{u}2008{eu}: DE grote uitdaging voor het sportieve jaar zou voor mij de Swiss Jura Marathon worden. Een zevendaagse etappeloop van 350 km en met 11.000 hoogtemeters door en over het Zwitserse gedeelte van het Jura gebergte. Start in Genève en finish in Bazel. Goed voorbereid begonnen, maar halverwege -vanwege een onderbeen blessure- terug moeten schakelen naar de halve afstand en uiteindelijk –voortijdig- op moeten geven.
Dat rook uiteraard naar revanche en zo gezegd, zo gedaan.
{u}2009{eu}: De hele winter en het voorjaar stonden in het teken van de herkansing van de SJM. ‘Onderweg’ wist ik Liesbeth van Zon zo gek te krijgen om ook mee te gaan, zij het voor de halve afstand (175 km). De voorbereiding verliep zonder grote tegenslagen en uiteindelijk had ik veel meer kilometers gemaakt, dan in voorjaar 2008. Ik voelde me dan ook beresterk.
Met maar liefst 10 nationaliteiten en 73 lopers voor 2 verschillende afstanden, meldden we ons in het plaatsje van de 1e overnachting. Liesbeth kreeg al meteen de kriebels te pakken, want er liepen veel sporters rond met een T-shirt van een marathon hier, of een ultra loop daar. Ze kreeg twijfels, of ze met haar rondje Loo (waarvan ze geen T-shirtje had…) voldoende basis had. Gelukkig is het voor haar goed uitgevallen.
Onderkomst hadden we steeds in sporthallen, alwaar matrasjes lagen. Met een zelf meegebrachte slaapzak kon hier goed op gerust en geslapen worden. Er reisde ook steeds een keukenstaf mee, die ’s ochtends voor een ontbijt zorgde en ’s avonds voor een drie gangen menu. Iedere dag verse salade, soep en een hoofdmaaltijd. Het was misschien geen haute cuisine, maar het was wel degelijke sporterskost. Dagelijks waren er 3 verzorgingsposten, alwaar water, warme bouillon, ice tea en sportdrank stond. Te eten waren er vooral gedroogde vruchten, vers fruit en mueslirepen. Het was wel de bedoeling zelf nog met een heupgordel met bidon(s) of camelbak te lopen. Van de organisatie kregen we in het begin al een mapje mee, waarop de belangrijkste telefoonnummers en in grote lijnen de routebeschrijving stond, mocht er onderweg iets gebeuren.
De route zelf verliep grotendeels over wandelpaadjes en –wegen. Aangezien we tot op hoogtes kwamen van bijna 1700 meter, hebben we vele soorten ondergrond gehad. Asfalt, zand, grind, boomwortels, stenen, keien, grasland en vooral ook veel alpenpizza’s (koeienvlaaien). Deze laatsten nodigden sommige lopers zelfs uit, om er in te stappen en vervolgens uit te glijden, met alle hachelijke gevolgen van dien.
Regelmatig moest je een hekje openen, of een draad losmaken (en vervolgens achter je rug weer vastmaken!), door een stenen poortje, over een trapje, of gewoon onder of over een draad. De route was gemarkeerd met plastic linten die door een team ’s ochtends waren opgehangen aan takken of struiken. Ik was er toevallig nog getuige van, dat een koe eens wilde uit proberen of zo’n lint lekker was. Snel ging ik er achteraan om het stuk lint uit zijn bek te trekken, maar daar dacht die koe anders over en ging er vandoor, onderwijl het lint opslokkend. Hopelijk zijn de lopers achter mij hierdoor niet fout gelopen.
Doordat we in het Jura gebergte liepen, ging de route constant omhoog en omlaag. Omhoog probeerde je een beetje aan het dribbelen te blijven, totdat het zo steil werd, dat je vanzelf in wandelpas verder ging. Omlaag was het zaak om èn op te letten waar je je voeten neerzette èn om zo snel mogelijk weer je snelheid op te voeren. Het had enkele nachten flink gehoosd, dus de wandelpaadjes waren op veel plaatsen veranderd in ware modderpaden. Het afdalen ging er dan ook erg glibberig aan toe. Veel paar schoenen waren aan het eind van de etappes nauwelijks te herkennen.
Voor mij persoonlijk verliepen de eerste 3 etappes zeer vlot en bijna makkelijk. We hadden etappes van respectievelijk 47, 45 en 56 km. Ik snapte gewoon niet waar ik die kracht vandaan haalde. Het resulteerde in een mooie 2e plaats in het algemeen klassement bij de K350 vrouwen. Maar dag 4 was voor mij een ommekeer. Toch teveel met krachten gesmeten?
Vanaf de 4e etappe (47 km) kwam ik op de (nog steeds erg mooie!) 3e plek in het alg. klass. en die positie heb ik tot het einde toe vast kunnen houden. De laatste drie etappes waren nog eens 53, 50 en 52 km. Elke dag kregen we gemiddeld bijna 1600 hoogtemeters voor ons kiezen. Liesbeth was gaandeweg de week op een 5e plaats gekomen en wist haar 5e plek ook mooi te verdedigen.
Al met al is het een geweldige ervaring om aan zo’n etappeloop met zoveel mensen deel te kunnen nemen. Gedurende de week zie je steeds meer mensen die -vanwege een blessure- moeten stoppen, of die flink ingetapet zijn. Je gaat het dan ook steeds meer waarderen, als je zelf nog heel over de finishlijn kunt stappen.
Het zal geen verbazing wekken, dat je na afloop total loss bent. Bij de laatste aankomst in Bazel was er het eerste minpuntje van de week: we konden niet douchen. Dit lag niet aan de organisatie, maar een tussenpersoon was niet op komen dagen. Naast de finishlijn was er een grote waterbak met fontein en toen bekend werd dat er niet gedoucht kon worden, sprong de ene na de andere sporter in het water om zich op te frissen. Ik heb wel eens gelezen dat Paula Radcliffe na afloop van iedere marathon in een ijsbad springt. Ik heb dat nu ook geprobeerd, maar of ik daardoor marathons onder de 2.30 uur ga lopen, betwijfel ik ten zeerste . . . .
Wilma Vissers
diewilma
Verdere informatie onder http://www.swissjuramarathon.com