Le trail du Tombeau du Chevalier in Chiny
‘Limburgs zwaarste’, 70 km met 2500 hoogtemeters op 20 maart ll., was de laatste loopwedstrijd waar ik aan deelnam. Een licht haperend lijf, beperkte loopgoesting maar vooral enkele mooie fietsdoelen zorgden ervoor dat mijn loopschoenen het de laatste maanden het niet echt hard te verduren kregen.
Tot 3 weken terug, in een energierijke periode, de weekkaap van de 100 km nog eens gehaald werd. Ik maalde die week een duurloopje van 2 en een half en zelfs eentje van 3 en een half met plezant gevoel af. Genoeg om mijn vogelpik boven te halen en vlug nog eens een wedstrijdje te prikken. ‘Le Trail du Tombeau du Chevalier’, een mooie naam, een leuke streek en een verzorgde website met veel info en foto’s deden me niet meer twijfelen. De hitte van de afgelopen week zou normaal ook geen problemen mogen geven. Voor mijn reisgezel Luc, mijn knapste broer, was dit enigszins anders. Zijn temperatuursregeling heeft minder vermogen en hij heeft dan ook tot aan de inschrijvingstafel getwijfeld of het nu de korte (26 km) of de lange (52km met +/- 1100 hoogtemeters) zou worden. Ook nu zegevierde het verstand en het werd dus de lange want zo ver rijden voor amper een paar uurtjes te lopen was niet echt ecologisch verantwoord. Mijn ambitie was een leuk tempo zoeken en dan zo lang mogelijk blijven te genieten. Luc beloofde mijn chauffeur te zijn tijdens de terugreis, zodat ik wat kon relaxen, als ik er in slaagde om in de top 10 te finishen.
Bij een temperatuur van boven de dertig graden zijn we om iets over tweeën weg en we mogen dadelijk via een touw steil uit het dal klimmen. Even aanschuiven en dan geraakt menig loper al ogenblikkelijk in zuurstofnood tijdens de klimpartij. Boven probeer ik in mijn tempo te komen maar mijn benen voelen als 2 lome, gerookte hespen, zo zwaar. De lopersketting voor mij bestaat al uit meer dan 20 personen en nu en dan komt er nog iemand over mij. Ik verzoen er mij al mee dat ik zelf naar huis rij want de benen komen niet los. Toch te weinig getraind, te veel gefietst ( al meer dan 6000 km dit jaar) of misschien toch de warmte : wat was er loos? Als ik na 5 kilometer doorkom in een kleine 29 minuten, met toch een paar moeilijke stukken in, blijkt dat ik toch nog redelijk vooruit ga. Ik haal voor het eerst een duo in en de doodgewaande killersmentaliteit steekt stilletjes terug de kop op. Als ik iemand voor mij zie lopen moet ik hem bijbenen en als ik niemand meer zie lopen wil ik iemand voor mij hebben. Een enkele keer, tijdens een lange klim, word ik door een zware hijger ingehaald maar boven op de helling moet hij cash terugbetalen en mij laten gaan. Mijn gemiddelde blijft onder de 6 minuten per kilometer en dat verbaast mij toch wel wat.
Op kilometer 16, tweede bevoorrading, komen we wat mij betreft bij het hoogtepunt van de race. Een djembé-speler lokt ons naar het binnenplein van het fort van Herbeumont. Via een ladder klauteren we tegen de buitenmuur omhoog en komen we oog in oog te staan met de djembé-muzikant en een wulps wiegende afro-meid. Alle haren kropen meteen omhoog en mijn energielevel stond terug op max. We kunnen hier helaas niet blijven maar kronkelen steil naar beneden en meteen terug naar boven naar een hoge rotskam aan de andere kant van het water. Een zoveelste prachtig uitzicht op de kronkelende meanders van de Semois en bovenal een uitzicht op het daarnet verlaten fort van Herbeumont. De djembé blijft ons hier nog een tiental minuten aanmoedigen, helaas zonder beeld. Alhoewel…eigenlijk te veel mooie beelden om in zo’n kort tijdsbestek op te slaan. Af en toe steekt er toch wel wat twijfel op of dit mooie liedje wel kan blijven duren. Het is allemaal veel te mooi. Als dan blijkt dat ik op km 32, derde bevoorrading, al ben opgeschoven naar een zesde plaats, dan mag ik mijn retourtje niet meer mislopen. Door de euforie mis ik even verder een routemarkering en door een stom toeval kom ik terug op een stuk route dan we een 10 tal km eerder al gedaan hadden. Geen probleem, zou je denken, alleen als je niet beseft dat je er al geweest bent. Dat duurde een kleine kilometer tot aan het viaduct van Herbeumont waar mijn klomp brak. Terugdraaien, een ellendig stuk terug omhoog en zien wie mij terug ingehaald heeft. Door wat meer risico’s in de afdaling te nemen verzwik ik tweemaal mijn rechtervoet. Een goeie vloek kan de pijn telkens verachten. Rond kilometer 40 haal ik de laatste trailster, Christel, van de korte afstand in en ze heeft veel last van de warmte, deels veroorzaakt door de zon maar misschien nog meer door een knorrend geluid dat juist daarvoor uit het struikgewas ontsproot. Ik word onderweg nog ergens als negende gesignaleerd maar kan geen concurrenten meer bijbenen. De 52 km zitten er op na 5 uur en 9 minuten en de top 10 plaats is binnen.
Ik heb nog een ijskoud deugddoend doucheke verdiend en met een Orval in de hand wacht ik daarna op Luc die wat later ook toekomt, moe maar voldaan. Ondertussen geeft een plaatselijke rockband het beste van zichzelf. De gezellige sfeer nodigt al dadelijk uit om nieuwe plannen voor volgen jaar te smeden. Bedankt fijne organisatie en nu terug de fiets op want ik moet nog wat…trainen!!!
Edwin Lenaerts