De Röntgenlauf is natuurlijk genoemd naar Willem Conrad Röntgen, de ontdekker van de bekende straling en de beroemdste telg van Remscheid-Lennep (bij Wuppertal). Vandaar het ietwat macabere logo van deze loop: een rennend skelet. Vreemd wat zo’n afstand met je doet, want in de laatste kilometers meende ik precies te weten hoe een lopend skelet zich zou moeten voelen. Een lusje langs het Röntgenmuseum in Lennep vormde de proloog van de grote ronde over fiets- en wandelpaden rond de stad Remscheid. Deze route (inderdaad, de Röntgenweg) was gemarkeerd door de letter ‘R’ met een cirkel eromheen die op paaltjes en bomen was aangebracht. De organisatie had daar voor alle duidelijkheid nog grote gele pijlen op het wegdek aan toegevoegd die echter door een dicht dek van gevallen bladeren niet altijd goed te onderscheiden waren. Op plaatsen waar het wegdek onverhard was had men de lucratieve oplossing bedacht om grote routepijlen met wit zand uit te strooien. Gevaarlijke kruisingen, steile of gladde afdalingen werden allemaal aangekondigd met waarschuwingsbordjes en vaak stond er nog een oplettende official bij. Op grotere kruisingen stonden politie- en brandweerwagens dwars over de weg geparkeerd om een veilige oversteek te creëren. Keurige kilometeraanduidingen om de 5 km en zo’n, twaalf bemande verzorgingsposten. Kortom, geen ruige trail maar een keurig verzorgde en afgebakende ultramarathon met hier en daar een wat lastiger begaanbaar gedeelte. Mijn petje af voor de organisatie die 63,3 km lang met alles rekening had gehouden. Moet een enorme klus geweest zijn om dat voor elkaar te krijgen. Vanzelfsprekend waren ook de faciliteiten in het sportcentrum van Hackenberg waar de start plaatsvond uitstekend. De informatieve website met downloadable brochure passen ook bij dit goedgeorganiseerde evenement, dat een visitekaartje voor de regio genoemd mag worden.
De route werd gedeeld met een halve en een hele marathon. Met ruim 4000 deelnemers op alle afstanden van deze 9e editie waarvan ca. 440(!) op de ultra was de opkomst best wel groot. Opvallend veel publieke belangstelling, rinkelende koebellen, ‘hop-hop-hop’ aanmoedigingen en van die vervelende ‘Oh lé, Oh lé, Oh lé We are The Champions’ megafoontjes. Ik kon me er met een laatste restje zelfbeheersing nog net van weerhouden om een paar van die tetterende contrapties onder mijn voeten te vermorzelen, AAARGGGHH. Maar toch, alle lof voor die Duitsers die toch maar met de hele familie, inclusief opa die de bel luidde, oma met bekertjes thee en de kinderen met ratelaars en juist ja, van die akelige megafoontjes om 8.30 al langs het parcours stonden op een druilerige zondagmorgen.
Na het 21,1 km punt waar de halve marathonners in de bussen stapten werd de publieke belangstelling wel wat minder en na 42,2 km waren de ultra’s weer alleen met de natuur, zoals het hoort.
Het parcours golfde voortdurend omhoog en omlaag tussen 100 en 350 meter, in totaal 850 meter omhoog en dus ook omlaag. Er zaten een paar behoorlijk steile klimmen en klei-achtige afdalingen met groot ‘Rutschgefahr’ tussen die een gerechtvaardigd excuus boden om het lopen eens een keertje te verwisselen voor het wandelen. En dat is weldadig voor de spieren. Als geheel vond ik deze loop minder zwaar dan de ultraloop in Berg en Dal, twee weken geleden, omdat de stukken echte trail ten opzichte van goed geplaveide paden duidelijk in de minderheid waren. Volop natuur en herfstpracht alom, wervelende massa’s vallende bladeren, watervalletjes, vakwerkhuisjes en uitzichten op Remscheid. Historische eyecatchers waren volgens de brochure de ‘hoogste spoorbrug van Europa’ (Müngstener Brücke), waar we onderdoor liepen en het stuwmeer van de Eschbachtalsperre, de eerste stuwdam in Duitsland die voor de drinkwatervoorziening is aangelegd.
Al met al ging het prima, met een licht verval (2:05:31, 2:16:43, 2:21:08). Daarbij wel de aantekening dat de eerste halve qua profiel (+265m, -420m) het makkelijkste was en de laatste (+332,-213) de lastigste.
Een klein minpuntje was dat alle afstanden tegelijk startten (de halve en de hele werden met bussen teruggebracht vanaf het 21,1 en 42,2 km punt), waardoor het op sommige smalle en gladde bospaadjes in het begin een file van jewelste was. Op het 18 km punt was er een steile klim waar het dan ook helemaal vastliep. ‘Stau!’ Ook dit evenement zit kennelijk aan zijn limiet, maar dat stond een mooie loopervaring niet in de weg. Een aanrader voor wie op een ‘veilige’ manier met het ultralopen wil kennismaken.
Bij de uitreiking van de startbescheiden op zaterdagmiddag kreeg iedereen een klein opgerold stukje papier met een elastiekje eromheen. Kennelijk een lotje voor een prijsuitreiking of iets dergelijks. Toen ik het ’s avonds in mijn pensionkamer openmaakte stond er in kleine letters ‘Leider verloren’ op. Oei, dacht ik, als dat op het resultaat van de loop morgen slaat dan betekent dat niet veel goeds. Gelukkig bleek dat dus niet het geval te zijn en was ik kennelijk hooguit een prijs in de tombola misgelopen. Ook na afloop kon ik over ‘geluk’ niet klagen. Want toen ik uit de pendelbus stapte die de lopers vanaf de sporthal terug had gebracht naar de parkeerplaats bij het stadion van Remscheid ontdekte ik dat ik mijn camelback met daarin o.a. mijn mobieltje in de bus had laten liggen. Omdat ik als één van de laatsten uit de bus gestapt was, sloot die net zijn deuren en begon weg te rijden. De chauffeur zag niet dat ik er met wild zwaaiende armgebaren achteraan rende (ik had weinig kans met mijn protesterende benen). Net toen ik de hoop wilde laten varen kwam er een andere stadsbus aangereden waarvan de chauffeur me wél opgemerkt had. Hij stopte, liet me binnen en vroeg of ik soms iets in de weggereden bus had laten liggen. Ja, dus. Hij zette met bus, passagiers en al resoluut de achtervolging in, ondertussen de in de verte nog net zichtbare pendelbus met zijn mobilofoon oproepend. Laat ik die nou zien stoppen en de chauffeur er met mijn camelback in de hand uit zien stappen! Mijn gebrekkige Duits schoot mij helaas te kort om mijn dank voor zijn alerte collega onder woorden te brengen. Ja, aardige mensen, die Duitsers en een goede ultra organiseren kunnen ze ook!
André Boom (http://www.boomathome.net/lopen/index.htm)