Wildwest in de Meermarathon
We schrijven het jaar 1863. In een tijdens de Amerikaanse burgeroorlog in puin geschoten stadje, in het zuiden van de toen nog niet verenigde staten van Amerika, zit een cowboy in een houten bad als door de deur een eenhandige bandiet binnenkomt. De bandiet zwaait met een groot pistool in zijn hand en vertelt dat hij de man in bad gaat doodschieten. De man in bad hoort het allemaal onbewogen aan. De bandiet geniet van zijn overmacht en maakt er een heel verhaal van. Opeens twee schoten en de bandiet valt dood neer. De cowboy in het bad staat op, herlaadt zijn pistool en zegt tegen de dode man: If you have to shoot, shoot, don’t talk.
De liefhebber herkent een scène uit de western “The good, the Bad and the Ugly”. Mijn held Clint Eastwood is ‘the good’, Lee van Cleef speelt ‘the bad’ en ‘the ugly’, de man in het bad, wordt door Eli Wallach neergezet. Een prachtige western waar ik erg van heb genoten. Ik heb er afgelopen zaterdag, tijdens de Meermarathon in Amsterdam, elk van de 10 rondjes aan gedacht. Iemand van de organisatie had de film kennelijk ook gezien en als inspiratie gebruikt voor één van de spreuken langs het parcours: als je praat, praat; als je loopt, loop!
De Meermarathon in Amsterdam Zuidoost bestaat uit 10 rondjes van 4,2 kilometer door een volkstuinencomplex, over de atletiekbaan van de AV ’23 (de Atletische Vereniging 1923), over fietspaden, een smal wandelpad en een rustige straat. De ondergrond is gevarieerd, gras, fijn grind, kunststof atletiekbaan en asfalt. En door de vele bomen en struiken langs het parcours hadden we nauwelijks last van de toch wel stevige westenwind. Dat het een lekker parcours was blijkt ook wel uit de tijd van de winnaar Lex de Boer (3:17) en de als tweede geëindigde Henry Okkersen (3:22). De oudjes deden het weer goed: Lex is 62 jaar, Henry is 63, Koos Rademaker (3de) is 64 en Roland Boussemaere die als vierde eindigde is 63 jaar.
De drankpost was op de atletiekbaan geplaatst, als je aan kwam lopen werd er al op afstand gevraagd wat je wilde drinken. Perfect geregeld, zoals trouwens de hele organisatie.
De eerste rondjes liep ik duidelijk te snel, maar ik had me ermee verzoend dat ik het de laatste rondjes moeilijk zou krijgen. Nu liep ik nog lekker en daar genoot ik van. Ik heb me verbaasd over het gedoe op dat volkstuinencomplex. Het is een aaneenschakeling van mooie tuinen met in elke tuin een vakantiehuisje. En alles goed onderhouden. Kennelijk zeer in trek bij de Amsterdammers. Ergens op de volkstuintjes zei een toeschouwer dat ik op moest passen voor een kikker op het pad. Het beestje, een bruine kikker, zat op het grind een beetje dom voor zich uit te kijken. Ik heb het diertje maar even aan de kant gezet, ik ben Paul van Hiel niet. Of het beest nog leeft weet ik niet, want gezien een bordje langs het pad komen er ook ringslangen voor. En ringslangen leven vooral van kikkers.
De rondjes gaan nog steeds te snel. Het zesde rondje is zelfs de snelste. In de zevende even naar het toilet en dan weer door. Maar het tempo zakt en in de laatste ronde sluit ik aan bij Willem Mütze. Hij is ruim 1,90 meter en meer dan 100 kg, ik ben 1,72 en 63 kg, hij snelwandelt, ik loop hard. Ik voelde me net en klein jongetje dat huppelend probeert zijn grote, snel doorstappende vader bij te houden. Steeds als ik hem inhaalde probeerde ik mee te wandelen, maar steeds moest ik hem weer rennend inhalen. Maar we kwamen wel samen over de finish waar de speaker aanhaalde dat er meer dan 1000 marathons doorkwamen. 99 van mij, de rest van Willem. Op 12 september in Roelofarendsveen mijn 100ste!
Theo de Jong
Theo.marijke@planet.nl