Bijna goed
Met een titel als deze kun je natuurlijk alle kanten op. En daar gaat het nu net om. Afgelopen zaterdag was ik een van de 85 deelnemers aan Limburgs zwaarste, die bijzondere maar o zo zware loop door het mooie Limburgse land. Voor de derde keer stond ik aan de start met het vaste voornemen om me dit jaar niet te verlopen. Niet dat ik de voorgaande jaren veel problemen had met het vinden van de juiste route, maar foutloos was ik niet. Ik had natuurlijk nog een aantal voornemens, namelijk genieten en de tocht, liefst in een betere tijd dan vorig jaar, uit te lopen. Het eerste jaar was ik naar mijn gevoel behoudend gestart, maar kwam ik in de tweede helft de bergen niet meer op. Vorig jaar was ik daarom echt rustig gestart en alleen de regen in het tweede deel gooide roet in het eten. Door de regen werd het glibberig en verloor ik de nodige tijd.
Dit jaar besluit ik om nog rustiger te starten om in die tweede helft de verloren tijd terug te pakken. Een mooi voornemen wat ervoor zorgt dat ik al na 3 kilometer de rode lantaren krijg. Maar met alleen lopen heb ik geen problemen en bovendien is er voor me af en toe loper zichtbaar. Ook zou er mogelijk nog iemand achter mij lopen hetgeen ik mij overigens niet kan voorstellen, maar het is toch een prettige gedachte. De route die we dit jaar lopen is ongeveer dezelfde als die van vorig jaar. Het verrassingseffect is voor mij dan ook wat weg, maar het blijft gewoon een ontzettend mooie route en met het zonnige weer ziet alles er extra mooi uit. Het is echt genieten geblazen.
Op de trappenpartij bij Landgraaf klok ik mijzelf op 5 minuten. Als ik beneden sta zie ik 2 groepjes op de trap lopen, een bijna boven en een ruim over de helft. Een goede manier om je achterstand in te schatten. Inmiddels is mijn achterstand op het schema van vorig jaar toch stevig opgelopen en richting 30 km loopt het nog verder op. Als je dan lekker loopt is er niks aan de hand, maar de spirit is een beetje weg. Op 29 km bij het stierenweitje stuit ik op Theo Cloosterman en Joachim Barthelmann. En daar gaat het fout want ik loop automatisch achter ze aan richting de weg, terwijl de route volgens de beschrijving door het bos ten noorden van het kasteel loopt. Een leukere en iets kortere route. Verderop na Cartils snij ik trouwens een stukje af net als vorig jaar en dat blijkt ook fout. Twee fouten die elkaar opheffen en voor de rest geen problemen. Misschien toch een voordeel dat je alleen loopt en dan ook nog niet erg hard om het maar voorzichtig uit te drukken.
Op de 30 km-post zeg ik tegen Willem dat het dit jaar 11 uur wordt voor mij en hij zegt: “Doe het rustig aan en geniet ervan”. Na de 30 km waar Joachim met een blessure stopt, lopen Theo en ik af en toe even samen, hij meestal op zichtafstand voorop. Op de 43 km-post zit ik er even helemaal doorheen, maar Theo maant me om weer door te gaan. Ik kom bij de Keutenberg op een stukje van het parcours wat ik de dag vantevoren heb gewandeld. Van mijn tripje naar Limburg maak ik een korte vakantie, waarbij ik mijn gezin meeneem. Een mooi hotelletje in Schin op Geul, lekker wandelen, eten in Valkenburg en zij gaan op mijn hardloopdag lekker shoppen in Maastricht. Een goede deal, zo hou je het thuisfront ook tevreden.
In de afdaling van de Keutenberg moet Theo lossen en zie ik hem alleen nog terug bij de 52- km-post in het Gerendal. Maar liefst 18 lopers hebben deze post trouwens gemist want als je niet goed oplet mis je bij het 50- km-punt het extra lusje. En met dat lusje heb ik altijd problemen want daar zit een lange trap en een hele steile helling in. Het wordt al later en als ik door Valkenburg loop zou ik zo aan tafel kunnen aanschuiven. De laatste trappartijen bij de Kapel en Walem worden genomen. Ik houd het tempo niet te hoog zodat Theo eventueel weer bij kan komen. Ik maak een praatje met iemand over wiens erf ik loop en die wil weten aan welke wedstrijd ik meedoe. Blijkbaar is hij net terug van zijn werk en heeft hij die 75 man/vrouw gemist die mij voorgingen.
In Klimmen bij de laatste verzorgingspost is er als ik wegga nog geen spoor van Theo en besluit ik om het laatste deel wat meer gas te geven. Wat minder wandelen en wat langere stukken hardlopen. Het mutsje moet weer op want het wordt kouder. Het wordt ook donker en wat dat betreft is het maar goed dat ik weet hoe het parcours door Hoensbroek en Heerlen loopt. Een echte eindsprint zit er niet meer in als ik mij toch behoorlijk stuk meld bij Willem. Tegen mijn natuur druk ik mijn stopwatch niet in. Ik ga ervanuit net boven de 11 uur gelopen te hebben, maar in de uitslagenlijst sta ik op plaats 76 met 10.58.12. Theo komt een klein kwartier later en als wij onder de douche staan houden wij elkaar voor dat we toch een goede prestatie hebben verricht door Limburgs zwaarste uit te lopen. En zo is het ook. Niets om over op te scheppen, maar wel iets om best een beetje fier op jezelf te zijn.
Het was weer een prachtige tocht die Willem Mütze samen met zijn vrijwilligers voor ons lopers heeft neergezet. Volgend jaar wil Willem een andere route maken om ons zo weer nieuwe mooie plekjes te laten zien. Wij laten ons graag verrassen!
Henri Thunnissen, SV de Lat