Na 2 jaar blessure kon ik eindelijk weer lekker rennen. De uitdaging voor 2009 zou een snelle marathon van Rotterdam worden… maar natuurlijk ook Limburg’s zwaarste, 2 weken voor Rotterdam… 70 – 75 km genieten over het zand, duinen, heide, trappen en heuvels/bergen van Limburg gaat natuurlijk niet echt samen met een snelle marathon (althans, niet bij mij…). En toen ook nog een Franse vriendin vroeg of ik met haar mee op wilde lopen op de Eco trail de Paris, 80 km door de bossen ten zuiden van Parijs, een week voor Limburg, kon ik een snelle Rotterdam helemaal wel schudden. En de 60 van Texel een week na Rotterdam kan ik natuurlijk ook niet laten schieten – we hebben het maar druk, komt natuurlijk door de krediet crisis.
De eco trail de Paris is een prachtige loop. Op vrijdag de rugnummers gehaald bij de Eiffeltoren na een mooie wandeltocht door Parijs en zaterdagochtend een uur in de metro-trein naar St. Quentin, de eindhalte in het zuid-westen. Daar stond een bus klaar om je bij de startplaats te brengen, bij een sportcentrum aan de rand van een groot meer. Na de start eerst een rondje rond het etang, daarna het bos in. Meteen was de scene gezet : grasvelden, blubberpaadjes, boomwortels, stenen… ploeteren, glijden en oppassen ! Helaas kon vriendin niet meelopen doordat ze geblesseerd was, shinsplints…
Het heet eco trail omdat ze door de natuur gaan, maar ook omdat ze geen rotzooi willen achterlaten. Daarom had iedereen een soort tasje gekregen voor om je riem waar je de uitgeknepen plasticjes en verpakkingen in kon stoppen en kon legen bij de verzorgingsposten. Helaas zag je toch nog hier en daar wat liggen, ze hadden van die plastic tubetjes met energiespul – je snapt toch zowiezo niet waarom dat op een bospad gegooid moet worden, tasje of niet. De eerste 2 verzorgingsposten lagen wel ver – de eerste op 20 km en de 2e op 50 km, dus je moest wel wat drinken en eten meesjouwen. Ook verplicht was een overlevingsdeken, fluitje en lampje. Het was trouwens veel omhoog en omlaag, door mooie bossen en prachtige paadjes. Bossen van Versailles en een aantal kroondomeinen, heel mooi. Het was prima aangegeven, veel vrijwilligers bij het oversteken van verkeerswegen en veel eten en drinken bij de posten. Na 70 km, in het donker om half 9 ’s avonds, stonden we bovenop een heuvel die uitkeek over Parijs – een prachtig gezicht al die lichtjes en verlichtte gebouwen, Eiffeltoren, Sacre Coeur etc. waren heel mooi te zien. Toen 10 km over een wandelpad langs de Seine eindelijk het plein van de Eifefltoren. Er waren nog heel veel toeristen en de liften van de Eiffeltoren gingen nog op volle kracht, het was een prachtig heldere avond. We moesten door de feesttent, over het ere podium en daarna door naar de zuidpoot van de toren – daar werd ik nog gefouilleerd – moest mijn rugzak nog openmaken ook ! Niet te geloven toch, dat ze denken dat je 80 km een bom meesjouwt… Ik kreeg ook nog een toegangskaartje in mijn handen geduwd en toen kon ik de trappen oprennen, naar de 1e omloop waar het spandoek hing voor de finish. Het gaf een euforisch gevoel om die trappen op te rennen, een hand op de leuning en in de andere hand dat toegangskaartje, je kon goed zien hoe de toren in elkaar geknutseld is met de boutjes en schroefjes van je meccanodoos van vroeger. Een heel aparte ervaring en een prachtige loop. Als je volgend jaar mee wilt doen wel in november al inschrijven, want de 1000 is zo volgeboekt. Een week later de 70 km dwars door Limburg was ook prachtig, maar ook superzwaar, terwijl de vermoeidheid in lijf en leden opbouwt. Ik kijk uit naar Rotterdam en Texel !
Jos Broersen