – De atleet Ed van Beek baalde ervan dat hij de 24 – Uur Loop wegens kramp voortijdig moest staken. {eb} Maar de bondscoach Van Beek was vervuld van trots en tevredenheid. Vier Nederlanders die in een etmaal meer dan 200 kilometer aflegden, het biedt hoop en perspectief.
,,Hè, hè, zijn we eindelijk van dat gezeik af”, verzuchtte Van Beek. Want het is hem een doorn in het oog dat er nogal schamper wordt gedaan over de Nederlandse ultrasport. ,,Er is vandaag een statement gemaakt, vind ik.” Van Beek moet zich de komende weken over een lastige puzzel buigen. Hij heeft de Nederlandse equipe voor het WK in Canada (eind juli) nog maar voor de helft ingevuld. Peter Zuidema en Feike van Driesum reizen op zeker af naar Quebec. ,,Ik ga een hartig woordje spreken met Lantink. Hij zou een aanwinst zijn voor de nationale ploeg.”
Lantink twijfelt nog. ,,Ik wil eind september meedoen aan de Spartathlon, de droom van iedere ultraloper. Eerst herstellen en daarna hak ik de knoop door.”
Bron: http://www.destentor.nl/sport/regiogrootapeldoorn/regiosport/article1434655.ece