Rondje Voorne leek mij aanvankelijk een “mission impossible”. De ronde uitlopen zou geen probleem worden; op tijd aan de start verschijnen misschien wel. Ook in Westkerke (mijn woonplaats) gingen om 8u de stemlokalen open. Gelukkig verliep alles zeer vlotjes zodat ik tijdig kon vertrekken met de wagen richting Brielle. Na ruim 2 uur rijden mooi op tijd aangekomen dus!
Blijkbaar bestaat er in Nederland ook een stadje dat “Westkerke” heet. Dat wist de man die mij het borstnummer 33 overhandigde, te vertellen. Hij uitte ook zijn tevredenheid over de steeds grote opkomst van “gekke Belgische ultralopers” op Nederlandse wedstrijden. Tijdens de wedstrijd bleek hij niet de enige te zijn die Belgische ultralopers als “gek” beschouwt. “Gek” met een positieve connotatie weliswaar.
Dit keer nam ik echter als enige Belg deel. Aan de start geen Nid Rumphakwaen (winnaar van vorig jaar) te bespeuren. Ik ging er ook van uit dat een aantal sterke ultralopers hun zinnen gezet hebben op de Nacht van Vlaanderen en bijgevolg deze wedstrijd schrapten. Een PR halen op dit parcours, met een ruim 10 km strandgedeelte, leek mij een moeilijke klus, maar toch besloot ik om het te proberen. Michael Andries uit Antwerpen liep deze wedstrijd vorig jaar en adviseerde mij om binnen de 2u de Hellevoetsluis te bereiken, zodoende niet voor een gesloten brug te moeten… wachten! Ik ben hem dan ook dankbaar voor deze tip en kon een strak tempo van 13 à 13,5 km/h aanhouden. Bij de Hellevoetsluis (km 25) kon ik met frisse benen een tijd van 1u52’ vaststellen.
De estafettelopers brachten aardig wat sfeer in de wedstrijd. Ik heb geen moment alleen moeten lopen en kon ook lichtjes mee “profiteren” door af en toe uit de wind te lopen bij een estafetteloper. Zeer spannend werd de wedstrijd voor mij niet; de rollen waren duidelijk verdeeld. Tot ongeveer 20 km liep ik in derde positie. Dan werd ik ingehaald door ultra-debutant (!) Hans Berendsen en liep ik zo de rest van de wedstrijd in vierde positie. Achteraf bleek het verschil slechts 19 seconden te bedragen.
Net voor de strandstrook enkele pittige hellingen moeten trotseren, waardoor een tempo van 13 km/h al moeilijk bereikt werd. Op het strandgedeelte zelf werd ik opnieuw vergezeld door estafettelopers die mij telkens opnieuw aanmoedigden en succes wensten. Na 5 km werd het zand steeds zachter en steeds meer begon ik te beseffen wat de effectiviteit kan zijn van een fartlek-training in de duinen.
Na het marathonpunt kwam een kleine mentale klap. Gelukkig had ik de benen niet helemaal opgeblazen tijdens het strandgedeelte, want ook hier dienden nog enkele lichtere hellingen verwerkt te worden. Frustrerend is het ook om in 10 minuten tijd 3 keer het bordje “Brielle 8 km” te moeten waarnemen. De immer gevreesde kuitkrampen bleven gelukkig uit. Opnieuw kon ik een tempo aanhouden van om en bij de 13 km/h en bij de laatste drankpost zelfs “genieten” van de lekkere smaak van “uitgebluste” cola.
Bij deze een pluim voor de uitstekende bevoorrading van de organisatie. Ook sluit ik aan bij het standpunt van winnaar Jeroen Romeijn dat dit een prachtig parcours is, maar mijns inziens niet het snelste. Toch was het leuk om na 3h52’ terug in Brielle verwelkomd te mogen worden. Een PR bijgevolg, maar ook veel blije en voldane gezichten om me heen. Tot slot blijf ik bewonderen hoe men erin slaagt om een dergelijk “rondje” in minder dan 3u30’ af te haspelen. “Goed gek” dus…
Wouter Decock