Afscheid van Ultra op hoog niveau.
Na 11 jaar als Ultraloper moet ik tot mijn spijt vaststellen dat mijn lichaam het stilletjes aan laat afweten. Wat ik reeds besloten had in Januari moet ik nog voor het eind van dit jaar doorvoeren.. Tijdens het lopen heb ik (bijna) geen pijn in de rug maar eens ik gestopt ben voel ik me vaker een wrak geworden en sleept de pijn soms dagenlang aan. Daarom heb ik besloten om het presteren op voor mij toch hoog niveau een halt toe te roepen.
De 100 km in Torhout is dus mijn laatste echte wedstrijd geweest waar ik nog ging proberen om een mooie tijd neer te zetten. Mijn doel was om Dora Vandewater te begeleiden tot het eindpunt maar reeds na 40 km begon de pijn in de rug steeds harder op te zetten zodat ik haar bij het 50 km punt al in de steek moest laten. Een geblokkeerde rug als gevolg zorgt ervoor dat ik de handdoek in de ring moet werpen, jammer maar hellaas. Wel heb ik tijdens het beëindigen van deze ronde lang kunnen nadenken over het vervolg van mijn loopcarrière.
Ik heb geleefd als topsporter (hoewel ik dat niet ben), er enorm veel voor gedaan en er nog meer voor gelaten. Mijn privé leven ligt overhoop omdat ik nergens tijd voor heb gehad. Tijd om vrienden en vriendinnen te zoeken had ik niet, training ging voor. Tijd voor feestjes was er niet, training ging voor. Op tijd je bed in, morgen trainen,… en dat zeven dagen op de zeven, jaar in, jaar uit, tot 230 km per week met soms duurlopen tot 130 km toe. Meer dan 850 keer (in training en wedstrijden samen) ben ik zo over de marathongrens gegaan, en heb ik met de topultralopers mogen trainen. Soms veel te hard en dat eist zijn tol.
Tijdens deze elf jaar heb ik mooie resultaten en prijzen mogen behalen, meerdere keren heb ik gedurende de laatste jaren de top vijf behaald en vind ik het nu tijd geworden dat de jeugd het maar eens moet overnemen. Steeds heb ik getracht het beste van me te geven en steeds heb ik het onderste uit mijn lichaam gesleept, soms meer dan er eigenlijk inzat zodat ik nog uren later misselijk en ziek huiswaarts keerde. Menig keer stond ik overgevend langs de kant omdat ik veel en veel te diep was gegaan. Dus iedereen begrijpt best dat echt genieten van die ereplaatsen er nooit echt inzat. Steeds wilde ik het beste geven tegenover de organisatoren en dit tegen mijn protesterende lichaam in. Nooit heb ik onder mijn kunnen willen presteren omdat ik hun vertrouwen niet wilde schenden.
Voortaan wil ik echter leren genieten van het lopen en hoewel ik een stapje lager zal zetten zal ik nog wel blijven verschijnen op diverse marathons en ultralopen. (Echter geen al te lange verplaatsingen meer). Maar men zal nu tevreden moeten zijn dat ik in wat in mindere maten zal presteren. Geen 8,30 u trachten te halen op de 100 km maar 12 uur is ook goed (voor zover ik nog aan de start van een 100 km wedstrijd zal staan) , geen 75 km in de 6 uur. 60 km is best en ga zo maar verder.
Dus heb ik me voorgenomen om wat meer marathons te lopen en in mindere maten een paar ultralopen per jaar. En als ik op deze manier iemand een plezier kan doen om hem eventueel een stukje te hazen naar zijn droomtijd zal ik het niet nalaten om hem van dienst te zijn zodat ik nog een stukje van zijn succes kan en mag meegenieten. Het enige wat men moet doen is het me gewoon vragen.
Op deze manier hoop ik er nog een 10-tal jaar aan vast te kunnen breien en misschien lukt het me dan wel om mijn lichaam de tijd en de rust te gunnen om eventueel te herstellen zodat ik nog lang kan doorgaan en ik het Fantastische Ultrawereldje niet vroegtijdig vaarwel zal moeten zeggen. Ik weet dat aan alles een eind komt maar de vriendschap en kameraadschap die ik hier ervaar zal ik enorm missen en dat gevoel wil ik zo lang mogelijk uitstellen.
Hopelijk heeft iedereen (vooral de organisatoren van de Ultrawedstrijden) begrip voor mijn besluit.
Kloek Patrick