100 km van Kienbaum
De kans is groot dat dit een saai verslag wordt van een 100 km. Het parcours had na een rondje weinig verrassingen meer en verder gebeurde er weinig onderweg.
Rondjes lopen trekt mij niet zo, en toch ging ik helemaal naar Berlijn om 20 keer hetzelfde rondje af te leggen. Vorig jaar heb ik ook 2 keer meegedaan aan een rondjesloop. De eerste, de 6 uur van Steenbergen, zag ik vooral als een mentale test, en de tweede, de 12 uur van Den Haag, liep ik vooral omdat het zo dichtbij was. Toch was het me beide keren reuze meegevallen. En het grote voordeel van rondjes op een vlak geasfalteerd parcours is dat er relatief hard kan worden gelopen en dat was nu precies de bedoeling in Berlijn. Ik heb namelijk de deelname aan de Spartathlon in mijn hoofd zitten en daarvoor moest ik een keer laten zien dat ik een 100 km binnen 10:30 uur kan lopen. En daarvoor had ik op zijn minst een vlak rondjesparcours nodig had ik bedacht. Eind maart leek mij verder een geschikte periode voor een poging, en zo kwam ik bij de 100 km van Kienbaum terecht. Mijn deelname liet ik afhangen van mijn fysieke toestand na de tocht over Gran Canaria, maar mede omdat ik daar de finish niet haalde was ik daarvan vrij snel hersteld.
Op de website was niet zo heel veel informatie te vinden over de loop en de locatie, maar ik ben er ook niet zo sterk in om daar van te voren veel over uit te zoeken. Ik had wel gezien dat de loop op een redelijk groot sportcomplex werd gehouden, maar toen ik een overnachtinglocatie zocht kwam ik er pas achter dat er ook op het sportcomplex kon worden overnacht. En dat nog eens voor 36 Euro per nacht inclusief ontbijt, lunch en avondeten met gebruik van een aantal sportfaciliteiten.
Samen met Winnie een vriendin ging ik woensdag al op weg naar Berlijn. Daar bleek het sportcomplex nog groter dan gedacht en werd gesteund door vele Duitse sportbonden. De hele duitse discuswerpploeg trainde daar die week. Maar er waren ook groepen scholieren. En een minder getalenteerde ultraloper was dus ook gewoon welkom. Bij het eten werd zelf al opgemerkt: Ah sie sind die Niederlander. En bij de inschrijving kreeg ik nog een mooie roos als welkomstpresentje.
Na eerst 2 daagjes rustig rondlopen in Berlijn begon vrijdag de loop te leven. Ik herkende al wat andere ultralopers aan hun Tshirts. Nog steeds was ons niet helemaal duidelijk wat nu het parcours was, maar op vrijdag werd duidelijk waar de start was, en dat was zo’n 50 meter van onze slaapruimte. Ook was het ontbijt op 50 meter van de start. Wat een luxe. Het loste ook gelijk een aantal logistieke probleempjes op. En het rondje liep ook nog een grotendeels over het sportcomplex. Vrijdagavond kwamen we ook Jan Albert Lantink en zijn begeleider Pieter nog tegen. Ik had ze ook al ontmoet in Tarquinia bij het wereldkampioenschap 100 km vorig jaar. Het gesprek ging al snel over ultralopen.
De volgende ochtend was om 6:30 uur de start van de 100 km. Ik had dit keer voor het eerst een beetje serieus wat voorbereid met eten en drinken onderweg. Winnie zou de eerste ronden wat aanmoedigen en wat aanreiken en dan het nodige klaarzetten zodat zij een beetje kon gaan fietsen en ik zonder al te veel vertraging door kon. Uiteindelijk is ze de hele loop paraat geweest, waardoor ik ook tussentijdse wijzigingen in het eet- en drinkschema kon doorgeven. Overigens had de organisatie ook ruim voldoende klaar staan voor atleten zonder eigen verzorging.
Het parcours bestond uit een rondje van 5 km. De eerste kilometer was een nagenoeg vlakke weg tussen bomen met wat flauwe bochtjes. Na 1,2 km was er een draai naar rechts, even een korte verhoging en dan met een tweede bocht een skateparcours op. Na 2 km was er een stukje van 100 meter over een bospad om aan de overkant weer op het skateparcours te komen. Bij 3 km was het rondje op het skateparcours afgelegd en liep de route weer verder over de beginweg. Vervolgens via een scherpe bocht naar links met een kleine afzink van 1,5 meter liep het parcours even over de doorgaande weg door Kienbaum. 200 meter verder linksaf liep het parcours weer verder over het sportcomplex, en met een klein rondje bij het hotelcomplex werd de 5 km volgemaakt. Op dat laatste stukje stonden alle supporters dus dat was steeds leuk om langs te lopen. Het maximale hoogteverschil was denk ik nog geen 5 meter. Alles redelijk beschut tussen de bomen dus een prima rondje om te lopen. Maar na een rondje wist ik dat al en toen moest ik er nog negentien. En daar kan ik kort over zijn. Tot 65 km ging het erg goed, tot 90 km ging het aardig en de laatste 2 rondjes waren best lang. Zoals gezegd, vrij saai. De afwisseling bestond vooral uit de steeds wisselende aanmoedigingen van Winnie en Pieter, af en toe wat variatie in drinken en eten, en de 5 keer dat Jan Albert me voorbij kwam. Dat hadden er nog wat meer kunnen zijn, maar helaas stopte hij na 80 km. Wel had ik toen ineens 3 supporters, en Jan Albert had wel laten zien in goede vorm te zijn voor de 120 km van Texel.
Verder wisselde het weer een beetje gedurende de dag, maar dat was alleen maar positief. Na een fris begin kwam er al snel een lekker zonnetje die weer achter sluierbewolking verdween toen het wat warmer werd. En toen ik licht oververhit begon te raken kwamen er nog een paar verkoelende spetters.
Maar dankzij het saaie maar wel fijne rondje, de perfecte verzorging en het meewerkende weer kon ik wel mooi 10:16:24 lopen en dus ruim binnen mijn gestelde doel. Het ultieme doel, een 100 km binnen 10 uur, blijft nog even staan. En ook al zou ik nu mee mogen doen, een start bij de Spartathlon is nog allerminst zeker. Voor mezelf moet ik het gevoel hebben dat het mogelijk is om te finishen, en voordat dat ook maar enigszins mogelijk is moet er nog veel gebeuren. Maar voorlopig heeft het me wel een mooi PR op de 100 km opgeleverd.
Arnold van der Kraan