Allereerst gelukwensen aan lopers die alles gegeven hebben met daar bij mijn diepe excuses dat ik niet altijd netjes gegroet heb of geantwoord. Soms zat het er gewoon niet in. Het is echt voor mij een genot en plezier met jullie te mogen lopen en niet alleen de snelste, maar ook een diepe buiging voor Hein Bodelier, wat ontzettend knap dat die man zich zo vreselijk vastbijt.
Maar die gespaarde energie leverde voor mij wel een hele mooie wedstrijd op, ik heb genoten. Alleen bij het invallen van de nacht was het wel erg fris, donker en eenzaam. Gepland was 220 km en dus NIET zitten of stil staan. Uiteindelijk heb ik toch een keer moeten zitten om een steentje uit mijn schoen te moeten verwijderen en stil staan alleen bj het urineren (keer of 6) en het (alcohol vrije) bier want dat drink ik niet door een rietje. Eten en drinken deed ik langzaam wandelend en vervolgens de pas verlengen tot een afgesproken punt om de beenspieren lang te houden en dan weer een rondje.
Na 200 km ontdekte ik dat Jan Suikerbuik mij stiekum 2 rondjes ingehaald had, van 8 naar nu nog maar 6 voorsprong. Lieve hemel, daar gaat mijn goud!!! Dus de benen gestrekt, Jan ingehaald, wel een complimentje gegeven hoor aan Jan, maar vanaf die tijd tot het einde heb ik de afstand alleen maar vergroot. Ook al wist ik 2 rondes later dat die 2 ingehaalde rondjes helemaal nooit gebeurd waren en ik volgens mijn goede vriend maar weer normaal moest gaan lopen. Ik kon het niet meer, kon niet meer riskeren nog een keer zo te schrikken en liep liever de laatste 22 km op mijn hardst.
Hier tussendoor even mijn diepe respect voor Jan´s gelopen schema, buitengewoon knap!
1 1/2 uur te vroeg aan de finish…..en nu dan? Niemand komt aan mijn gezamelijke rondje wandelen met mijn twee begeleiders Irma Witte en Jan Dick Dekker, maar 1 1/2 uitwandelen dat is weer te lang. Hmmm, Jan Albert heeft eens 227 gelopen, dan loop ik 228 en dus er nog 3 rondjes aan vastgeplakt en het laatste rondje gevierd met Irma en Jan al wandelend.
En dan komen we nog 18 minuten te vroeg aan…..! Wat nu, nog een rondje wandelen?, net te kort tijd, weer alleen hard gaan lopen en mijn vrienden laten staan? Dat toch echt niet! Zonder die twee ben ik als een wielrenner zonder fiets, vol motivatie maar presteer niets! Ik raak in gesprek met de “Trouw” en geniet van dit rustige einde.
Voor mij een vlekkeloze wedstrijd. Nou ja, als Irma, Jan en ik nog helder genoeg waren geweest om eerder te beseffen dat we nog zoveel tijd over hadden dan waren we zo door de finish voor een tweede laatse ronde gestapt en de 230 volgemaakt. Maar ja, dan heb je volgend jaar geen doel meer….en nu wel!
Peter Rietveld