Net een goed uurtje geleden aangekomen vanuit frankrijk, ik heb er een ritje van weeral bijna 1200km opzitten. De drang om verslag uit te brengen was echter te groot om nog tot morgen te wachten. Zelfs nu bijna een week na de wedstrijd komen nog altijd positieve emoties op als ik terug denk aan de wedstrijd. Ik zal echter beginnen bij het begin…..
Vorige week zaterdag waren we om 4uur ’s ochtends richting Narbonne vertrokken, een rit van 1200km. Die verliep verrassend vlot, vijr weinig hinder of verkeersproblemen onderweg. Alleen iets voor Lyon een beetje oponthoud gehad. We hadden het onszelf erger voor gesteld, vooral met de uittocht richting sneeuwgebieden en natuurlijk het winterse weer van vorig weekend. Daar dachten we dus aan te ontsnappen door naar het Zuiden te trekken. Alleen bleef het verdomd lang wit op weg naar de zon, tot een stuk voorbij Valence waren de landschappen nog goed bedekt met een laagje sneeuw. Vanaf de splitsing Marseille/Montpellier begon het toch wat te beteren en uiteindelijk als we Montpellier naderden dan was de sneeuw zo goed als weg. Het was echter nog goed koud met een zeer gure Noorden wind. We hadden zo goed doorgereden dat we zelf nog op tijd waren om onze startnummers te kunnen afhalen. Dus direct van de autostrade richting exposititiehal in Gruissan gereden. Het was er al ferm druk, met een heuse loop/trail-beurs die aan de inschrijving verbonden was. Verschillende andere wedstrijden hadden er hun standje en ook enkele standjes van sponsoren met loopartikelen. Zeer interessant allemaal. Eens we ons nummer hadden trokken we naar Narbonne-plage, naar ons appartementje om de nacht te gaan doorbrengen. Daar aangekomen bleek het echter enorm koud te zijn en het was echt behelpen om een zomerflatje met enkele elektricsche vuurtjes warm te krijgen. Het kwik buiten was ondertussen al serieus onder nul gedaald en het was daar allemaal niet echt op voorzien. Het kwam zelfs zo ver dat we gewoon het fornuis als verwarming hebben gebruikt in combinatie met de vuurtjes van de living. Het beloofde echter nog altijd een koude nacht te worden, want zo’n fornuis kan je niet onbewaakt oplaten staan. Toch zeker niet de hele nacht door.
Zondag morgen al vroeg uit de veren, de klok sloeg 6 uur. Al bij al viel de kou die nacht mee voor ons, bij mij en Carmen in de kamer stond namelijk een redelijk zwaar vuurtje dat de kou goed uit onze kamer kon houden. Bij gevolg vrij goed kunnen rusten. Ja, rusten, want zo de eerste nacht in een vreemd bed slaap ik toch nooit echt goed. Neem daar nog eens de opwinding bij die ik had voor de komende dag en je snapt wel dat ik zowat elk uur van de nacht gezien heb. M’n ouders, die in de living geslapen hadden, die troffen het minder. Ze werden al snotterend en niezend wakker. Dat werd dan wel allemaal weggespoeld met een stevig ontbijt, du café, du pain, du fromage, etc.
In Gruissan kwamen we die morgen zuim op tijd aan, iets na zeven goed op tijd voor de controle. Bleek er echter geen echte controle te zijn, dus waren we ietsjes te vroeg. Carmen zou starten op 7u45 en ik moest daarna nog een half uurtje wachten voor ik om 8u15 van start zou mogen gaan. Als je van binnen uit naar buiten keek beloofde het een heel mooie dag te worden. Het zonnetje kwam mooi op, maar enkele kleine sluiertjes wolken aan de staal blauwe hemel en veel volk. Ik denk dat er voor de drie afstanden ruim 1000 deelnemers waren, misschien wel bijna 1500. Vergeleken met trails van bij ons is dat een enorme massa. Nadat ik Carmen voor haar onderneming van 23km had uitgewuifd stond ik zelf aan de start. Van een top 30 plaats zoals ik me had voorgesteld uit eerdere uitslaglijsten van de wedstrijd moest ik niet echt meer op hopen. De Wedstrijd maakt immers vanaf dit jaar deel uit van het Franse Nationale Trailtour kampioenschap en bijgevolg stonden er heel wat scherpe, ervaren en getrainde trailrunners naast me. Ik zou m’n vel echter duur verkopen!
