Nou heb ik niet de gewoonte om een uitgebreid verslag te schrijven van een loop waarbij ik uitgestapt ben,maar op de een of andere manier heb ik die drang nu wel. Of men nu finisht of niet, de JKM blijft een unieke en vooral intense ervaring. Het was alweer de vierde start voor mij; de eerste keer ging het van Santpoort via IJmuiden over het strand naar Hoek van Holland,de tweede en derde keer ging het vanaf Den Helder via Bergen aan Zee terug over het strand terug naar Den Helder. Vrijwel het hele stuk over het strand heeft bij mij de voorkeur dus was ik allang blij dat de uitvoering van dit jaar ook weer het klassieke karakter had gekregen. De vorige drie keer ben ik keurig netjes gefinisht dus deze keer moest dat ook kunnen. Nog één keer eens een lange tocht houden in een jaar waarin ik me nog één keer intensief wil toeleggen op het lopen om dat lopen de komende jaren af te bouwen om me in toenemende mate op andere zaken te richten.
Na een relatieve rustperiode in december en januari ben ik met een aantal marathons in februari op gang gekomen om vervolgens in maart de kilometers op te vijzelen en in Limburgs Zwaarste de overtuiging op te doen dat de JKM toch wel weer moet kunnen.
Toch miste ik de afgelopen twee weken de absolute fitheid en vooral ontspanning om alle energie te focussen op de JKM. Niettemin stond ik optimistisch aan de start met het idee dat uitlopen voldoende is en dat een schema van zeven minuut per kilometer voldoende daarvoor is. Ja, en dan toch uitvallen op 54 kilometer omdat ik niet meer in staat was om iets te ondernemen wat op hardlopen leek; rug op slot en wandelen maar. Het weer was goed met wind in de rug, het strand was goed met afgaand water en ook de benen waren in het begin goed, kortom ik zag het helemaal zitten,maar toch.
Nu ik dit zit te schrijven weet ik ook wel waar het dan wel aan gelegen heeft. Iets in mijn innerlijk wringt en kraakt en wordt opdringerig op momenten dat ik met een flinke inspanning bezig ben waarbij er van een mens iets wordt gevergd. Nou heb ik dat in het verleden wel vaker meegemaakt maar dan kon ik nog wel eens doorlopen onder het motto van niet zo zeuren en lullig doen. Ook sinds ik aan yoga en meditatie doe lukt het mij om me beter te concentreren op het lopen op zich, alleen nu even niet dus. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik door het uitstappen niet gefrustreerd ben en dus geen deuk in mijn vermeende ego heb oplopen, hem dus ook niet kunstmatig hoef op te krikken, dus het komt allemaal wel weer goed.
Dus het ligt ook niet aan die Hondsbosse Zeewering, die reep van asfalt die ik zaterdag vervloekt heb; tenslotte heb ik die bij de vorige twee keer al eens overwonnen, maar ja als het niet loopt dan ligt het het natuurlijk aan van alles behalve jezelf, zo gaat dat bij mensen.
Of ik dit jaar nog weer eens zo afstand als de JKM ga ondernemen? Misschien wel, misschien niet en het doet er ook niet toe; ik heb alle voorgenomen doelen al eens bereikt dus alles wat ik nu nog onderneem is mooi meegenomen. Ik richt me nu op het Rondje Wadden van eind mei en kan nauwelijks wachten tot het zover is.
Wel hoop ik dat in de toekomst de JKM zal blijven bestaan. Het is een zeer bijzonder evenement met een rijke historie die ook deze keer weer goed georganiseerd was ondanks een paar schoonheidsfoutjes, Luc de Jaeger zal begrijpen wat ik hier mee bedoel. De Nederlandse kust heeft nog steeds veel te bieden, de JKM heeft veel te bieden; zelfs die wanstaltige Hoogovens met hun vreselijke stank die ons lang bleef volgen op het strand maakte op een rare manier indruk.
Herman Euverman.