Op 2 juli was het in mijn woonplaats Tegelen 36 graden. De dag erna zou ik meedoen aan het Rondje Amsterdam georganiseerd door Willem Mütze. De weersverwachting voor Amsterdam voor 3 juli was 25 graden en pas in de middag zou af en toe de zon doorbreken. Nu komen de weersvoorspellingen vaak niet uit, maar deze klopte gelukkig heel aardig. Toch voelde ik het zweet al op mijn gezicht toen ik mij om een uur of half negen ’s ochtends in verenigingsgebouw “De Schakel” in Diemen aan het voorbereiden was op de komende loop. Het had in Diemen de avond en of nacht ervoor flink geregend en het was weliswaar afgekoeld naar een graad of twintig, maar de luchtvochtigheid was duidelijk erg hoog. Goed drinken was het devies voor vandaag en zodoende dronk ik voor de start bijna ongemerkt een halve liter cola en een halve liter water.
Om negen uur kon Willem het startsein geven voor 15 ultralopers. Helaas slechts ongeveer de helft van het aantal van de voorgaande jaren. De warmte had waarschijnlijk een aantal potentiële deelnemers afgeschrikt. Er vormde zich een groepje van zeven aan de leiding wat redelijk bij elkaar bleef en dat was maar goed ook, want zeven paar ogen zien de pijlen beter dan één. Ik liep hierdoor slechts twee keer een klein stukje verkeerd, maar dat is gelijk ook een beetje de charme van een loop als deze. Simon Luckett waagde het in de eerste helft keer op keer om de groep aan de voorkant als een soort verkenner te verlaten. Helaas voor hem werd dit niet beloond, want hij miste een aantal keren een pijl en kon dan meestal net weer achterin de groep aanpikken.
De eerste twee verzorgingsposten werden verzorgd door sv De L.A.T. In eerste instantie was ik een beetje verbaasd toen bleek dat zij ook boterhammen met salami in de aanbieding hadden. Al snel drong het tot mij door dat hier de welkome aanvulling in zat voor de zouten, die wij vandaag rijkelijk uit gingen zweten. De derde verzorgingspost na een kilometer of dertig werd verzorgd door Willem en Annemarie en om eerlijk te zijn ik keek er naar uit. Limburgse vlaai tijdens een ultraloop, dat is toch fantastisch! Ik nam hier dan ook uitgebreid de tijd om te genieten van de vlaai, een bekertje cola, even kletsen. We hadden immers alle tijd om de pont van 12.00 uur over het Noordzeekanaal te halen. Ik was als eerste bij deze post gearriveerd en vertrok er pas als zevende loper met nog een flink stuk vlaai voor op de vuist. Al gauw bleek mij toen dat ik alle energie, die in de vlaai zat nodig had om de pont te halen. Probleem was natuurlijk dat de vlaai nog niet verteerd was. Toch stapte ik om 11.59 uur de pont op en kon ik over mijn timing in ieder geval tevreden zijn. Helaas miste één van de zeven uit de oorspronkelijke kopgroep de pont met één minuut en moest zodoende twintig minuten wachten op de volgende.
Aan de overkant van het Noordzeekanaal stond mijn vader te wachten om mij het tweede deel van de loop op de fiets te begeleiden. We hadden er een kleine 33 km op zitten en dus nog ruim 28 te gaan. Er vormde zich nu een groepje van drie, waar behalve ikzelf, Simon en ultradebutant Pepijn deel van uit maakte. Toen wij Zaandam achter ons lieten en Oostzaan in gingen kreeg ik het echter moeilijk. Het duurde even voor ik doorhad wat ik voelde, want dit was toch wel heel lang geleden. Mijn heupgordel met bidon en mijn heuptasje konden gelukkig aan het stuur van mijn vaders’ fiets, want ik had namelijk steken in mijn zij! Twee flinke stukken vlaai eisten ook hun deel van mijn bloed op om verteerd te worden! Gelukkig kon ik in het spoor blijven van mijn twee medelopers. Echter toen ik mijn steken in de zij in Landsmeer weer een beetje te boven was misten we Simon opeens en niet veel later liet Pepijn ook weten dat hij het rustiger aan moest gaan doen. De warmte begon duidelijk zijn tol te eisen.
Na Landsmeer volgde de overtocht over het Noord-Hollandskanaal. Nu is dit niet veel meer dan een brede sloot en je bent dus zo aan de overkant. Dan is het echter wel van levensbelang om te wachten tot het licht groen is, want je stapt zo van de pont de provinciale weg van Amsterdam naar Purmerend op. Vervolgens ging het de polder aan de rand van Amsterdam-Noord in. Bij Zunderdorp was een extra verzorgingspost geplaatst, want de zon was inmiddels redelijk uitbundig gaan schijnen en we liepen al een tijd met de wind in de rug. Het was dus flink zweten en de extra verzorgingspost was zeker geen overbodige luxe.
Toen ik zo’n 50 km had gelopen begon ik het ook wat moeilijker te krijgen, maar dit was niet door de warmte. Ik had het namelijk in mijn hoofd gehaald om deze vrijwel volledig verharde 61 km op sportsandalen te lopen. Van de laatste 20 trainingen voor het Rondje Amsterdam had ik er 15 op sportsandalen gelopen, maar wel allemaal op bospaden en niet langer dan 21 km. Achteraf gezien dus niet vreemd dat het lopen op de sandalen mij steeds moeilijker af begon te gaan. Toch kon ik mijn tempo gelijk houden zelfs op de beroerde klinkers van de Diemerzeedijk. Wat ik aan mijn sandalenavontuur overhield waren een pijnlijke rechtervoet in de dagen na de loop en een hernieuwde waardering voor mijn hardloopschoenen.
De route van het Rondje Amsterdam ging door verbazingwekkend veel groen. De oeverlanden bij Slotervaart, het Twiske en Waterland vond ik persoonlijk het mooist, maar het heeft ook wel wat om vlak langs een druk station te rennen zonder dat je de trein hoeft te halen of langs het westelijk havengebied. Uiteindelijk was ik na 5.44.58 weer terug in Diemen, nettotijd 5.19.24 (zelf gemeten). De zes verzorgingsposten (ik dronk onderweg ca. 5½ liter), twee oversteken per pont, waarvan die over het Noordzeekanaal ongeveer 10 minuten duurde, en zo hier en daar een rood stoplicht hadden alles bij elkaar dus maar 25 minuten gekost.
Na afloop kreeg iedere deelnemer een zeer persoonlijke oorkonde. Je kon namelijk kiezen welke foto’s van jezelf je erop wilde hebben. Zonder meer een leuke herinnering aan een zeer geslaagde ultraloop.
Hans Jurriaans
(hansjurriaans