Dan starte er een dramatisch muziekje à la Carmina Burana, maar dat was het niet…. en toen paf !!! en we waren vertrokken. De eersten snelden er al snel vandoor, ik had me voorgesteld dat de meesten behoudend zouden vertrekken maar niet dus. Ik zelf hield er een goed tempo op na maar ging mezelf niet vergalloperen, ik had geleerd uit m’n eerste trail in Birkenfeld. De eerste kilometers bleken vlak, maar na zo’n 3km kwam de eerste helling, al direct een serieuze kuitenbijter. Onverstandig om hier helemaal naar boven te lopen, dus ben ik na drie kwart helling beginnen stappen. Toch daalde de hartslag niet, zo steil en hoog was dit laatste stuk. Ik had echter al veel van die snelvertrekkers al terug bijgebeend. Van boven kregen we al direct een super mooi uitzicht over Gruissan en z’n meer. Magnifique comme on dit en français! Vanaf daar wordt de wedstrijd een grote waas van verukking voor me. Ik kan me niet goed meer herinneren waar wat gebeurde of waar en wanneer ik bepaalde dingen mee maakte. Dus zal ik maar enkele dingen op noemen. Vooral de toeschouwers onderweg en de vrijwilligers herinner ik me nog levendig, prachtig hoe ze vol bewondering iedere deelnemer aanmoedingden. Ik verschoot ervan hoeveel volk de moeite had gedaan om zich door de wildernis van La Clappe te worstelen om ons stelletje gekken te zien afzien. Natuurlijk kregen we verder in de race ook nog verschillende adembenemende vergezichten te zien en kwamen we ontelbare mooie kleine plekjes tegen. Te veel om op te noemen eigenlijk, maar ga er toch eentje vermelden. Na zo’n 15 à 20 kilometers te hebben gelopen kwam ik uit het bos gelopen en bevond ik me in een klein dalletje op een klein veldje met wijnranken. De zon scheen er volop en er was geen ziertje wind, ik had zowaar zin om even te stoppen voor een pic-nic. Ik zag me al een romantisch etentje hebben samen met mijn toekomstige op een rood geblokt dekentje met een lekker glaasje wijn, wat brood en een heerlijk stukje kaas…. hmmmm…. Even wegdromen tijdens het afzien, puur genieten. Wat ook geniet was waren de vele mooie afdalingen, vooral de single-tracks dan. Het was wel telkens opletten want als je je bocht wat verkeerd inschatte kon je direct de prikkers in vliegen. Die dorre vegetatie was niet bepaald een ideaal vangnet. Gelukkig ben ik daarvan gespaard gebleven. Wat deze trail ook nog extra zwaar maakte was de sterke Mistalwind die er stond op de open plekken. Vooral rond het meer op op de heuvel toppen had je er last van, zo erg zelfs dat m’n hartslag gemakkelijk 10 à 15 slagen hoger ging als ik hem op kop kreeg. Een groot deel van dit eerste stuk heb ik in groepjes meegependeld, geprofiteerd van hun ervaring en zo m’n tempo en enthousiasme wat gedrukt. Het is immers verleidelijk om je door het parcours te laten mee voeren naa een (te) hoog tempo. Vooral op de leuke stukken single-trail viel het me moeilijk om me in te tomen. Ik zou echter m’n krachten nog goed kunnen gebruiken in de laatste kilometers dus rustig aan.
