We spraken af op het Centraal Station in Utrecht om vandaar te hollen. Een gekrioel van mensen. Van verre, over iedereen heen, zagen we elkaar. We staken een hand op en waren gelukkig.
Geluk zat ‘m bij André in kleine dingen. Een hand op steken, smalle bospaadjes, onderweg water drinken bij de natuurcamping, een spelletje doen met de kinderen die zijn alles waren. Geluk zat ‘m in het authentieke. Sojamelk, kastanjekoffie, schoenen zonder poespas, bij de lammetjes kijken met de kinderen, het konijn voeren, oefeningen voor je spieren.
Geluk zat ‘m in de mensen iets bijbrengen. Het liefst individueel, met aandacht en zorg. Niet alleen tijdens het werk, maar ook privé. Een jongen met een beperking leren tafeltennissen of hem enthousiasmeren voor het hardlopen.
Geluk zat ‘m in het herkennen van passie. Passie vond hij binnen het ultralopen, maar even zo goed in cultuur, toneel, dans of muziek. Passie zit ‘m in mensen, in de wijze hoe mensen met het leven omgaan. De zorg, oog voor het detail, het voelen van de puurheid, het delen van passie. Het was André ten voeten uit.
Was dan alles geluk bij André. Nee, er was ook genoeg twijfel. Twijfel over de wereld om ons heen. Hoe blijf je recht op staan in een wereld waar juist pure waarden schaars zijn. Hoe houd je je staande in een wereld waar steeds minder mensen zich laten leiden door puurheid of ervoor open staan. André maakte het zich daarin zelf niet gemakkelijk. Concessies doen, vond hij lastig.
Op Ultraloopgebied voelde André zich het meest thuis bij trail-wedstrijden. Wedstrijden waar mensen en natuur bijelkaar komen. Hij bezocht regelmatig de Ardennen en zijn podiumplaats Olne-Spa-Olne afgelopen najaar was een mooie beloning. Ook droomde André al een tijdje van een echte trail in wedstrijdvorm in Nederland. Dat kon in het duingebied of op de Utrechtse heuvelrug zoveel bospaden, heuvels en weggetjes. De Utrechtse Heuvelrug, waar André ook zijn vrouw Inge en dochter Jiske de laatste jaren had warm gemaakt voor het lopen in het bos. André en Inge hadden voor de komende tijd mooie plannen om in het buitenland samen trailwedstrijden te gaan lopen.
Het voelt zo oneerlijk. Wat zullen Inge, Jiske en Pelle het lastig krijgen nu er zoveel zorg en passie om hen heen is weggevallen. Je kan alleen maar zo goed mogelijk je best doen, zou André gezegd hebben. En dat heeft hij tot het allerlaatste moment gedaan, zijn kinderen beschermend tegen het onweer. Het is niet eens een schrale troost.
Wim Bart