Olne-Magné ( B ). De Magnetoise, het broertje van Olne Spa Olne over 64 km, maar hij was even van de kalender verdwenen. Samen met Els Allegarn (die haar eerste trail liep, haar verhaaltje volgt misschien nog), Henk Geilen en Roger Kempinski vertrokken we naar Olne. Het regende de gehele tijd en dat beloofde een mooie trail. Er was ook storm voorspeld. In Olne was het niet druk maar er waren ook “maar” 139 inschrijvers. Met bussen werden we naar Magné gebracht en al snel was de start. Er waren toch een aantal mensen niet gekomen, waarschijnlijk i.v.m. de regen of de storm. Na een 200-300 meter liep de gehele club al verkeerd, nogwel bergaf dus terug en de eerste helling was er vroeger dan gedacht. De paden in het bos lagen er redelijk bij en de afdaling verliep vlotjes alhoewel ik ook al iemand heb zien vallen. Dan bergop en de eerste jasjes gingen uit. Bijna iedereen liep met rugzakje want er waren maar 2 verzorgingsposten, een op km 22 met alleen water en een op km 43 die uitgebreider was. Langzaam begon het weer te regenen. Ik had mijn jasje ook uitgedaan tijdens een beklimming en deed het weer aan maar mijn jasje was niet geschikt om met rugzak te lopen, het snoerde mijn keel af dus dan maar weer uit en effe zien. Ik had nog reserve kleding bij me inclusief een ander nylon jasje daar ik i.v.m. rugklachten altijd rekening houd met het slechtste scenario nml. uitstappen of veel wandelen. De paden veranderden in kleine beekjes maar dankzij mijn waterdichte sokken van Sealskinz en mijn trailschoenen ging het perfect. Waar velen heen en weer zigzagden om de waterpoelen heen, ging ik er vaak recht doorheen en …… geen natte voeten. Er waren ook mensen met gewone hardloopschoenen en daar had ik echt mee te doen. Geen enkele stap was zeker en leidde vaak tot een val of een of andere fraaie beweging. Daar ik iets langzamer was vertrokken dan normaal en wierp dat al snel zijn vruchten af. Ik liep öntspannen” en het ging goed. Dan km 23 de eerste verzorging. Ik tankte wat water bij in mijn Platyplus waterzak ( veel handiger dan die van Camelbak) en deed in mijn bidon Peptiplus. Regelmatig at ik een stukje peperkoek die ik bij me had want ik moet iets in mijn maag hebben. De wind begon echt te waaien, het was storm. Overal zag je takken die waren afgebroken en bomen die omgewaaid waren. Er waren mensen die hebben grote bomen zien omwaaien tijdens de loop. In Nederland was deze wedstrijd al lang afgelast!!!!!! Wij gingen door, gelukkig. Het werd zwaarder en zwaarder. Nu een dag later zien we in het nieuws wat de storm veroorzaakt heeft. In de buurt waar wij liepen waren rukwinden tot 130 km per uur!!!!! In Waals-Brabant kwam een man om het leven daar hij onder een neervallende boom kwam.
Dan de verzorging op km 43.
Ik vulde mijn waterzak, maakte de Peptiplus weer klaar, trouwens heerlijk van smaak en ……….een heel andere ervaring zie op http://www.ultraplatform.nl/ waar Frank Heldoorn verteld in zijn artikel “Eiwitten in de duursport “. Na 1 kilometer waren we het spoor even bijster en zagen geen aanwijzing van de route maar ze was er wel en effen later konden we verder. Hier begon de wind echt te beuken en deed ik mijn andere jasje aan, ik had het koud en was door- en doornat. Daar kwam ik trouwens de eerste wandelaars tegen van de dag. Normaal kom je die overal tegen in de Ardennen maar vandaag dus niet. In 1998 liep ik mijn eerste trail in de Ardennen, toen was het nog echt route zoeken, tegenwoordig staat het meestal perfect aangegeven en mislopen is bijna onmogelijk. Alhoewel we vandaag al na 200-300 meter verkeerd liepen maar ja, als een schaap over de dam is dan volgt de rest. Om toch door te blijven gaan had ik mijn mp3-speler aangezet en luisterde naar mijn favoriete muziek maar de wind ging zo te keer dat ik soms helemaal niets meer hoorde. Hij was soms zo sterk dat je bijna stilstond. Ik finishde in 8 uur 37 minuten over 64 km en was heel tevreden. We kregen cous-cous te eten, met worstjes en een prachtig functioneel shirt met lange mouwen en een pakketje Saucisport. Ja, dat is wat nieuws in België. Op km 43 werden we ermee verrast door de organisatie en van te voren werd al verteld dat we ze zeker moesten proberen. De worstjes bestaan uit 62 % water, 19 % eiwitten, 9 % langzame suikers, 2 % micro nutriments en 8 % magere vetten. Ze waren lekker alhoewel als ze warm waren geweest hadden ze nog beter gesmaakt. Men schrijft voor elke 90-120 minuten een worstje te eten!! Tja, dat was de Magnetoise, mijn 101-ste ultra. Een hele mooie en ik vraag me af waar de vele Nederlanders waren die wel deelnemen aan Olne-Spa-Olne. Trouwens de grote sponsor van deze wedstrijd was de fabrikant van Saucisport. Meer info zie http://www.nutripauquet.be
Volgende week de 6 uur van Stein, hopelijk dan ik dan een beetje herstelt, en mijn tenen die het bergaf erg zwaar hebben gehad, als is het maar voor een lange duurtraining.
Lees ook mijn stukje van de vorige aflevering in 2008,” Hongerklop in de Magnetoise”, https://www.ultraned.org/v_item/f4116.php
tot ziens en loop ze
Henk Sipers
http://www.adventure-runner.tk