Aan de eerste verzorging kwam ik goed aan, deze was op de 33km. Totdan moesten we onszelf voorzien van provisie en drank, allemaal meegetorst op onze rug. De traditionele sandwiches met honing waren weer van de partij hoor, het bijbehorend sapje van den aldi en wat water, wat meer kan een ultraloper wensen. Juist na de controle stonden m’n supporters dan opgesteld, met een fier wapperende Beligische vlag. Carmen zag er al vrij goed hersteld uit, vrij fris, dat was toch het gedacht dat bij me opkwam toen. Wat leuke aanmoedigingen en ik kon me opmaken voor het moeilijkste deel van de race. Eerst nog een lus van een 4 tal kilometer boven het meer waarna ik Carmen en m’n moeder onverwacht, maar zeker niet ongewenst, nog een keertje tegen kwam. Daarna de laaste lust ten Westen van het meer. Hier speelde de hardnekkige wind (60à80km/h) regelmatig in het nadeel en dat maakte het extra zwaar. Bijna aan de 40km besloot ik m’n joker in te zetten. Ik heb namelijk een nieuw drankje leren kennen dat goed uitkomt als sportvoeding voor onder weg. Het is eigenlijk dieetvoeding en je kan het alleen bij de apotheek krijgen. Nutriciona af zoiets noemt het, een flesje van 200ml met 350 kcal, een hoop proteïnen, vitaminen, mineralen en een aanzienlijke hoeveelheid koolhydraten. Als dat geen boost zou geven! Ik begon me dan te focussen op de volgende controle, maar die bleef wat lang weg.Ik had ze rond de 41km verwacht en ze kwam pas na 44km. Eens daar voorbij moest ik me niet meer inhouden en heb ik geprobeerd hier nog een stark tempo te lopen. Hier haalde ik nog wel een aantal deelnemers in, vooral op de stukken bergop. Daar bleef ik immers nog steeds lopen, waar de anderen steeds meer begonne te wandelen. Helemaal op het eind kreeg ik dan een vrouw in zicht. Ik dacht van haar bij te halen en samen uit te lopen. Dat bleek echter makkelijk gezegd dan gedaan. Bij de laatste afdaling viel ze namelijk als een steen naar benenden, zo snel en soepel ging ze daar. Dus liet ik haar maar gaan, ik wou geen risico’s pakken. Je zit zo ver in de wedstrijd echt niet meer fris en om dan alles te geven op zo’n technisch stuk, dat was het me niet waard. Beneden op het stuk langs het oude dorpsgedeelt en het meer viel ze echter stil, hier beukte de wind genadeloos op ons in. Ik had nog genoeg over om tot bij haar te geraken, even dacht ik eraan galant te zijn, maar ik wou absoluut onder de 5u10min eindigen en daarvoor moest ik haar achterlaten. Bij deze mijn excuses, sorry… Juist voor de rode loper stonden m’n supporters weer in vol ornaat aanmoedigingen te schreeuwen en dan enkele meters later kwam ik over de meet. Als eerste ……. Belg en als 82ste van de 357 deelnemers in totaal. M’n eindtijd was 5u08m58s, een gemiddelde van 9,71km/h op een parcours van 50km met 1320 hoogtemeters zonder echt over de schreef te zijn geweest.
Ik moet zeggen dat het ginder een enorm goede organisatie betrof, alles was tot in de puntjes in orde. Bij trails vormt zich wel eens regelmatig een probleem rondom de bewegwijzering, maar hier geen enkel probleem. Achteraf had ik zelfs vernomen dat ze ’s morgens te weten waren gekomen dat er op een groot stuk van het parcours sabotage was gepleegd en wijzertjes waren weggehaald. Nu, daar was niets van te merken, de vele vrijwilligers die men onderweg verspreid had maakten het zelfs bijna onmogelijk om verkeerd te lopen. Het flesje wijn met etiket van de wedstrijd en het t-shirt waren ook een welkome verrassing.
Nu een klein weekje achteraf ondervind ik nog maar weinig hinder van m’n avontuur. De stijfheid is weg, de pijnlijke gewrichten waren ook snel verdwenen en heb geen last gehad van ontstekingen. Alleen zware benen tijdens de trainingen, maar dat is niet meer dan normaal. Als de twee volgende weken normaal verlopen dan ben ik in topvorm voor Stein, of mag ik dat niet zeggen. Kan immers ongeluk brengen hé
Carmen had er ook enorm van genoten en haar verslag volgt na het weekend, dus kom zeker nog eens terug piepen in de loop van volgende week!
Op mijn weblog zijn de nodige foto’s te zien: www.bloggen.be/runningfreaks
Michael Andries