La Magnétoise
Mijn eerste trail moest er toch eens van komen na zoveel marathons.
Dus zaterdag heb ik als warming up de Galgenbergmarathon gedaan en ontzettend genoten van de gezellige sfeer en fantastische organisatie.
Het parcours leidde over de vele mooie hevels en door prachtige bossen van de Utrechtse Heuvelrug.
Gelukkig mocht ik daarna meerijden met Henk naar Munstergeleen waar ik als de verloren dochter werd ingehaald bij een adresje van Vrienden op de Fiets waar ik vorig jaar ook al een keer gelogeerd had en waar een uitgebreid ontbijt de volgende ochtend al om 4.30u. klaarstond.
Ik werd om 5.40u. weer door Henk opgehaald en we zijn via Maastricht, waar we Henk en Rogier oppikten, doorgereden naar de Ardennen. De bus zou om 7.15u. vertrekken (7.35u. dus….) en bracht ons naar een ander dorpje en van daar zijn we gestart met een trail van 65 km met ruim 1800 meters hoogteverschil.
Storm, regen en vooral erg veel vette klei, zompige modder, overstroomde karrensporen, gladde leisteen en blubber. Maar ook prachtige bossen, een schitterend coulissenlandschap, mooie uitzichten over de dorpen en kasteeltjes.
Er was één drinkpost met alleen maar water en de andere post was goed verzorgd met soep, speciale “sportworstjes” vol met “mager vet” (bleek achteraf 80 procent varkensvet) cola, Tucjes en lekkere Isostar-reepjes die zo hard waren dat je een uur bezig was om een hap eraf te krijgen en weer een uur om ze weg te kauwen maar dat zijn dan denk ik de zo geroemde langzame koolhydraten.
De wind gierde ons om de oren en soms vond ik wel een beetje eng, zeker toen we een grote dennenboom krakend om zagen waaien, dat had ik nog nooit van zo dichtbij gezien, meters wortels en aarde nam hij mee in zijn val.
Gelukkig was de route ontzettend goed aangegeven, of met roze verf, of met pijltjes, je kon niet verdwalen.
Het was zwaar en ik moest vooral in het begin wennen aan de blubber en troep, wilde alles ontwijken en droge voeten/schoenen houden maar dat lukte na 20 meter al niet meer.
De laatste kilometers kon ik gewoon dwars door het water en de modder klotsen, de blubber zat tot in mijn haren maar wat maakt dat uit?
En als je denkt dat je er bijna bent, immers een bord met Olne erop gepasseerd, slingert het parcours weer over trappetjes, door het dorp, weer uit het dorp, steile hellingen omhoog langs een bosrand, regen en wind hadden vrij spel, dwars door een zompig weiland weer naar beneden, een glad trappetje, smalle doorsteekjes weer in het dorp, wéér een steile weg naar boven, nog een laatste rivier/modderpaadjes vol keien, en een uur na het zien van het bord Olne komt dan pas echt het eindpunt in zicht.
Na ruim 9 uur kwamen we bij de finish, een warm, dampend clubgebouw met beslagen ruiten, waar elke loper met een hartelijk applaus werd begroet en diegene wiens startnummer nog niet weggewaaid was mocht het tonen aan de jury. De hete douches waren prima om de ergste troep van ons af te spoelen en grote borden dampend warm eten werden opgeschept, geserveerd met grote glazen bier en wederom overal dezelfde magere “sportworstjes” die met verve werden uitgedeeld en gepromoot. Rogier had werkelijk genoten van het worstje bij de drankpost, het had hem een goede stoot energie gegeven, maar bij Paul kwam het daarna ongeveer elke kilometer weer in zijn maag en slokdarm omhoog, misschien ook een soort langzame koolhydraten? Ik heb het niet aangedurfd op mijn eerste trail en had voldoende energie van een paar ouderwetse boterhammen met kaas en biologische volkoren eierkoeken.
We kregen een mooi thermo shirt met lange mouwen, (ook in de maat small!) om nog lang na te genieten van mijn eerste trail.
Deze trail smaakt naar meer, ik waande me compleet op vakantie in Frankrijk.
Henk bedankt voor alle liften! De meest mooie trails zijn veelal niet met openbaar vervoer bereikbaar en ik ben nog niet zo sportief en stoer om daar dan op de fiets naar toe te gaan zoals Wouter Hamelinck doet!