21-03-2009 Heerlen, Limburgs Zwaarste over iets meer dan 70 km.
Vorig jaar zat nog steeds in mijn hoofd. Ik was uitgevallen met een blessure na 50 km. Afgelopen week, exact dezelfde pijn weer en daarvoor nog de rugpijnen die weer terug waren. Een week geleden was alles over. Stein was te snel geweest na de 105 km in Marokko en ben ik al weer vergeten. Ik was er helemaal op in gesteld en zou vanaf de start met niemand meelopen maar mijn eigen tempo lopen. En dat gebeurde dan ook na de start. We liepen Heerlen uit en dan de Brunsummerheide op waar het meteen al bergop ging en door het zand. Steeds zag ik mensen voor me lopen en dan hoef je minder op de bewegwijzering te letten, alhoewel, als je voorganger verkeerd loopt, volg je hem natuurlijk. In het begin was het fris en ondanks dat was ik bang dat ik teveel kleding aan had maar na 1 uur wedstrijd had ik mijn temperatuur en alles was goed. De handschoenen gingen uit. Elk bergje in Limburg werd genomen en ik voelde me niet slecht. De verzorgingsposten optimaal gevuld en het was een plezier om van post tot post te lopen en te eten. Elke post nam ik pudding, peperkoek en cola. Tevens vulde ik mijn bidon met vocht. Bij Snowworld Landgraaf , waar de langste open trappenpartij van Nederland is met 525 trappen, was de eerste echte kuitenbuijter. Een loper die nog niet had deelgenomen eerder liep bij me en boven gekomen waarschuwde ik hem dat hij nu goed moest uitkijken, na een minuut was ik hem al kwijt. Dan naar beneden en daar kwamen de groep met Henk Geilen tegen die de weg niet vonden. Er worden heel vaak bewegwijzeringen verwijderd hetgeen het erg moeilijk maakt. De groep werd weer uit elkaar getrokken en ik liep gelukkig weer alleen. Ik kwam weer bij de groep op een plek waar men niet wist of men links of rechts moest. Roger liep naar rechts om een aanwijzing te zoeken en ik naar links. Ik liep maar door en hoorde niemand. Dan werd er van verre geschreeuwd en ik liep terug, iedereen was weg dus maar naar beneden. Dat doe ik dus nooit meer want je ligt meteen een kilometer achter. Ik kwam langzaam korterbij en zag dat de loper die ik kwijt was op de berg, weer terug bij de groep was. Dat was dus ondermeer de klim naar Ubachsberg, de klim naar Trintelen en de Eyserbosweg. De Gulpenerberg kwam eraan en ik voelde me nog steeds goed. Omhoog en weer omlaag. De Dolsberg, Sousberg. Dan richting Keutenberg. Bij een van de poortjes na het 42,2 km bij het voetbalveld, stootte ik met mijn voet tegen de betonnen plaat voor het hekje en viel op mijn linker knie. Ik krepeerde van de pijn en probeerde door te lopen maar de pijn was te hevig. Ik zag de voetballers vanuit de kantine mijn leed aanschouwen en ik dacht: die laat ik wat zien. Voetballers blijven bij elke aanraking op het veld liggen dus ikke niet. Door het hervatten van het lopen ging de pijn sneller weg en toen ik bij de Keutenberg aankwam was de pijn zo goed als verdwenen maar voor mij zag ik ook geen enkele loper meer. Bij het afdalen van de Keutenberg zag ik de mensen voor me al weer bergop lopen. Nu kreeg ik het toch moeilijker en besloot mijn mp3-speler aan te zetten. Weer bergop en nu richting 50 km. Hier wordt regelmatig een stuk afgesneden door mensen, hoorde ik naderhand en vorig jaar had ik het met eigen ogen gezien. Dit lijkt me op te lossen door de nummers van de mensen te noteren want ze slaan hier toch een heel moeilijk punt over. Ik werd ingehaald door Peter Zuidema en ik probeerde hem niet te volgen, gewoon eigen tempo. Richting Valkenburg met de nodige stijgingen en dalingen en de Wilhelminaberg. Dan steil naar beneden langs de Roddelbaan en dan links of rechtaf? Ik herinnerde me van de twee jaar ervoor dat het links was, weer een aanwijzing weg dus. Dan langs de Geulle en vervolgens de trappen naar de Kluis en naar Walem. Ik zag weer een loper voor me. Ik versnelde niet en bij het 60 km punt, laatste verzorging, zag ik dat het Luc Lenaerts was. Toen hij vertrok zei hij dat ik hem wel zou inhalen maar ik was kapot. Lang liep hij voor me. Dan stopte de muziek, batterij leeg van mijn mp3 speler. Een reden om weer wat te wandelen en mijn batterij te vervangen. Het laatste stuk trok zich nog erg lang maar Heerlen was op komst. Ik herinnerde me van 2 jaar geleden dat ik het laatste stuk bijna helemaal gewandeld had daar ik helemaal geen reserves meer had. Nu bleef het gaan. Wel werd ik nog ingehaald door de eerste dame Jenni de Groot, geen schande trouwens en voor wie loop ik? Voor mezelf dus …….
Op 3 km voor de finish werd ik ook nog ingehaald door Roger Kempinski, laat maar gaan. Na 8 uur 34 min en 25 seconden, en 2234 hoogtemeters, finishte ik als 33-ste van de 79 finishers.
Ik was blij, mijn knie had het gehouden ondanks dat ik ook nog op dezelfde knie gevallen was, de rug was geen probleem en mijn ontstoken achillespees, die me al maanden irriteert, had ik kunnen wegcijferen. Ik word een dagje ouder, het kraakt maar …… het functioneert nog.
We kregen nog een mooie oorkonde van Willem met foto ’s erop die tijdens de wedstrijd genomen waren en een grote badhanddoek met erop:
70 km Limburgs Zwaarste en je naam eronder.
Volgend jaar weer of ………Willem moet ermee stoppen. Ik denk dat hij nu gewoon doorgaat met het organiseren van zulke wedstrijden.
Willem en alle helpers, HARTSTIKKE BEDANKT VOOR DE MEER DAN GOEDE ZORGEN EN VERZORGING.
sportieve groeten
Henk Sipers
Dampstraat 63
6226 G.J. Maastricht
email: sifra provider home.nl
site: http://www.adventure-runner.tk